پختگی و شاعرانگی در اوج تکامل 

بدون قرار قبلی یک فیلم با رویکرد اجتماعی که دغدغه معنوی دارد و در این مسیر سر بلند است و این دغدغه در جهان فیلمساز به یک مساله مهم تبدیل شده است.

سه ضلع دارد، ضلع نخست جهان حاکم بر قصه است که قصه اش را در یک چارچوب مشخص با شخصیت پردازی منسجم به دور از بیراهه رفتن و دور باطل روایت می‌کند و این امر در این فیلمنامه سخت؛ یک اتفاق بزرگ به لحاظ سینمایی بودن و شکل گیری درام محسوب می شود، ضلع دوم این ماجرا جایی شکل می‌گیرد که با یک کارگردانی مواجه هستیم که به پختگی و تکامل رسیده است و مسیر دشواری را برای رسیدن به این سلوک معنوی طی کرده است.

بدون قرار قبلی یک فیلم بی ادعا ساخته و این شاعرانگی در لحن روایت و پختگی اش این فیلم را به لحاظ وجود کارگردانش متمایز می سازد. از جغرافیا به عنوان یک شخصیت بهره می گیرد و نگاه معنوی اش را در قالب جغرافیا به دور از شعار زدگی و خطر کلیشه شدن در این قالب می ریزد.

اما ضلع قوی و مقتدر آن انتخاب و از همه مهمتر اعتماد کارگردان به شخصیت اول زن قصه است. پگاه آهنگرانی در بدون قرار قبلی بدون شک حضور مغتنم و شور انگیزی دارد، جدی ترین و سخت ترین بازی عُمرش را در مقام بازیگر ارائه کرده است و این قابل باور بودنش و نحوه جان بخشیدن به شخصیت است که این فیلم را تماشایی می کند.

پگاه آهنگرانی یکی از جدی‌ترین نقش‌های اصلی زن امسال فجر است و اگر جزئیات بازیگری اش در این نقش به شدت متفاوت دیده نشود، باید شک کرد به نگرش ها و سلیقه های حاکم.

در مقابل او مصطفی زمانی هم حضور به اندازه ای دارد که بیرون نمی زند و از عهده نقش بر آمده است. یکی دیگر از رویکردهای انسانی که در این فیلم به آن پرداخته شده، مساله بیماری اوتسیم است، کودک قصه درگیر این بیماری سخت است و شعیبی با یک پرداخت ماهرانه به این مساله در روایت قصه مهم اش می پردازد.

بدون قرار قبلی و اتمسفر حاکم بر جهان روایتش قابل تقدیر است. به دور از شعار، یادمان می انداز که امام رضا(ع) برای یک قشر خاص نیست، هرکسی با هر نگرشی و رویکردی اگر به درب خانه اش برود، نا امید نمی شود و این همان نکته طلایی و پنهان در فیلمنامه است که بهروز شعیبی به طرز ماهرانه ای آن را بیان می کند.