10كتاب ادبای فارسی كه تاجیك ها خواندن آنها را ضروری می دانند

به گفته شخصیت های فرهنگی تاجیكستان، كتاب‌های بزرگان فارس و تاجیك دید آدم را نسبت به دنبا تغییرمی‌دهد، كودكان را به خوبی به سوی كمال هدایت می‌كند و جوانان را كامل و فرزانه می‌سازد.
بخش تاجیك پایگاه اطلاع رسانی آزادی روزسه شنبه در گزارشی نوشت، ادیبان فارس وتاجیك در طول تاریخ آن قدر نوشته‌اند كه انتخاب 10 اثر نابغه كارسهل وآسانی نیست، اما در تشخیص فهرست این 10 كتاب كه خواندنش برای هر تاجیك ضروری عنوان شده است، فرهنگیان تاجیك تقریبا نظری مشابه دارند.
«شاهنامه فردوسی»، «دیوان حافظ»، «بوستان سعدی شیرازی»، «هزار ویك شب»،«سمك عیار»،«یاداشتهای صدرالدین عینی» ،«رامن واسع»از ساتم الوغ ‌زاده «افسانه‌های خلق تاجیك»، «تاجیكستان اسم من» از مومن قناعت و«دیوان »استاد لایق شیرعلی از جمله كتاب‌هایی هستند كه فرهنگیان تاجیك آنها را برای مطالعه مهم می‌شمارند.
همین 10كتاب را «عطا مرخاجه»معاون رئیس اتحادیه نویسندگان تاجیكستان ازبزرگترین آثارادبی شاعران و ازشاهكار‌های ادبیات فارس وتاجیك عنوان می‌كند ومطالعه این 10 كتاب از نگاه وی برای هر جوان در تاجیكستان باید حتمی و لازم باشد.
«رستم وهاب» سردبیر مجله صدای شرق دراین فهرست چند اثر دیگرازجمله«مثنوی معنوی»جلال‌الدین بلخی رومی، دیوان جامی ، «دیوان بی‌دل»،سلسله كتاب‌های نثری روایتی مثل «چار درویش» و «سندباد دریاگرد» و گلچینی از نثر و نظم معاصر را اضافه می كند.
به اندیشه رستم وهاب همین كتاب‌ها باید چون یك دایره «حداقل» مطالعه برای هر تاجیك باشد.
سعدی یوسفی پژوهشگرتاجیك «قرآن كریم» را در راس این فهر‌ست وارد و مطالعه «دیوان اشعار» علامه محمد اقبال لاهوری را هم به عنوان یك كتاب خوب ومهم كه درشكل دهی فكر واندیشه و فرهنگ ملت نقش مهم دارد برای دیگران توصیه می كند.
ازصحبت فرهنگیان تاجیك می‌شود نتیجه گرفت كه استادان ادبیات فارس وتاجیك، رودكی، فردوسی، حافظ وسعدی، بی‌دل و عینی درزمان خود شاهكار‌هایی كرده‌اند كه درتربیت یك انسان كامل نقش داشته ‌است شاهكار‌هایی را كه مشكل است فهمید كه چنددرصد از نسل امروز با آن‌ها آشنایند و یا نمونه‌ای از آثار این ادیبان بزرگ را خوانده‌اند.
امروزه مراكز بزرگ فرهنگی از جمله بزرگ‌ترین كتابخانه در مركز دوشنبه با انتشار تازه آثار ادیبان كلاسیك و معاصر تاجیك امكان دسترسی به اثر‌های بزرگ ادبیات را برای مردم میسر كرده ‌است .
سرزمین سغد باستان كه سرزمین كنونی تاجیكستان را دربر می‌گیرد، در زمان داریوش یكم به جزئی از امپراتوری هخامنشی تبدیل شد.
د سال 715 میلادی (در زمان امویان)، این سرزمین به تصرف عرب‌ها درآمد و مردم تاجیك دین اسلام را پذیرفتند. پس از اسلام تاجیكستان تبدیل به مهد زبان پارسی دری و فرهنگ و علوم گوناگون شد.
در سده دهم میلادی، سامانیان اولین حكومت مستقل ایرانی پس از اسلام در این منطقه تشكیل شد.
در سدهٔ نوزدهم شمال تاجیكستان (خجند) جزئی از خانات خوقند، و جنوب تاجیكستان جزئی از خانات بخارا بود. خانات بخارا در سال 1345 خورشیدی (1866 میلادی)، و خانات خوقند در سال 147 (1868 میلادی)، زیر سلطهٔ روسیه تزاری درآمدند.
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، در سال 1370 (1991 میلادی)، تاجیكستان به استقلال دست یافت.
روابط تهران - دوشنبه از ابتدای استقلال تاجیكستان در سال 1991 درحال رشد بوده است، برسمیت شناختن استقلال تاجیكستان از سوی ایران به عنوان اولین كشور در جهان دلیلی بر این مدعاست.
حضور پررنگ ایران در بازسازی تاجیكستان از جمله در صحنه های اقتصادی این كشور هم بر روابط تنگاتنگ دو كشور افزوده است.
آساق**1663**1590