هنرمندان هنرهای تجسمی: توجه به هنر و فرهنک هویت ملی راحفظ می کند

هنرمندان هنرهای تجسمی: توجه به هنر و فرهنک هویت ملی راحفظ می کند # ساری ، خبرگزاری جمهوری اسلامی 21/06/84 داخلی.فرهنگی.هنری.تجسمی. چند تن از هنرمندان هنرهای تجسمی معتقدند: هنر اصیل یک زبان جهانی است و توجه به هنر و فرهنک ملی موجب حفظ هویت یک ملت می شود. شماری از این هنرمندان در حاشیه برگزاری همایش آموزشی پژوهشی هنرهای تجسمی که در دانشگاه مازندران واقع در بابلسر به خبرنگار ایرنا گفتند: برای رسیدن به هویت اصیل ایرانی باید به هنر و فرهنک متوسل شویم. به گفته آنان، همواره رابطه ای متقابل بین فرهنک و هنر وجود دارد و در حقیقت این هنر است که فرهنک هر ملت را تعریف می کند و فرهنک نیز با هنر هر ملت ارتباط برقرار می کند. نخستین همایش آموزشی پژوهشی هنرهای تجسمی دانشجویان سراسر کشور به مدت سه روز در دانشگاه مازندران در بابلسر برگزارشد. آشنایی دانشجویان بامبانی هنرهای تجسمی به صورت آکادمیک، رهایی هنرمندان از رکود فعلی حاکم در حوزه هنرهای تجسمی، توجه به ریشه های ایرانی اسلامی هنرهای تجسمی، ایجاد انگیزه جستجوی دانشجویان هنرمند در فرهنک اصیل شرقی و جلوگیری ازسرگردانی هنرمند ایرانی در مدرنیته غربی از اهداف این همایش عنوان شده بود. "حمیدرضا لگزیان" دانشجوی مجسمه سازی و شرکت کننده در این همایش گفت: برخلاف کشورهای باستانی مثل یونان، روم، چین و حتی هندوستان که به مجسمه- سازی به صورت مجرد پرداخته اند، در ایران باستان مجسمه جنبه کاربردی داشته و در معماری به کار می رود. وی افزود: درگذشته ما مجسمه سازی هرگز جایگاه خاص خودش را نداشته است و ما درمجسمه سازی عقب مانده ایم یا هویت وابسته داریم. به گفته این دانشجو، حرفی که حالا می خواهیم با مجسمه سازی بزنیم و جایگاهی که به دنبال آن هستیم ، مهمترین مساله است. وی گفت: هنر اصیل یک زبان جهانی است و اگر شما "جنک وصلح" تولستوی ، "صدسال تنهایی" مارکز و یا "درجستجوی زمان ازدست رفته" پروس را بخوانید ، می بینید که هرکدام ریشه های فرهنگی و ملی خودشان را لحاظ کرده اند. وی ادامه داد: مجسمه واقعیت خودش و واقعیت هنری نسل خود را تعریف می- کند و بازگشت به اصالت ها وهویت گذشته، به معنای انجماد یا فعالیت تکراری نیست. به اعتقاد این دانشجو، اثر هنری اگر حاوی اصل و ریشه فرهنک خودش باشد و با بیان مدرن مطرح شود، برای هر ملتی گویا خواهد بود. "علی ذهانی" دبیر مجمع هنرهای تجسمی کشور دراین باره گفت: سیستم آموزشی موجود که هنرمند تربیت می کند و در نتیجه فرهنک سازی کند، جوابگو نیست. وی به رکود حوزه تجسمی اشاره و اضافه کرد: سیاست های اعمال شده در حوزه تجسمی، یکی از عوامل رکود در این حوزه است. ذهانی ادامه داد: البته به نظر من در این حوزه هنوز اصالت ها بیشتر است ومی توان گفت از استاندارد بالاتری نسبت به سایر حوزه ها برخوردار است و حتی بیشتر حاوی هویت ایرانی است. وی خاطرنشان کرد: خاک، سیمان، گچ و حتی مصالح مدرن، هنوز می توانند اصالت های ایرانی را حفظ کنند. این استاد هنرهای تجسمی به ضعف هنرمندان اشاره کرد و گفت: مینیاتور یک هنر اصیل ایرانی است که همیشه برای ایرانیان جذاب و پرمحتوا بوده است، ولی به نظر می رسد آموزش اصول تئوری مینیاتور دچار کاستی هایی است. وی گفت: مینیاتور یک آرمان شهر است که پیشینه ای هزار ساله را در قاب تصویر خلق می کند، حال اگر یک مینیاتوریست، این هستی شناسی را درک نکند، کارش فاقد روح و جذابیت اصیل هنری خواهد بود. وی افزود: با توجه به بی هویتی و سرگردانی که درجامعه هنری امروز ایران موجود است و هنرمند را بین اصالت های ایرانی و اصالت های غربی، درهزار توی رنک و فرم سرگردان می کند، ابتدا بازسازی هویتی جامعه هنری احساس می شود. دبیر مجمع هنرهای تجسمی کشور گفت: بعضی از هنرمندان امروز ایران از هنر اصیل دورافتاده اند، برخی فقط درحوزه خودشان فعالیت می کنند و از لحاظ ذهنی کاملا بسته مانده اند که این بسته شدن باعث عدم رشد هنرمند و در نهایت رکود می گردد. "رضا قره باغی" کارشناس ارشد رشته پژوهش هنر از دانشکده هنرهای زیبای تهران در این باره اظهار داشت: مجسمه هایی که در برخی شهرهای کشور نصب شده است، با بافت شهری تناسب ندارد واین عدم تناسب، زاییده عدم ارتباط هنرمند با محیط است. وی افزود: اصولا یک پروسه هنری شامل شناسایی عناصر، چیدمان عناصر وتولید مفهوم خواهد بود. عضو انجمن مجسمه سازی ایران ادامه داد: یک هنرمند حوزه تجسمی اگرنتواند بامخاطبش ارتباط بصری برقرارکند، در کارش موفق نیست، به همین علت بسیاری معتقدند برخی از کارهایی که در این حوزه قرارداده شده اند، هیچ سنخیتی با حوزه تجسمی ندارند. طراح و سازنده نقش برجسته شرکت ایران خودرو معتقد است: درغرب و کشورهای پیشرفته، دانش آموزان را از آغاز با برگزاری کلاس های هنری وبازدید ازموزه ها با هنر مانوس می کنند و این یک امر جاافتاده تلقی می شود. وی گفت: اصولا این برنامه ها در افراد حساسیت خاصی نسبت به هنر ایجاد می- کند که نتیجه آن ، تغییر دیدگاه و نگرش نسبت به هنر است. به گفته وی، این افراد به نسبت افرادی که اصلا با هنر آشنایی ندارند، علاقه و دید خاص تری پیدا خواهند کرد. وی درمورد اینکه کار حجم و مجسمه سازی، مدت زیادی است که در ایران محجور مانده است ،گفت: یک تحریم هیچ وقت نمی تواند ابدی باشد. یکی دیگراز اعضای انجمن مجسمه سازی ایران گفت: قبل از انقلاب، مجسمه سازی تعریف دقیقی نداشت، نه از آموزش علمی خبری بود و نه مجسمه سازی جایگاه تعریف شده ای داشت واگر هم کاری انجام می شد محصول حمایت های دربار از افراد خاصی بود. یونس احمدی افزود: از سال 71 به بعد دوباره فعالیت دانشگاهی رشته مجسمه- سازی شروع شد و تحول و بازنگری کلی در روند آن صورت گرفت. وی ادامه داد: سیستم آموزشی کاملا خلاقانه و بدیع استاد "یواف دارش" در آموزش آکادمیک مجسمه سازی موثر واقع شد واز این سال به بعد تعریف از آموزش مجسمه سازی شکل می گیرد. وی درباره جایگاه کارهای حجمی در جامعه امروز، گفت: پس از جنک تحمیلی، نیاز شهرهای آسیب دیده و مردم آن به حفظ آنچه برایشان گذشته است، توسط مجسمه سازی به عنوان یک عنصر زیباشناسانه مطرح شد. وی ادامه داد: این مطلب را می توان درنصب مجسمه هایی با موضوع دفاع مقدس درشهرهای خرمشهر وآبادان دید. وی معتقد است: اصولا مجسمه می تواند یادآور خاطره های تاریخی و اجتماعی یک شهر باشد و هویت شهر را بازگو کند. او همچنین یادآورشد: در سالهای اخیر مجسمه به عنوان یکی از مبلمان شهری مطرح شده است. وی مجسمه های شهری را بازگوکننده هویت هر شهر دانست و گفت: اگر بخواهیم محدودیت هایی که درمورد مجسمه سازی پیش آمد را منظور کنیم، می توانیم بگوییم که تقریبا یک وقفه 1300 ساله بین مجسمه سازی امروز و اصالت ها و هویت های مجسمه سازی گذشته ما وجود دارد. 2585/608/601