بعداز اینكه شهر رمادی مركز الانبار بزرگترین استان عراق و عمدتا سنی نشین سقوط كرد كه بازتاب گسترده ای هم در رسانه های جهان پیدا كرد، مقامات آمریكایی كه همواره خود را درقبال عراق مسوول (و البته مداخله جو) نشان داده اند، مورد توجه و پرسش این رسانه ها و بطوركلی افكار عمومی قرار گرفتند.
در واكنش به این پرسش ها مقامات آمریكایی اشغال شهر رمادی را به دست داعش به گردن نیروهای عراقی انداختند. هم باراك اوباما رییس جمهوری آمریكا و هم اشتون كارتر وزیر دفاع این كشور در اظهارات جداگانه ای عراقی ها را متهم به بی كفایتی و بی میلی به حفظ رمادی كردند.
این اظهارات، واكنش هایی را هم در عراق و هم در رسانه های بین المللی و منطقه ای و حتی ناظرانی در ایران كه تحولات عراق را دنبال می كنند، داشت كه عمدتا منفی بود، زیرا آمریكا هنوز در عراق حضور رسمی دارد و مدعی مسوولیت درقبال امنیت این كشور است.
در پی این حوادث، دولت ملی عراق نیروهای مردمی از فرق و مذاهب و عشایر را بسرعت فراخواند و بلافاصله نیروهای مردمی به كمك ارتش این كشور شتافتند و سامان یافتند و آماده حمله به رمادی شدند، به طوری كه هنوز چند روزی از اشغال این شهر بدست داعش نگذشته بود كه نیروهای بسیج مردمی عراق آماده حمله به رمادی شدند.
آنها بدلیل اهمیت تاریخی عملیات بازپس گیری رمادی، نام عملیات آزادسازی این شهر را به نام نوه گرامی پیامبر اسلام(ص) حضرت حسین بن علی(ع) مزین كردند. این نامگذاری بسیار به جا بود. اول اینكه برخلاف تبلیغات سوء آمریكا و جبهه كشورهای مداخله گر، حسین بن علی (ع) درمقام نوه پیامبر اعظم(ص) مورد احترام تمام فرق و مذاهب اسلامی است و نزد پیروان این مذاهب جایگاه دارد. ضمن اینكه در تاریخ خاورمیانه هیچ شخصیتی همچون حسین بن علی به نماد مبارزه تا سرحد مرگ با ظلم و فساد و برای اسلام و آزادی نیست. حسین بن علی حتی مورد احترام مبارزان و متفكران دیگر ادیان و كشورها و نیز افراد غیر دینی و غیر مبارز هم است. از دید جمعیت شناختی هم كه بنگریم اكثریت جمعیت عراق را شیعیان تشكیل می دهند كه برمبنای تفكر و شیوه حكومتی دموكراسی و اكثریتی هم كه بنگریم این حق آنهاست كه فكر خود را كه اتفاقا مورد احترام دیگر مذاهب هم است پیش ببرند.
با این حال در كمال حیرت؛ مقامات آمریكایی با نامگذاری عملیات آزادسازی رمادی به نام مبارك حسین بن علی(ع) مخالفت و از آن انتقاد كردند. حیرت از اینكه آمریكایی ها به خود اجازه می دهند كه این اندازه در امور داخلی یك كشور دخالت كنند كه با كمال گستاخی خود را در مقام مداخله گر در همه امور عراق می بینند.
اما حیرت انگیزتر كه آنها در موضع بدهكار به مردم عراق نه طلبكار و مطالبه گر، هستند. آنها در قبال مردم این كشور مسوولیت خود را ادا نكرده اند كه هیچ بلكه مدام سیاهه های خرده فرمایش های مطالبات خود را ارائه می كنند. سفر چندی پیش نخست وزیر عراق به واشنگتن و درخواست مكرر كمك نظامی از این كشور به كجا رسید و تاكنون چقدر اجرا شده است؟
آمریكا بایستی میان مطالبات و عملكرد خود درقبال عراق تعادل و نسبت معنادار و نه مداخله گرایانه و یك طرفه برقرار كند. آمریكایی ها نمی توانند درحالی كه تجهیزات مخابراتی و امنیتی كه درعراق هنوز دارند و حتی بیرون از عراق، و در ممانعت از اشغال رمادی كوچكترین حركتی نكردند، اینك كه مردم این كشور با اتكای برخود قصد دارد راسا اقدام به آزادسازی رمادی كند با اظهارات و مواضعی جبهه آنها را مایوس و تضعیف كنند.
البته این بحث به قوت خود باقیست كه اصولا آمریكا چندان تمایلی به آرامش در عراق و حفظ یكپارچگی این كشور ندارد وگرنه اضمحلال سازمانی نوپای مصنوع و جعل دیگران به نام داعش كه آمریكا در آن نقش داشته برای این واشنگتن چندان كار سخت و دشواری نیست.
مخالفت آمریكا با نامگذاری عملیات آزادسازی رمادی نوعی مخالفت با وحدت و یكپارچگی مردم این كشور و میل قوی و اراده خوب مردم عراق با اتكا برخود در مبارزه با اشغالگران كشور و آزادسازی آن است.
***1856**
تهران- ایرنا-مواضع چندروز اخیر آمریكایی ها درقبال عملیات و مقابله نیروهای عراقی علیه داعش، مواضعی كاملا بی پروایانه، گستاخانه و مداخله گرایانه را از سوی این كشور نشان می دهد.