حكیمی پور:ضرورت تشكیل پارلمان شهری/امپراتوری رسانه ای شهرداری مانع از رسیدن برخی واقعیات به گوش مردم است

عضو شورای شهر چهارم تهران می گوید كه اعضای شورای پنجم باید از هم اكنون چالش های شهر تهران را شناسایی و طی گزارشی به مردم بگویند كه چه چیزی را از شهرداری تحویل می گیرند.
حكیمی پور بر استقلال شورای شهر از شهرداری تهران تاكید داشته و اصرار دارد كه پارلمان شهری در دوره پنجم شورای شهر تهران تاسیس شود.
وی معتقد است تا وقتی كه ساختمان شورای شهر و شهرداری یكی باشد، امكان استقلال شورای شهر وجود ندارد.
مشروح مصاحبه حكیمی پور با ایرنا به شرح زیر است :

ایرنا: اخیرا آقای محمد هاشمی گفته خرابی هایی كه آقای قالیباف در شهرداری تهران به بار آورده به مراتب بدتر از عملكرد آقای احمدی نژاد است. از سویی مباحثی كه به ویژه از سوی آقای رحمت ا... حافظی درباره فساد در شهرداری تهران مطرح شده، شاید حكایت از تحویل گرفتن یك ویرانه باشد. این نشان می دهد كه شورای شهر چهارم به هر دلیل نظارت لازم را بر شهرداری تهران نداشته است. از سویی خبرنگار یكی از روزنامه ها اخیرا مطلب پر سر و صدایی درباره نوع ارتباط شهرداری تهران با بسیاری از خبرنگاران حوزه شهری نوشت كه جای بررسی دارد. با این مقدمه، شورای شهر پنجم چه چالش هایی را پیش رو خواهد داشت؟
حكیمی پور: شورای شهر تهران ویترین شوراهای كشور است. اگر اصلاح طلبان بتوانند در آن عملكرد مناسبی داشته باشند مردم به ادامه كار امیدوارتر می شوند و بالعكس.
من و برخی اعضای شورای فعلی شهر نكاتی را به دوستان عزیزمان در شورای شهر پنجم گفته ایم كه فهرست وار به آن اشاره می كنم.
مهمترین نكته ای كه گفته ایم تهیه گزارشی برآورد دقیق وضع موجود است. یعنی اینكه چه چیزی را تحویل می گیرند. باید مشخص شود كه در همه زمینه های شهرداری از جمله، درآمد و هزینه پروژه های نیمه تمام، بدهی های شهرداری، ساختار نیروی انسانی، چالش های پیش روی شهر و غیره چه چیزی تحویل گرفته شده است. اعضای شورای پنجم باید این را با ارایه آمار دقیق به مردم و افكار عمومی گزارش دهند. در این فرصتی كه تا آغاز كار شورای پنجم مانده این گزارش را تا حد امكان تهیه و برای چهار سال آینده برنامه ریزی كنند.
خوشبختانه این كار تا حدودی صورت گرفته و جلسات متعددی با مدیران شهری و خود شورای شهر در قالب جلسات مشترك كمیته با كمیته و كمیسیون با كمیسیون شكل گرفته و این اتفاق خوبی است.
نكته مهم بعدی این است كه دوستان بایستی از تجربیات چهار شورای قبلی درس بگیرند. یعنی قرار نیست ما همه چیز شورای شهر را از صفر شروع كنیم.
اینكه هر گروهی كه می آید بگوید گروه قبلی ویران كردند و همه چیز را به هم ریختند، درست نیست و مردم را جذب نمی كند. باید بیایند و بگویند وضع اینقدر بد بوده و ما می خواهیم اینقدر خوبش كنیم و فعالیت خود را انجام دهند.
مساله دیگر دوری از تنش است. شورایی موفق خواهد بود كه كم حرف و پركار باشد و مرتب به مردم گزارش دهد. یعنی با بدنه اجتماعی ارتباطی منطقی و نتیجه محور داشته باشد. با عقبه كارشناسی و تشكیلاتی خود ارتباطی درست داشته و مورد پشتیبانی آنها قرار گیرد.
از نظر من كه تجربه دو دوره عضویت در شورای تهران را دارم چالش بعدی شورای شهر بعدی عدم تناسب بین منابع و مصارف در شهرداری است. نتیجه اینكه مشكلات و حفره های بزرگ ما حل نخواهد شد. سازمان بازرسی هم روی این موضوع دست گذاشته است.
موضوع بعدی ارتباط بین شورا و شهرداری با بقیه نهادهای حكومتی است.
چرا كه مسایل شهر تهران صرفا مسایل یك كلان شهر نیست بلكه مقیاسی ملی دارد. باید شورا و شهرداری ارتباط خوب و نتیجه بخشی با دیگر دستگاه ها از جمله دولت، مجلس، قوه قضاییه و دیگر دستگاه های ذیربط در مسایل شهری داشته باشد.
مساله بعدی ساختار خود شهرداری و مدیریت شهری است كه نیاز به بازنگری و چابك سازی دارد. این ساختار بسیار سنگین و بهره وری اش پایین است. این ساختار باید سبك و چالاك شود.
شورای شهر شورای شهر تهران و پیرامون است. یعنی فقط 70 كیلومتر مربع تهران نیست. ورامین، دماوند، اسلامشهر و شهریار را هم در برمی گیرد. نمی توانید درباره تهران تصمیم بگیرید و حومه آن را نبینید.
شورای شهر جایی نیست كه اعضا با 70 ساعت موظفی ماهانه بتوانند كاری در آن انجام دهند. در دوره چهارم دوستانی در شورا بودند كه 300 ساعت در ماه برای شورا وقت گذاشتند ولی باز به نتیجه نرسیدند.
چالش مهم دیگر نظارت فرآیندی شورا بر امور شهرداری و شهر است.
اعضای شورا باید این موضوع را برای خود حل كنند كه شورای شهر مردم تهران هستند نه شورای شهردار. در این راستا شورا باید هم از نظر بودجه ای و اعتبارات و هم به لحاظ ساختاری از زیر نظر شهرداری خارج شود.
متاسفانه یكی از اشكالات بزرگ 4 دوره اخیر شورای شهر در كل كشور شكل نگرفتن پارلمان شهری خارج از ساختمان شهرداری است. اگر این پارلمان شكل می گرفت ارتباط وسیع و گسترده مردم با اعضای شورای شهر میسر می شد. اما قبل از انقلاب پارلمان شهری بیرون از شهرداری تهران و داخل پارك شهر بوده و هنوز هم ساختمان آن موجود است.
البته موضوع تاسیس پارلمان شهری در دوره اول شورای شهر تصویب شده بود ولی هیچ وقت ایجاد نشد. در دوره چهارم هم خود من قضیه را دنبال كردم اما چنین چیزی برپا نشد.
متاسفانه پول های هنگفتی برای ساختن مكان هایی چون باغ كتاب و بسیاری ساختمان ها شد و در نهایت نیز بسیاری از آنها به نهادهایی به غیر از شهرداری واگذار شد. در حالی كه این هزینه ها از جیب مردم تهران شده و متعلق به آنها بوده است. با این وجود اما آقایان هزینه ساخت یك پارلمان شهری را تامین نكردند. اگر پارلمان شهری ساخته می شد هویت شورا به طور مستقل از شهرداری قابل تعریف بود.

ایرنا: چرا بر ساخت پارلمان شهری تاكید دارید؟
حكیمی پور: در همه جای دنیا چنین روالی وجود و شورا ساختمانی مربوط به خود دارد. این طور نیست كه شورای شهر طبقه اول یك ساختمان باشد و شهردار طبقه هشتم همان ساختمان؛ یعنی آنچه كه در تهران وجود دارد. در وضعیت فعلی به طور علنی و عملی شورای شهر زیر سیطره شهرداری است در حالی كه این شهرداری است كه بایست تحت نظارت مداوم شورای شهر باشد.

ایرنا: فكر می كنید شورای شهر پنجم چنین كاری را انجام دهد؟
حكیمی پور: ما به اعضای شورای شهر هم گفته ایم كه یا شما در این ساختمان بمانید یا شهردار. در هر صورت یكی از این دو باید از اینجا برود.

ایرنا: جناب حكیمی پور در رابطه با این بحث كه خبرنگار یكی از روزنامه ها مطرح كرده بود كه شهرداری با عده ای از خبرنگاران حوزه شهری ارتباط نادرست رسانه ای برقرار كرده است ، آیا گزارشی به دست شما رسیده است؟ در صورت پاسخ مثبت، شما در این ارتباط چه اقدامی انجام دادید؟
حكیمی پور: ببینید سیستم شهرداری تهران مشكلی دارد كه من بارها آنرا گفته ام. شهرداری تهران طوری است كه اگر فاسد شود، فقط خودش دچار اشكال نمی شود بلكه سایر حوزه ها را نیز آلوده می كند. یكی از این حوزه ها حوزه اطلاع و خبررسانی است.
این موضوعی كه شما اشاره كردید همانی است كه ما مدام نگران آن بودیم و نام آن را امپراتوری خبری شهرداری گذاشته ایم. متاسفانه هر چقدر هم دنبال بررسی این موضوع بودیم هیچ پاسخ شفافی از سوی روابط عمومی های شهرداری تهران به ما داده نشد.
هر چند چون ما اطلاعات شفافی از عملكرد روابط عمومی ها و شركت های پیام رسان شهرداری نداریم و نمی توانیم اظهار نظر دقیقی در این باره كنیم.
اما بارها حرف های انتقاد آمیزی كه ما اصلاح طلبان بر سر زبان آوردیم عملا بایكوت شد و به گوش مردم نرسید. این ها ناشی از این بود كه امپراتوری رسانه ای شهرداری می توانست این خبرها را مطابق میل خود در رسانه ها جهت دهی كند تا مردم از چیزی با خبر نشوند.
اما اینكه شما پرسیدید كه مگر شما عضو شورای شهر نبودید پس چرا اقدامی نكردید، پاسخی دارد. ما چه كاری می توانستیم بكنیم كه نكردیم؟ اصلاح طلبان شورا در اقلیت بودند. وقتی می خواستیم سوال را تبدیل به استیضاح كنیم، اكثریت نداشتیم.
یك عضو شورا می تواند تذكر بدهد و حتی سوال كند اما اگر در ادامه بخواهد كار را به استیضاح شهردار بكشاند باید اكثریت شورا از او پشتیبانی كنند كه چنین چیزی هیچ وقت اتفاق نمی افتاد.

ایرنا: یعنی بعضی از مسایل را رسانه ها اصلا منتشر نمی كردند٬ حتی رسانه های اصلاح‌ طلب؟
حكیمی پور: بله. خیلی از حرف‌های ما در شورا و در داخل پارلمان ماند. حتی من به شوخی می‌گفتم كه این صحبت های ما حتی به نرده های پارك شهر هم نرسید كه چند متر آنطرف خیابان بهشت است.

ایرنا: منظورتان حرف های بیان شده در جلسات علنی است ؟
حكیمی پور: بله. جلسات علنی.

ایرنا: شما به خود خبرنگارها و رسانه ها در این باره تذكر ندادید یا از آنها در این باره توضیح نخواستید؟
حكیمی پور: ما چه كاره ایم كه بخواهیم تذكر دهیم.

ایرنا: ولی اصل چنین موضوعی را تایید می كنید؟
حكیمی پور: بله. متاسفانه یكی از آفت های ما عدم افشای فساد است.

ایرنا: سراغ عملكرد فراكسیون امید برویم. این فراكسیون تا چه حد توانست نقش خود را در مجلس دهم به درستی ایفا كند. به طور مشخص درباره كابینه دوازدهم تا چه حد توانست تغییراتی را كه مد نظر رای دهندگان بود، ایفا كند؟
حكیمی پور: مسلما جریان اصلاح طلبی نسبت به قبل از سال 92 خیلی پیشرفت داشته است. ما دستاوردهای بزرگی داشتیم كه نباید آنها را نادیده بگیریم. حتما ما از وضعیت مطلوب فاصله داریم و به تدریج بایست ضعف های خود را برطرف كنیم تا كارآمدتر شویم و نتیجه بهتری بگیریم.
درباره فراكسیون امید هم معتقدم عملكردهای خوبی در مجلس داشته ولی توام با برخی ضعف ها.
مهمترین ضعف آن عدم یكپارچگی و انسجام است. همین باعث شده در لابی های قدرتمند داخل مجلس به عنوان یك فراكسیون در تراز اصلاحات ظاهر نشود.
یعنی امید در عمل از جایگاه یك فراكسیون اصلی به یك فراكسیون فرعی تنزل پیدا كرده است. وزن این فراكسیون بیشتر از این حرف ها بوده است. اما چون انسجامی داخل آن وجود ندارد، فاقد كارآیی مورد انتظار بوده است. البته بخشی از این مشكل به نحوه بستن فهرست امید در انتخابات مجلس دهم برمی گردد كه ائتلافی بود تا یك فهرست یكدست اصلاح طلب.
این فراكسیون باید در روند شكل گیری دولت آینده بسیار فعال تر عمل كند و سهمی كه اصلاح طلبان در موفقیت آقای روحانی داشتند، احیا كند. یعنی قوه مجریه متناسب با رای مردم تغییر كند.

ایرنا: به نكته مهمی اشاره كردید. به نظر یكی از ضعف های اصلاح طلبان این است كه پس از حمایت شش دانگ از نامزدی آقای روحانی؛ اكنون مدام از تریبون های مختلف بر عدم سهم خواهی خود از كابینه دوازدهم تاكید می كنند. در حالی كه جناح رقیب كه یكپارچه به تخریب رییس دولت یازدهم مشغول شده بود و همچنان هم است اكنون دنبال گرفتن سهم از دولت دوازهم است. اصلا واژه سهم خواهی نكردن درست است؟ چرا وقتی در كشورهای توسعه یافته وقتی حزب كارگر یا محافظه كار پیروز می شوند، كابینه خود را یكدست از طرفداران حزب خود می چینند و كسی هم به آنها اعتراض نمی كند. آیا كابینه ای غیریكدست بحران عدم انسجام را در دولت به وجود نمی آورد؟
حكیمی پور: سهم خواهی در سیاست معنای خاص خود را دارد و وزنی كه هر فراكسیون در مجلس دارد در شكل گیری كابینه موثر است. قبل از شكل گیری كابینه لابی هایی صورت می گیرد تا تعادلی صورت بگیرد.
اسم این هر چه است باعث می شود كارآمدی كابینه افزایش یابد و دولت و مجلس هم به تناسبی با یكدیگر برسند. البته من كلمه سهم خواهی را درست نمی دانم و اسم آن را حفظ انسجام و كارآمد تر كردن دولت و مجلس آینده می گذارم.

ایرنا: نظرتان درباره شهردار آینده تهران چیست؟
حكیمی پور: برای شهردار آینده تهران باید خود شورا تصمیم بگیرد. اما در نهایت باید شخصی این مسوولیت را به عهده بگیرد كه به چالش های گفته شده تهران وقوف داشته و برنامه ای عملی برای برطرف كردن آن داشته باشد.

ایرنا: شانس چه شخصی را بیشتر می بینید؟
حكیمی پور: شانس آقای محمد علی نجفی را بیشتر می بینم. ایشان سلامت نفس بسیار بالایی دارند و اگر قبول كنند به نفع مردم تهران است.

ایرنا: اصلاح طلبان چقدر به شعارهای خود درباره رعایت اخلاق پایبند مانده اند؟
حكیمی پور: در این باره خیلی نمی توانم قضاوت كنم. بازخوردهایی كه ما از عكس العمل جامعه نسبت به خود دریافت می كنیم، تدریجی است.
تا الان كه با شما صحبت می كنم تصمیماتی كه جامعه گرفته است، سلبی بوده است نه ایجابی. یعنی مردم از ترس رای آوردن یك فهرست یا یك فرد به رقیب وی رای داده اند. شاخص های معینی برای رای دادن مردم وجود ندارد و بیشتر تبعیت مردم از اشخاصی بوده است كه برایشان اعتبار قایل هستند. اما این راه چندان قابل استمرار نیست. باید روند به سمت شفافیت از طریق نهادمند شدن و ایجاد ساز و كار حزبی برود و تا چنین نشود كسی پاسخگو نخواهد بود.
متاسفانه جریان اصلاحات در عمل ساز و كار فعالیت حزبی را تضعیف كرده كه این خطرناك است. اگر ساز و كار حزبی باشد، حزب باید از رفتار خود دفاع كند و بگوید چرا از نامزدی فلان شخص حمایت كرده است. چون ساز و كارها شخصی است ، مسوولیت پذیری لوث شده و هر كس مسوولیت خطا را گردن دیگری می اندازد و این معضلی برای جریان اصلاحات شده است. اكنون واقعا مشخص نیست اگر ابهام و پرسشی درباره عملكرد یكی از اعضای فهرست امید مجلس دهم مطرح شود چه كسی باید پاسخگو باشد.
وقتی من نوعی می پرسم چرا فهرست امید و یا فراكسیون آن در مجلس به اندازه وزن خود نتوانسته در ساختار مجلس موثر باشد، كسی را نمی یابم كه به آن پاسخ دهد. شورای سیاستگذاری اصلاح طلبان پاسخگو است یا شورای عالی اصلاحات؟ در این باره سخنگوی این دو شورا چه افرادی هستند؟ عقبه تشكیلاتی و كارشناسی این دو تشكل كدام است؟ هیچ كدام از این ها پاسخ روشنی ندارد و پرسش ها روی زمین مانده است.
در حالی كه موفقیت در انتخابات تنها یك بعد كار است. مهم تر از آن بر جای گذاشتن كارنامه موفق از خود است. بر این مبنا نباید از نقد و سوال آشفته شویم و سعی در توجیه و كاستن اهمیت مساله داشته باشیم.
اگر ما صادقانه، شفاف و اخلاقی با مسایل روبرو نشویم ممكن است واقعیات اجتماعی و تحولات پیش رو ما را كاملا جا بگذارد.
یعنی جامعه به این نتیجه برسد كه این نوع صورت بندی های سیاسی و تقسیم جامعه به دو طیف اصلاح طلب و اصولگرا دیگر جوابگوی مسایل نیست. رخ دادن چنین چیزی را من به عینه از هم اكنون می بینم.

ایرنا: چنین رخدادی برای جامعه فرصت است یا تهدید؟
حكیمی پور: فرصت. چرا كه كنشگران سیاسی ناچار می شوند دست از تكروی بردارند و به مردم بگویند دقیقا كجا ایستاده اند و قرار است چه بار بر زمین مانده ای را بردارند.
بخش هایی از كنشگران هم كه خود را در هیچ یك از دو قالب اصلاح طلب و اصولگرا نمی دانند به فكر تشكیل حزب با برنامه مشخص باشند.
یعنی كاملا روشن كنند كه با كدام نگاه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و كدام برنامه روشن و كمی و قابل اندازه گیری می خواهند چه مشكلی را حل كنند.
دوران كلی گویی دیگر تمام شده و باید جزییات مواضع گروه ها و افراد در ایران مشخص شود. احزاب باید مانیفست خود را ارائه دهند و در معرض نقد بگذارند و دقیقا بگویند بر حل هر یك از معضلات جامعه چه برنامه مشخصی دارند. مردم دیگر پشت سر شعارهای كلی نخواهند ایستاد.
ایرنا: سوال آخر به ماجرای توتال برمی گردد و طبل مخالفت جناح اصولگرا، ارزیابی تان چیست؟
حكیمی پور: بازگشت توتال یكی از دستاوردهای خوب برجام و نشانه ای از رونق اقتصادی آینده است. مردم با رای خود در انتخابات اخیر از نامزدی كه دنبال جذب سرمایه خارجی برای توسعه اقتصادی ایران بود، پشتیبانی كردند. بهتر است با حسن نیت به رای مردم نگریسته شود.
از سویی آقای زنگنه هم وزیر پاكدست؛ پركار و كم حرفی است كه پاكدستی و دلسوزی بالایی برای این مرز و بوم دارد. صلاحیت و كارآمدی ایشان در طول سال ها مدیریت در پس از انقلاب به اثبات رسیده است.


میزگرد3081*1436* خبرنگار: ناصر غضنفری*انتشار: داود پورصحت*