درادامه این مطلب كه روز پنجشنبه در روزنامه اعتماد منتشر شد، می خوانید: ولی آیا این به آن معناست كه هر اختلافی و در هر سطحی پذیرفتنی است؟ آیا می‌توان پذیرفت كه وزیر امور خارجه از سوی یك اقلیت بسیار كوچك در مجلس چنین مورد تهاجم و ناسزاگویی قرار گیرد؟ آیا اختلاف میان قوای كشوری تا این اندازه قابل پذیرش است؟ اگر اكثریت مجلس كسی یا كسانی را متهم به خیانت می‌كند، در این صورت نخستین و فوری‌ترین كار استیضاح است و نه دشنام دادن و اگر مجلس چنین كاری را نمی‌كند، به معنای آن است كه اقلیتی بسیار كوچك درصددند تا با جار و جنجال مقاصد خود را پیش ببرند. آنچه تا اینجا گفته، ممكن است محل مناقشه باشد كه نیست، ولی پس از سخنان دیروز مقام معظم رهبری دیگر جای سخنی باقی می‌ماند؟ ایشان به صراحت عنوان كردند كه: «تعامل با دولت لازم و مظهر واقعی همدلی و همزبانی است... تعامل با سوءظن و بنا را بر سازش، خیانت و سوءاستفاده طرف مقابل گذاشتن، به وجود نخواهد آمد ضمن آنكه حسن ظن به معنای خوش‌باوری و فریب خوردن نیز نیست... نه نمایندگان باید نگاه تحقیرآمیز و همراه با اهانت داشته باشند و نه دولت و وزرا، نگاه سلطنت‌مآبانه... مواضع ما در مسائل هسته‌ای همان مطالبی است كه علنا برای مردم بیان كرده‌ایم و همین مطالب به صورت شفاهی و كتبی دقیقا به مسوولان نیز گفته شده است. البته برخی مطالب هم برای تاكید و تبیین مواضع اصولی، خصوصی و غیرعلنی نیز گفته شده است.» با این وجود چگونه عده‌ای به خود اجازه می‌دهند كه به دروغ بگویند از طرف رهبری سخن می‌گویند و باید مذاكرات متوقف شود؟ با این حمایت روشن از گروه مذاكره‌كننده، چگونه عده‌ای می‌توانند از لفظ خیانت علیه آنان استفاده كنند؟ البته زشتی این رفتارها وقتی چند برابر می‌شود كه بدانیم از موضع نظام به مخالفت با گروه مذاكره‌كننده برمی‌خیزند. مشكل اساسی این است كه مذاكرات موجود مهم‌ترین طرح ملی است كه دولت با آن درگیر است. بنابراین معنا ندارد كه با داد و فریاد و ناسزاگویی و به نام دستگاه قانونگذاری به مقابله با دولت رفت. اگر دو قوه مهم كشور نتوانند درباره این مساله حیاتی وحدت نظر داشته باشند، پس درباره چه مساله‌ای می‌توانند به این وحدت نظر برسند؟ حتما خواهید گفت كه مخالفان تمام یا اكثریت نمایندگان مجلس نیستند، و فقط اقلیت كوچكی هستند.
پاسخ این است كه اگرچه این گزاره درست است، ولی انعكاس آن لزوما چنین چیزی نیست، بنابراین وظیفه نمایندگان اكثریت است كه اجازه ندهند اقلیت كوچكی چهره مجلس را مخدوش كنند. اكثریت باید متوجه باشد كه با مخدوش شدن این چهره، احتمال رای‌آوری همه آنان كمتر از میزانی خواهد شد كه الان هم هست و هنگام انتخابات نمی‌توانند حساب خود را از این گروه بسیار كوچك جدا كنند. منتقدان مذاكرات چند دسته هستند. بدترین آنها كسانی هستند كه خود را به دروغ پشت نظام پنهان می‌كنند و با بدترین ادبیات و بیشترین تحریفات به جنگ مذاكره‌كنندگان می‌روند. كار این گروه از نقد گذشته و شمشیر مخالفت و ستیز با مذاكرات را از نیام كشیده‌اند. در مقابل بهترین منتقدان كسانی هستند كه با مذاكرات كه تصمیم نظام و در جهت تامین منافع ملی ایران است همراهی می‌كنند و در عین حال با بیان مسائل و مشكلات و ضعف‌ها و كاستی‌ها؛ مذاكره‌كنندگان را در اتخاذ یك سیاست درست كمك می‌كنند. ولی نكته جالب اینجاست كه بهترین منتقدان در عرصه مدنی فعال هستند در برابر بخش اصلی افراد مذاكره‌ستیز كه منافع مردم و كشور را قربانی مطامع گروهی خود كرده‌اند؛ در پست‌های رسمی جا خوش كرده‌اند. همه اینها در حالی است كه پیش از دولت فعلی كسی جرات و حق نداشت اقدامات آنان را در هر دو سطح رسمی یا مدنی حتی با لحن مودبانه و منطقی به چالش بكشد، چه رسد به اینكه كسی از آنان را متهم به خیانت كند، و این درد اصلی جامعه ما است كه عده‌ای نه تنها حق نقد، بلكه حق اعتراض و حتی حق ناسزاگویی و حق خلاف واقع‌گویی را دارند، در برابر عده‌ای دیگر جز سكوت چاره‌ای ندارند.
منبع: روزنامه اعتماد
اول ** 1346
تهران - ایرنا - روزنامه اعتماد نوشت: هیچ جامعه‌ای بدون اختلاف نظر و حتی تنش وجود ندارد، فقط مرده‌ها وحدت سكوت دارند، دلیل این اختلافات نیز روشن است، گوناگونی ارزش‌ها، منافع، دانش و تربیت موجب و منشا اختلاف نظر و حتی عمل می‌شود.