به گزارش ایرنا، از جمله نكات قابل توجه این است كه پایبندی به استفاده از لباس محلی حتی در میان زنان شهرنشین این استان علاوه بر زنان روستایی و عشایری دیده می شود و با قدم زدن در خیابان های شهرهای این استان مانند یاسوج ،سی سخت ، گچساران این موضوع به خوبی مشاهده می شود.
لباس محلی وسنتی زنان استان كهگیلویه و بویراحمد از سه بخش اصلی سرپوش، بالاتنه وپایین تنه تشكیل شده است كه مجموع این سه بخش، پوشش كاملی را برای زنان به همراه دارد.
سرپوش لباس محلی زنان كهگیلویه و بویراحمد، شامل یك پارچه روپوش یا همان روسری به نام ' مینا ' Meyna است كه به طور معمول دارای بیش از یك متر طول و بین 60تا 70سانتیمتر عرض می باشد.
بر روی این روپوش مینا نیز پارچه ای به نام چارقد یا لچكی قرار می گیرد كه در زبان فارسی همان سربند است. همچنین یك كلاه كوچك زیر مینا قرار می گیرد تا پوشش دهنده موهای جلو سر زنان باشد و معمولا زیورآلات و وسایل تزیین سنتی و ظریف به آن متصل می شود.
بخش بالاتنه لباس محلی زنان استان كهگیلویه و بویراحمد، همان پیراهن یا جامه است كه شامل یك پارچه دو متری می باشد و از زیر گردن تا كف پای زنان را می پوشاند. این پیراهن ردا مانند ، دارای آستین و سرآستین است و نوع مدل آن مخصوص زنان استان های كهگیلویه و بویراحمد، فارس ، خوزستان و چهارمحال و بختیاری است. بخش پایین این لباس ها كه به عبارتی زیباترین بخش آن نیز به شمار می آید همان دامن یا تنبان است كه بیشترین حجم پارچه را در این لباس سنتی در برمی گیرد.
معمولا برای دامن این لباس های محلی بین پنج تا 12متر پارچه مصرف می شود طوری كه این دامن از بالا كشدار و كاملا چین خورده است ودرپایین آن تزیین هایی مانند نوار دوزی یا پارچه های پلیسه دار به كار می رود.
رنگ و جنس پارچه این لباس ها معمولا بنا به طبیعت این استان در مناطق گرمسیری و سردسیری، نوع بافت عشایری و روستایی، نوع باورها و گرایش قومی و قبیله ای و سن زنان انتخاب می شود طوری كه برای دختران نوجوان و كودك بیشتر از رنگ های شاد و حجم كمتر پارچه و برای دختران جوان رنگ های روشن تر با پارچه بیشتر استفاده می شود.
با افزایش سن زنان نیز رنگ این لباس ها بیشتر به سمت تیره و خاكستری مانند سبز یشمی یا سورمه ای سوق پیدا می كند.
كارشناس اداره كل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری كهگیلویه و بویراحمد درباره لباس محلی زنان این استان به ایرنا گفت: بر اساس تحقیقات صورت گرفته در كتاب نگارگری مكتب شیراز، قدمت این نوع لباس ها بیشتر از دوران تیموریان در قرن هشتم هجری قمری است.
' ولی الله امیری' افزود: این نوع لباس سنتی در چهار استان كهگیلویه و بویراحمد، فارس، چهار محال و بختیاری و خوزستان مشاهده شده است و هم اینك نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
وی اظهار داشت: امروزه استفاده از لباس محلی و سنتی بیشتر در زنان بالای 30سال استان كهگیلویه و بویراحمد دیده می شود اما در جشن ها و مجالس عروسی تمام زنان و دختران به عنوان یك سنت از لباس های محلی شاد و متنوع استفاده می كنند.
امیری ،یكی ازدلایل ماندگاری این نوع پوشاك ولباس رادركهگیلویه و بویراحمد، عجین بودن آن با باورها و اعتقادات زنان این استان دانست و گفت: با توجه به بافت سنتی، روستایی و عشایری این استان و چهار فصل بودن آن ، استفاده از این نوع لباس برای زنان كاملا مقرون به صرفه است.
به گفته وی ، استفاده از لباس سنتی در فصل گرما و سرما و همچنین برای زنان عشایر به هنگام كوچ بسیار مناسب می باشد.
امیری درباره قیمت این لباس ها گفت: بنا به جنس و مقدار پارچه به كار رفته، هزینه تمام شده برای تهیه یك دست لباس محلی و سنتی از 25هزار تومان تا 150هزار تومان متغیر است.
وی با اشاره به یك نوع لباس محلی دیگر، گفت: این لباس با نام دلق یا دلج مانند نیم تنه كردها است با این تفاوت كه دارای آستین هلالی مانند تا نوك انگشتان دست می باشد.
امیری بیان كرد: پیراهن دلق مخصوص استان كهگیلویه و بویراحمد است و در آن از رو دوزی، ایجاد نقوش با زیورآلات یاسكه،رنگ های تیره تر و جنس مرغوبتر استفاده می شود و بیشتر، زنان موسوم به بی بی آن را می پوشند.
7529/627
تاریخ انتشار: ۲ فروردین ۱۳۹۱ - ۱۴:۴۵
ياسوج - پوشش وحجاب كامل و تنوع رنگ ها و پارچه ها، جلوه خاصي به لباس محلي زنان در اين استان بخشيده است و رنگ هاي آن بر طبيعت زيبا و دامنه زاگرس، شميم نشاط و شادي پخش مي كند.