وداع با پدر موعد آخر الزمان

وداع با پدر موعد آخر الزمان # خبرگزاری جمهوری اسلامی 88/12/04 فرهنگی.معارف.شهادت شهرکرد- آسمان دلش گرفته است و هوای گریه دارد و گویی زمین در غربت امام خویش بجز غم همدمی برای خود نمی یابد. ابومحمد حسن بن علی یازدهم امام و سیزدهمین معصوم (ع) است و پدر بزرگوارش امام هادی (ع) هنگام تولد فرزند، شانزده سال و چند ماه بیشتر نداشت و مادرش بانویی صالحه و عارفه به نام حدیثه بود. تولد آن حضرت در ماه ربیع الاول یا ربیع الاخر سال 231 یا 232 هجری قمری و بنا به اکثر روایات در مدینه اتفاق افتاده است و ایشان برادری به نام حسین داشتند که به یاد گل های خوشبوی نبوی، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) ایشان را سبطین نیز می گفتند. القاب آن حضرت، خالص، هادی، عسکری، زکی، خاص، صامت، سراج و تقی، بود و یکی از برجسته ترین و شاید مهمترین ویژگی های زندگی امام یازدهم در عمر کوتاه ولی مفید و پرفایده آن حضرت برخورداری از حداقل امکانات و بهره برداری حداکثر، صحیح و به موقع از وقت و زمان است. ایشان از نظر ارتباط با شیعیان، در تنگنای شدید قرار داشتند و بااین وجود از هر تلاشی برای انجام وظیفه سنگین امامت و ارشاد مردم و زمینه سازی برای امامت فرزند بزرگوارشان دریغ نمی ورزیدند. ترس حکومت وقت از ولادت مهدی موعود (عج )، سبب شد کنیزان آن حضرت تحت مراقبت شدید جاسوسان زن خلیفه، قرار گیرند و ایشان فقط یک فرزند داشتند و باید این امانت الهی، یعنی امامت را به نحو احسن به امام دوازدهم انتقال می دادند. این امام همام، حتی در بهره مندی از امکانات مادی نیز با مشکل مواجه بودند، بطوری که خمس و سهم امام ایشان، توسط خلفای وقت قطع شده بود. در زمان امام حسن عسکری (ع)، جامعه مسلمین با شبهات فراوانی مواجه بود و ایشان به رغم مراقبت شدید سربازان ترک وابسته به خلیفه با کیاست و لیاقت خاصی به رفع آنها می پرداختند. امام یازدهم در راه رفع شبهات موجود در جامعه و امر به معروف ونهی از منکر، بهترین راه را اتخاذ می کردند و با افرادی که بدون قصد قلبی و از روی جهالت، به این امور دامن می زدند برخوردی مناسب داشتند. امام عسکری (ع) خود مظهر صبر و پایداری بودند و همواره شیعیان را به صبر دعوت می نمودند و پس از پدر بزرگوارش، از نظر دانش و معارف دینی، فقیه ترین و داناترین مردم و از لحاظ اخلاق و رفتار، برترین انسان های روی زمین بودند. امام (ع) در چهارسالگی به اجبار متوکل (دهمین خلیفه عباسی ) به همراه امام هادی (ع) و خانواده شان راهی سامرا مرکز خلافت عباسیان درشمال غربی عراق شد و پس ازشهادت پدر بزرگوارش درسال 254 هجری قمری به امامت شیعیان نائل گشت. دوران امامت این امام همام شش سال بود که یک سال با خلافت معتمد، یک سال با خلافت مهتدی و چهار سال با خلافت معتمد مصادف شد و سیاست خلفای عباسی دربرابر سه امام پس ازحضرت رضا(ع) همان سیاست شومی بود که مامون در برابر حضرت ثامن الحجج (ع) اعمال کرد از این رو معتصم، امام جواد(ع) را و متوکل، امام هادی (ع) را زیر نظر داشتند و خلفای پس از متوکل نیز همین روش را درباره امام هادی (ع) و فرزند بزرگوارش امام حسن عسکری (ع) به کار گرفتند. رفتار خلفای عباسی با خاندان رسالت به ویژه امامان معصوم (ع) آن چنان شدید بود که سه پیشوای شیعیان که در آن عصر می زیستند در دوران جوانی و با عمر کوتاهی که داشتند، شهید شدند. مراقبت و تحت نظر داشتن امام حسن عسکری (ع) نسبت به پدر ارجمندش از شدت بیشتری برخوردار بود، چراکه در زمان امام عسکری (ع) ، شیعه درسرزمین عراق به صورت یک قدرت عظیم درآمده بود و همه مردم می دانستند که این گروه به خلفای وقت معترض است و حاکمیت هیچ یک از عباسیان را مشروع و قانونی نمی داند. همچنین خاندان عباسی و پیروان آنها می دانستند که مهدی موعود(عج ) از نسل حضرت امام حسن عسکری (ع) است و ازهمین رو، پیوسته مراقب وضع زندگی آن حضرت بودند. وقتی خبر کسالت آن حضرت به گوش حمکرانان عباسی رسید چند نفر را فرستاد تا خانه را بازرسی کنند،ماموران خشن نیز منزل را مهر وموم کردند وبه قابله ها گفتند که زنان را معاینه و در صورت مشاهده آثار حمل آن را گزارش کنند تا به خیال خام خود به نیت شوم و پلیدی که در کشتن فرزند امام حسن عسکری (ع) حضرت مهدی (عج ) داشتند، دست یابند. با وجود مراقبت های شدید عوامل حکومت ، امام حسن عسکری (ع) فعالیت های اجتماعی،سیاسی وعلمی خود را تعقیب می کرد. مجموع روش های امام (ع) در فضای پر از خفقان خلفای عباسی، شامل بحثهای علمی در برابر کسانی که به امامت او معتقد نبودند، کوشش های علمی درباره معارف اسلامی و رد شبهه ها و اشکال ها، مراقبت و کوشش درباره یاران خود که مبادا در دام عباسیان گرفتار شوند و به صورت مهره و ابزار حکومت درآیند و نیز زمینه سازی برای جلب اعتماد مردم به غیبت فرزندش حضرت مهدی (عج ) بود. امام حسن عسکری (ع) پس از تحمل رنج بسیار روحی و جسمی و گذراندن بخش بیشتری از عمر شریف خویش در زندان، سرانجام در هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری با سم در سامرا به شهادت رسیدند و در خانه مسکونی خود در همان شهر به خاک سپرده شد و حضرت مهدی (عج ) پس از شهادت پدر بزرگوارشان رهبری شیعیان را برعهده گرفتند. امام عسکری (ع) چون به دستور خلیفه عباسی مجبور به سکونت در سامرا و در محله ای نظامی سکونت گزید او را عسگری گفتند و نقی و زکی از دیگر القاب وی و کنیه اش ابومحمد است. مدت امامت آن حضرت شش سال بود و در طول دوران امامت زیر فشار شدید و محدودیت های گوناگون خلفای عباسی به ویژه سکونت اجباری و حتی حبس در زندان بود با این حال از مبارزه با عباسیان و نیز هدایت و توجیه مومنان و آماده سازی برای دوران غیبت امام مهدی (عج ) دست برنداشت. بعد علمی و تلاش برای تبیین سنت پیامبر اکرم (ص ) و سیره امامان شیعه و تربیت شاگردان و رفع شبهات از دیگر ابعاد زندگی پر بار آن امام همام بود و همین جایگاه و نفوذ و بزرگی امام بود که تحمل حکومت عباسی را به پایان برد تا آن حضرت را در سال 260 هجری پنهانی مسموم کرده و به شهادت رساند. یک استاد دانشگاه گفت:این امام همام با اقدامات خویش چراغ حقانیت اسلام ناب محمدی (ص ) را روشن نگاه داشتند. سید محمد احمدی روز سه شنبه در گفت وگو با ایرنا افزود: امام حسن عسگری (ع) در تربیت انسان ها و شاگردان مستعد گام ها بلندی برداشتند و خدمات ارزنده ای را برای جهان اسلام انجام دادند و باعث شدند کشتی نجات انسانها به پیش برود. وی گفت:ائمه اطهار(ع) کامل ترین انسانها هستند و الگوی مناسبی برای تمامی افراد بشرمی باشند که در تربیت شاگردان و انسانهای مومن تلاش کرده اند. احمدی اظهارداشت:امام حسن عسگری (ع) که پدر بزرگوار امام عصر حضرت حجت ( ع) می باشند پاسدار اسلام ناب محمدی بودند و در سخت ترین شرایط و زیر فشاردستگاه حکومت عباسی به تبلیغ اسلام ناب محمدی (ص ) پرداختند. /546/ 7359/671