اظهارات تنی از چند هنرمندان صنایع دستی پیرامون مشکلات این بخش

اظهارات تنی از چند هنرمندان صنایع دستی پیرامون مشکلات این بخش # کرمان ، خبرگزاری جمهوری اسلامی 10/08/86 داخلی.فرهنگی.صنایع دستی. چند تن از هنرمندان شرکت کننده در سومین نمایشگاه سراسری صنایع دستی در کرمان روز پنجشنبه طی گفتگو با ایرنا مشکلات خود را تشریح کردند. یکی از هنرمندان چهارمحال و بختیاری در این زمینه مسایل مربوط به دریافت تسهیلات را از مهمترین مشکلات برشمرد. خانم عظیمی که در زمینه چاپ قلمکار فعالیت دارد گفت: کارم را با دو میلیون ریال سرمایه شروع کردم اما برای توسعه کارگاه و دریافت تسهیلات می گویند باید پنج نفر را بیمه کنید. وی بیمه نبودن هنرمندان صنایع دستی را از دیگر مشکلات این قشر بیان کرد و افزود: به عنوان مربی در کلاسهای صنایع دستی هم فعالیت می کنم ولی به ازای هر ساعت آموزش تنها 10 هزار ریال دستمزد دریافت می کنم که بسیار کم است. او همچنین با اشاره به اینکه غرفه های در نظر گرفته شده در سومین نمایشگاه سراسری صنایع دستی، کوچک هستند گفت: به همین علت نمی توانیم تولیدات زیادی ارایه کنیم. عظیمی گفت: هنرمندان صنایع دستی در صورتی که از سوی دولت مورد حمایت قرار گیرند می توانند در ایجاد اشتغال و پایین آوردن میزان بیکاری موثر باشند. با این حال وی از درآمد حاصل از کارش ابراز رضایت کرد و گفت: خانمها می توانند با اشتغال به هنرهای دستی در منزل، علاوه بر رسیدگی به امور خانواده برای خود درآمدزایی کنند. هنرمند دیگری به نام مروارید قربانی که به همراه همسرش علی محمد قمی از مشهد در این نمایشگاه شرکت کرده گفت: بیمه نبودن مهمترین مشکل هنرمندان صنایع دستی و صنعتگران است. او که در رشته سنگتراشی و قلمزنی روی سنک فعالیت دارد افزود: این کار بسیار پرزحمت است اما به علت آشنا نبودن مردم با آن، خریدار چندانی ندارد. وی گفت: اگر ما از سوی دولت و صنایع دستی مورد حمایت قرار گیریم می توانیم برای چند نفر شغل ایجاد کنیم. او افزود: در این هنر پس از ساخت وسایلی مانند سماور، گلدان، قندان و دیک سنگی، بر روی آنها قلمزنی می شود که بسیار زیبا است بطوری که خیلی ها باور نمی کنند این قلمزنی ها کار دست است. قربانی از فروش پایین محصولات خود در نمایشگاه کرمان گلایه کرد و گفت: با توجه به هزینه ای که برای حضور در این نمایشگاه متحمل شده ایم میزان فروش جوابگوی هزینه های ما نبوده است. یک بانوی مسن نیز که از روستای قاسم آباد سفلی استان گیلان در این نمایشگاه حضور یافته به خبرنگار ما گفت: یک عمر در زمینه هنر دستی و چادر شب بافی کار کردم اما هیچ حاصلی نداشتم. محترم میرزا بیگی افزود: در این سالها به انواع بیماری ها مبتلا شده ام، از بیمه و بازنشستگی محروم هستم و با توجه به سن بالا از آینده خود نگرانم. این بانوی هنرمند افزود: اگر بخواهم کارگاهی کوچک برای فرزندانم دایر کنم مجبورم وام بگیرم، اما در این راه هم با مشکلات زیادی روبرو هستم. وی گفت: در روستای قاسم آباد 1500 خانوار زندگی می کنند که 700 خانوار آن به چادر شب بافی مشغولند. او افزود: همین امر باعث شده است که فروش ما پایین باشد. وی گفت: در صورتی که دولت تولیدات ما را خریداری می کرد و یا آنها را برای فروش به جایی عرضه می کرد دست کم دغدغه فروش آنها را نداشتیم. او بیان کرد: در طول چهار روز برپایی نمایشگاه صنایع دستی در کرمان تنها دو چادر شب فروخته ام. هنرمند دیگری هم مشکل بیمه نبودن خود را بیان کرد و گفت: از سه سال پیش صحبت بیمه هنرمندان مطرح بوده اما هنوز به جایی نرسیده است. علی زمانی که در رشته سفالگری از استان گیلان برای نخستین بار در نمایشگاه صنایع دستی کرمان شرکت کرده از وضعیت این نمایشگاه ابراز رضایت کرد. او افزود: برای حضور در این نمایشگاه متحمل هزینه های زیادی شده ایم که اگر مسوولان صنایع دستی تسهیلاتی از جمله تامین خودرو برای حمل وسایلمان فراهم می کردند مناسب بود. یکی از هنرمندان پته دوز کرمان هم در مورد مشکلاتش به ایرنا گفت: برای فروش تولیداتم با مشکل مواجه هستم. رخساره محمدی از زرند افزود: برای دوختن یک جفت پته مانند روبالشی که 600 هزار ریال ارزش دارد دست کم چهار هفته زمان نیاز است. او گفت: برای تهیه مواد اولیه تولید پته که شامل نخ و شال می باشد هم کیلویی 13 تا 14 هزار تومان برای نخ و متری شش تا هفت هزار تومان برای شال می پردازیم. وی ادامه داد: روتختی که بزرگترین قطعه پته می باشد در صورتی که توسط یک نفر دوخته شود یک تا دو سال زمان می برد و اگر سه تا چهار نفر روی آن کار کنند تا شش ماه وقت می گیرد. او اضافه کرد: کوچکترین قطعه پته هم "جیقه" می باشد که یک نفر در سه روز می تواند دوخت آن را تمام کند. این هنرمند پته دوز افزود: جانماز پته 25 تا 30 هزار تومان و رومیزی (بقچه ) 65 هزار تومان به فروش می رود. وی گفت: به دلیل گرانی پته بیشترین استقبال خریداران از روبالشی (رومتکا) است و قطعه های بزرک مانند روتختی و رومیزی کمتر مشتری دارد. هنرمند دیگری به نام زهرا کافی زاده که مربی گلیم بافی است گفت: استقبال خانمهای کرمانی از فراگرفتن این هنر بسیار خوب است. وی بیان کرد: در هر دوره آموزشی که باید به 15 نفر آموزش دهیم دست کم با 30 نفر متقاضی روبرو هستیم. او افزود: خانمها پس از طی دوره آموزشی و گرفتن مدرک می توانند تسهیلات دریافت کنند و با ایجاد کارگاه و تهیه مواداولیه به تولید گلیم بپردازند.
وی با اشاره به اینکه هنرمندان صنایع دستی برای فروش محصولات خود با مشکل مواجه هستند گفت: آنان در صورتی که خلاقیت داشته باشند و تلاش کنند می توانند تولیدات خود را به خوبی بفروش برسانند. او نیز بیمه نبودن را از مشکلات این قشر برشمرد.ک/4 657/507/660