به گزارش روز سه شنبه پایگاه اطلاع رسانی كمیته ملی پارالمپیك، این دونده برزیلی در پارالمپیك 2004 آتن موفق شد در ماده 400 متر T12 به مدال برنز دست پیدا كند.
این دونده 37 ساله كه در مواد 100 متر و 400 متر T11 ركورد جهان را در اختیار دارد، امیدوار است بتواند در خانه به ركوردهای بیشتری دست پیدا كند.
گیلرمینیا در برنامه ای تحت عنوان «چطور من به این رشته آمدم» در خصوص اینكه چگونه با ورزش زندگی خود را تغییر داد، صحبت كرد.
وی گفت: در سال 2000 و زمانی كه 22 سال سن داشت، در رشته روانشناسی مدرك گرفت، اما خودش را در وضعیت تمام كسانی دید كه در سراسر جهان فارغ التحصل شده اند، اما بیكار بودند.
این دونده برزیلی گفت: واقعا سخت است كه پس از دانشگاه بتوانی شغلی پیدا كنی. من نمی توانستم برای خودم شغلی دست و پا كنم. چرا كه كاری برای روانشناس ها پیدا نمی شد.
كمبود شغل در شهرش «بتیم» در ایالت «میناس گرایس» باعث شد كه دست به كار دیگری بزند. كاری كه فكر نمی كرد در سال های بعد به طور جدی به آن بپردازد.
این دونده برزیلی گفت: مسئولان شهرم برنامه ای ورزشی را برای افراد معلول ترتیب دادند و من تصمیم گرفتم آن را امتحان كنم. شروع كردم به شنا كردن چون در آن زمان لباس شنا داشتم و پول كافی نداشتم تا كفش ورزشی بخرم. وقتی پس از نخستین تمرین شنا به خانه برگشتم، به خواهرم گفتم می خواستم بدوم نه اینكه شنا كنم. اما كفش نداشتم. خواهرم بلافاصله گفت كه یك جفت كفش دارد و اگر من بخواهم، حاضر است آن را به من بدهد و من آن را قبول كردم.
گیلرمینیا روز بعد به مجموعه ورزشی رفت و دویدن را آغاز كرد. هیچ علاقه ای به ادامه حضور در رشته شنا نداشت.
وی گفت: به مربی ام گفتم كه واقعا دوست دارم، بدوم و قصد ندارم به استخر بازگردم. او مرا به دو و میدانی فرستاد و از آن زمان دوره حرفه ای من آغاز شد. نخستین تمرینم شركت در دوی پنج هزار متر بود. در آن زمان همه آنچه دوست داشتم، دویدن بود. اصلا برایم مسافت اهمیتی نداشت.
گیلرمینیا دوم شد و برای نخستین بار در زندگی اش روی سكو ایستاد. او به خاطر می آورد كه از همان زمان تصمیم گرفت، سریع ترین دونده جهان شود.
دونده برزیلی گفت: جایزه نفرات اول تا سوم 60، 80 و 100 رئال - تقریبا بین 20 تا 30 یورو - بود. وقتی جایزه را گرفتم، فكر كردم میلیونر شدم. بعد از مسابقه بلافاصله به فروشگاه رفتم و ماست مورد علاقه ام را خریدم. چون وقتی بچه بودم پدر و مادرم پول نداشتند غذاهای مورد علاقه ام را برایم بخرند. وقتی ماست را خریدم، فهمیدم كه به یكی از رویاهایم جامه عمل پوشانده ام. یكی از رویاهای من خوردن ماست بعد از مسابقات بود. در آن لحظه به خودم قول دادم كه تمرین كنم و بدوم تا سریع ترین دونده جهان شوم. نمی خواستم برای خریدن كفش و یا غذاهای مورد علاقه ام با مشكل روبرو شوم.
گیلرمینیا نخستین تجربه بین المللی خود را در سال 2002 در رقابت های قهرمانی جهان در لیل فرانسه تجربه كرد. پس از آن به یكی از موفق ترین دوندگان تاریخ بازی های پارالمپیك تبدیل شد. وی مدال های بسیاری در بازی های پارالمپیك، پارا پان آمریكن، رقابت های قهرمانی جهان و مسابقات منطقه ای كسب كرده است. ضمن اینكه او در رقابت های 100 متر، 200 متر و 400 متر T11 ركوردشكنی كرده است.
امروز او در سن 37 سالگی باید سخت تمرین كند چون نسل جدید دونده ها جوان و قوی هستند.
وی گفت: وقتی من دو و میدانی را شروع كردم 22 سال سن داشتم و یكی از جوان ترین ها بودم، اما امروز بسیاری از دونده ها 18 ساله هستند و آنها زمان خوبی برای پیشرفت در اختیار دارند.
ورزشی**1545
تهران - ایرنا - «ترژینیا گیلرمینیا» دونده برزیلی قهرمان پارالمپیك، از زمان هایی می گوید كه علاقمند بوده دونده شود اما حتی پول خرید یك جفت كفش را نداشته است.