واشنگتن پست: آرایش نظامی ساكت ترامپ در خاورمیانه بوی جنگ می دهد/ كنگره وارد عمل شود

'جان پودستا' رئیس تیم انتخاباتی 'هیلاری كلینتون' و بنیانگذار مركز 'آمریكن پروگرس' و 'برایان كاتولیس' از كارشناسان این مركز در این دیروز (سه شنبه) در آغاز تفسیری در این روزنامه نوشتند: روال كار دولتهای آمریكا از آغاز تا به امروز بر این منوال بوده است كه تمام جنگ هایی كه قوای نظامی آمریكا در آنها شركت دارد در معرض بحث عمومی گذاشته می شد، اما این بار در دولت 'ترامپ'، فورانی از عملیاتهای نظامی آمریكا بطور خزنده در خاورمیانه به جریان افتاده است و سلاحهایی هم در همین منطقه فروخته می شود، بدون آنكه سر و صدای آن بلند شود.
این دو در ادامه تفسیر خود افزودند: سرنگون شدن یك فروند هواپیمای جنگی سوریه در روز یكشنبه این هفته به دست یك فروند جت F/A-18 آمریكا و نیز حمله ماه گذشته به نیروهای شبه نظامی طرفدار رژیم 'بشار اسد' در سوریه، از مصادیق این حركت خزنده نظامی آمریكا در منطقه خاورمیانه است.
شگفتی موضوع در این است كه نه تنها این عملیاتها در خفای كامل انجام می شود، بلكه هیچ استراتژی منسجمی هم برایش تعریف نشده است و افكار عمومی آمریكا كاملا از آن بی اطلاع است.
آمریكا پیش از این هم در عراق در سال 2007 در دولت 'جرج بوش' و در افغانستان در دولت 'باراك اوباما' در سال 2010، شاهد طرح افزایش نیرو در این دو میدان رزم بوده است. اما آن دو مورد با این موردی كه الآن در دولت ترامپ رخی می دهد، كاملا متمایز است.
این برنامه دولت ترامپ برای خیزش عملیاتهای نظامی آمریكا در خاورمیانه مطلقا به بحث افكار عمومی گذارده نشده است و اصلا مشخص نیست كه این شیوه چه خطراتی را متوجه دیپلماسی و سایر ابزارهای قدرت ملی كشور خواهد ساخت كه برای حفظ و حراست از كشور لازمند.
البته طرح افزایش عملیاتهای نظامی دولت ترامپ بِدین معنا نیست كه صدها هزار سرباز آمریكایی شهرهای بزرگ كشورهای درگیر جنگ را اشغال خواهند كرد؛ بلكه این طرح فقط بر افزایش حضور نظامی بخصوص افزایش حضور 'نیروهای عملیاتهای ویژه' دلالت دارد. البته همین موضوع هم چندان شفاف نیست.
دولت ترامپ در پنج ماهی كه روی كار آمده است، در میدان های متفاوت رزم عراق، سوریه، یمن و سومالی، نیروهای آمریكایی را تا مرز خط مقدم جبهه به پیش برده است.
ترامپ در افغانستان تمام مسئولیت را بر عهده وزارت دفاع (پنتاگون) قرار داده است تا خود در مورد تعداد و سطوح نیروها و لزوم كاربرد حملات هوایی تصمیم بگیرد.
در یمن، تعداد حملات هوایی آمریكا در دولت ترامپ فقط در عرض هفته اول ماه مارس (اسفند 95) با كل تعداد حملات هوایی انجام گرفته در دولت 'اوباما' معادل بود.
ائتلاف ضد 'داعش' به رهبری آمریكا در عراق و سوریه در ماه مه (اردیبهشت) آنقدر جنگ افزار و مهمات به میدان مبارزه برد و استفاده كرد كه پیش از آن این علمیات نظامی این تعداد سلاح به خود ندیده بود.
آمریكا ضمنا در سكوت كامل یك توپخانه دوربرد را در جنوب شرق سوریه آرایش داده است، بدون آنكه قبل از انجام این كار آن را به بحث و بررسی گذارده باشد.
در انبار باروت خاورمیانه، هر كنشی واكنشی را به دنبال دارد.
اصلا هیچ معلوم نیست ترامپ با این شیوه ای كه در خاورمیانه در پیش گرفته، آیا اصلا به این فكر كرده است كه اگر محاسباتش غلط از آب درآید چه اتفاقی خواهد افتاد.
مسلم ترین عواقب قابل پیش بینی یك محاسبه غلط، وقوع یك جنگ مستقیم با ایران و یا حمله شیمیایی 'داعش' علیه نیروهای آمریكایی است.
در مبارزه طولانی مدت با داعش كه از دولت اوباما كلید خورده است، یقینا این حركت دولت ترامپ مقدمه گام بعدی او بخصوص در عراق و در سوریه برای آزاد سازی شهر 'رقه' در شمال این كشور است.
در مجموع واقعیتی كه از همه این تحركات ترامپ می توان استنباط كرد این است كه این رئیس جمهوری آمریكا هیچ اعتقادی به دیپلماسی و سایر ابزارهای لازم برای خاتمه دادن به جنگ و ایجاد ثبات درازمدت در میدان های رزم ندارد.
كاهش بودجه وزارت امور خارجه و خالی نگاه داشتن پستهای كلیدی دیپلماتیك و امنیت ملی در این وزارتخانه از مصادیق بارز این نوع نگرش ترامپ است.
ترامپ یك شیرین كاری دیگری هم در این عرصه بروز داده است .
در نبرد فرقه گرایانه سنی و شیعه كه روح كلی تمام منازعات منطقه را تشكیل می دهد، ترامپ بوضوح موضع گیری كرده و در صف سنی ها ایستاده است. این روش كاملا با روش دو مقام سلف ترامپ منافات دارد.
خوب، حالا چه باید كرد؟
كنگره باید به وظیفه نظارتی خود بر دولت عمل كند و از دولت در سه عرصه سوالهایی سفت و سخت كند.
اول؛ راجع به اینكه آیا دولت مراقب این اصل هست كه مبادا پای آمریكا به داخل یك جنگ تمام عیار كشیده شود.
15 سال پیش كنگره با هدف مبارزه با 'القاعده' و نیروهای وابسته به آن به دولت اختیار داد كه مستقلا در مورد استفاده از نیروی نظامی تصمیم گیری كند. حالا بعد از گذشت 15 سال از آن مصوبه؛ كنگره باید این مجوز را به بحث و بررسی مجدد بگذارد.
آمریكا هم اكنون 80 هزار نیرو در سرتاسر خاورمیانه دارد. تعداد این سربازان در سال 2008 بالغ بر 300 هزار تن بود.
امروز مسئله مهم در این منظر فقط تعداد نیروها نیست بلكه مكانی كه این نیروها می بایست در آن مستقر شوند و شرح وظایفشان و از همه مهمتر اینكه استفاده از نیروی نظامی چه سنخیتی با استراتژی وسیعتر دارد؛ هم از نكات قابل توجه است.
تیم ترامپ باید استراتژی خود را در این عرصه برای افكار عمومی تبیین كند. دولت قبل از دست زدن به هر اقدام نظامی باید از كنگره مجوز بگیرد. كنگره هم باید محدودیت های لازمی را در این زمینه تنظیم نماید.
دوم آنكه، هیچ چك سفید امضایی نباید برای شركای ما در منطقه صادر شود.
كنگره باید به دقت تمامی قراردادهای فروش سلاح مانند قرارداد فروش سلاحهایی بیشتر به عربستان و كمك نظامی به كشورهایی شامل مصر را بررسی كند. كنگره باید در این زمینه سوالهایی را هم از دولت آمریكا و هم از شركایش بپرسد.
سوال محوری این است كه آیا این همكاری امنیتی به ثبات بیشتر و تنش زدایی منتج می شود و یا اینكه به عكس، در آخر كار به تكه تكه شدن دولتها و حكومتها در خاورمیانه می انجامد.
سرانجام آنكه؛ باید در فهرست موجودی ابزارهای امنیت ملی سرمایه گذاری كرد.
كنگره باید جلوی پیشنهاد دولت ترامپ برای از بین بردن عناصر قدرت ملی كه برای شكست دادن داعش و خاتمه دادن به درگیریها و جلوگیری از انتشار سلاحهای هسته ای ضروری است، بایستد. این یعنی اینكه باید عمده سرمایه گذاری ها بر روی وزارت امور خارجه باشد.
باید قویا از تلاشهای سازمانهای بین المللی مانند 'سازمان ملل' برای حل و فصل بحران تاریخی پناهندگان حمایت كرد .

**
آمریكا باید با شركایش برای شكست دادن گروههای تروریستی كار كند.
دولت ترامپ در پنج ماهی كه روی كار آمده است، با سیاستهایی كه در پیش گرفته، كشور را تا آستانه خطراتی بزرگ سوق داده است بدون آنكه یك استراتژی مشخصی برای آن داشته باشد.
كشور آمریكا امروز غرق در یك سری مشكلات نوظهور از جمله مسائل مربوط به روسیه و سیاستهای دمدمی مزاج گونه ترامپ است.
حال كشوری با این مشكلات، هر چه بیشتر به قلب خاورمیانه نزدیك می شود، بدون آنكه قبلا دقیقا بررسی كرده باشد چه می كند.
الآن زمان آن است كه كنگره وارد عمل شود.
اروپام**1591**1479
مترجم:اقدس السادات حسینی **ناشر:حسن سالك رضائی