خوب بلديم مسئولان را بكوبيم، خوب بلديم حرف بزنيم ولي پاي عمل كه شد رفوزه ايم؛ با كوچكترين شايعه كمبود يك جنس چنان به سمت فروشگاه ها هجوم مي آوريم كه گويي قحطي زده ايم.
يك روز شاهد خروج تك تك كاركنان يك اداره بودم از آنها پرسيدم جريان چيست؟ گفتند در فلان استان كمبود بنزين آمده و خودروها در صف بنزين هستند. گفتم خوب! مگر اين مشكل در استان ما هم وجود دارد؟ گفتند نه براي اطمينان مي رويم! كه از قضا هيچ مشكلي از بابت كمبود بنزين رخ نداد.
روزي كمپين نخريدن خودرو مي گذاريم و روزي براي خريد همان خودرو صف مي كشيم و سايت فروش خودرو را با ميليون ها مراجعه خود از دسترس خارج مي كنيم.
با خودمان چند چنديم؟
شايد ده ها بار داستان گران شدن لبنيات در آلمان را از زبان ده ها نفر شنيده ام كه وقتي لبنيات با كمي قيمت بالاتر عرضه شد مردم آن كشور نخريدند تا قيمت پايين آمد ولي همان افرادي كه اين داستان را تعريف مي كردند اكنون يا در حال خريد پوشك اضافه هستند يا در سايت خريد خودرو گشت مي زنند.
فشارهاي اقتصادي و تحريم هاي دشمن را كه مي بينيم و مي دانيم در يك جنگ رواني، اقتصادي تمام عيار هستيم پس چرا اينگونه عمل مي كنيم؛ با اقدامات نسنجيده خود شرايط را هر روز بدتر نكنيم و به نوعي آب به آسياب دشمن نريزيم؟
يك فرمول ساده اقتصادي است اگر ميزان عرضه با تقاضا برابر نباشد و تقاضا بيش از عرضه باشد قيمت ها بالا مي روند.
خيلي از كشورهاي غربي كه خود مسبب اين شرايط هستند دلشان براي ما نمي سوزد لذا خودمان بايد به فكر خودمان باشيم.
بياييد خود را در رفع مشكلات كشور سهيم بدانيم و بيش از نياز كالا نخريم.
*خبرنگار ايرنا
3022/1772
دزفول - ايرنا - هر روز از فشار اقتصادي، گراني و تورم سخن مي گوييم و نق مي زنيم ولي هرگز كارهاي نسنجيده خود را در ايجاد اوضاع كنوني سهيم نمي دانيم.