جمع دوستانه ای سرشار از نگاه‌های آشنا كه از دور جلب توجه می كند و لبخندهای شیرینی كه از تایید موضوعاتی مشترك خبر دارد ، دقیق‌تر كه می‌شوی؛ قانون سخن گفتن انسان‌های اطراف‌مان برهم می خورد و از ایما و اشاره هایی برای ما بی معنا، پر است.
ایما و اشاره هایی كه به اندازه فریادهای انسان‌های اطراف‌مان نامفهوم و دنیایی با تفاوت‌هایی سرشار از صوت و سكوت را در برابر هم قرار می دهد.
چند ثانیه ای كه به دستان‌شان خیره می شوی، تازه می فهمی كه جایگزین زبان است و برای برقراری ارتباط پیوسته می كوشد، تازه معنای بیگانه بودن با دنیایی متفاوت از دنیای روزمره ات را می فهمی ... حركات دست در راهگشایی كلام سكوت را معنا می كند و در برقراری ارتباط به صوت، رنگی دیگر می‌بخشد.
در افكارت غرق می شوی ... احساسی مشترك را درك می كنی ... احساس بیگانگی ات از معنای دستاهای‌شان و بیگانگی‌شان با سخن گفتن تو ...
ناشنوایی در تعبیر تو ناتوانی از شنیدن و بی خبری ات از معنای دستهای‌شان ناتوانی تو از فهم منظورشان معنا می شود.
زبان اشاره جایگزین زبان گفتاری و تابع قراردادی خاص در انتقال معنا، الگوهای علایم دیداری را جایگزین الگوهای صوتی می كند.
ناشنوایی شاید محدودیتی باشد برای آنهایی كه گفتن، شنیدن و خندیدن را با سكوتی توأمان تجربه می كنند اما با همه تلخی سكوت‌اش مانعی برای توانستن ها نیست و تنها تجربه‌ای متفاوت از زیستن را به تصویر می كشد.
به گزارش ایرنا، 24 تا 30 سپتامبر برابر با سوم تا نهم مهرماه هفته جهانی ناشنوایان است.ك/4
7292/695
تاریخ انتشار: ۹ مهر ۱۳۹۱ - ۰۸:۲۷
رشت - سكوت مطلق ... خالي از صوت و دستان ارتباطي كه با ايما و اشاره جاي خالي كلام را پر مي كنند ...