ساري - قائم مقام دانشگاه علوم پزشكي مازندران از تداوم روند كاهشي ابتلا به بيماري تب شاليزار در اين استان در دو سال اخير خبر داد.

دكتر ' فرهنگ بابامحمودی ' روز جمعه به خبرنگار ایرنا در ساری گفت : رعایت اصول بهداشتی ، آگاهی بخشی و همراهی مناسب مردم از مهم ترین عوامل كاهش بیماری تب شالیزار در مازندران است.

وی نقش رسانه ها را در آگاهی بخشی به مردم بسیار مفید و موثر دانست و ابراز امیدواری كرد با همكاری بیشتر رسانه های استان ، این بیماری به طور كلی از مازندران ریشه كن شود.

بابامحمودی تعداد مبتلایان به بیماری تب شالیزار در استان مازندران را در سال جاری چهار مورد اعلام كرد كرد و گفت : پارسال هم هشت نفر در استان به این بیماری مبتلا شده بودندكه در مقایسه با سال 89 دارای كاهش چشمگیری بود.

وی تعداد مبتلایان به بیماری تب شالیزار در مازندران در سال 89 را 186 نفر ذكر كرد و افزود : شش نفر از مبتلایان نیز فوت كرده بودند.

بابامحمودی شایع‌ترین راه ابتلای به بیماری تب شالیزار در كشاورزان را انتقال غیرمستقیم این بیماری از طریق خراش پوستی در حین انجام كار عنوان كرد و گفت : با ایجاد خراش در پوست این بیماری از طریق سیستم گردش خون وارد بدن می شود و به تمام اعضای بدن سرایت می‌كند.

وی علائم بیماری تب شالیزار را تب شدید همراه با درد تمام بدن ، خستگی ، كوفتگی ، ضعف و بی‌حالی شبیه آنفلونزا عنوان كرد و افزود : 90 درصد علائم این بیماری به این صورت بروز پیدا می‌كند.

بیماری تب شالیزار یا تب برنج كه با نام علمی ' لپتوسپیروز ' شناخته می شود ، یك بیماری عفونی مشترك انسان و حیوان است و در مناطقی شیوع می یابد كه شغل غالب افراد آن كشاورزی و یا ماهیگیری است.

این بیماری عمدتا با تب و لرز و سردرد (علائمی شبیه سرماخوردگی) شروع می شود و در مراحل شدیدتر علائم دیگری مثل یرقان یعنی زردی و نارسایی كلیه به آن افزوده می شود و ممكن است بیمار به دیالیز احتیاج پیدا كند.

عامل بیماری تب شالیزار یك باكتری است كه از طریق ادرار حیوانات آلوده مثل گاو و گوسفند و ... و بعضی از جوندگان مثل موش وارد آب ها و محیط اطراف می شود و برای مدت ها می تواند در آب راكد مانند آب شالیزارها دوام بیاورد.

اگر فردی با پای برهنه ، بویژه زخمی وارد این آب ها شود یا دست خود را در آب های آلوده بشوید و یا در آن شنا كند عامل بیماری وارد بدن وی شده و پس از حدود یك هفته علائم بیمای ظاهر می شود. دست زدن به طناب آلودۀ حیوان و یا فضولات آن و هم چنین تماس با علف های آلوده می تواند موجب انتقال این بیماری شود.ك/3

519/1654