تهران - ایرنا - بازبینی فیلم های كه مراحل ساخت آنها بطور كامل پایان نیافته، یكی از آسیب های جدی جشنواره فیلم فجر در سال های اخیر محسوب می شود كه گاه به قربانی شدن برخی آثار سینمایی انجامیده است.

سی ام آذر ماه مهلت ارسال آثار سینمایی به دبیرخانه سی ودومین جشنواره فیلم فجر پایان یافت و در نهایت فیلم اولی ها در كنار فیلمسازان پیشكسوت، آثار خود را به دبیرخانه این رویداد سینمایی ارسال كردند.

در این میان تعداد قابل توجهی از فیلم هایی كه نسخه اولیه آنها به دبیرخانه جشنواره فیلم فجر ارائه شده، همچنان در مرحله فیلمبرداری قرار دارد و ساخت آنها به پایان نرسیده است.

با پایان مهلت ارسال آثار به سی ودومین جشنواره فیلم فجر، نسخه اولیه 109 اثر سینمایی به دبیرخانه این رویداد رسیده است.

عموما صاحبان آثاری كه فرصت حضور در سی ویكمین جشنواره فیلم فجر را پیدا نكردند، در فرصتی مناسب، با تكمیل مراحل پس از تولید اثر خود، نسخه اصلی را به سی ودومین جشنواره فیلم فجر ارائه كرده اند.

همچنین برخی فیلمسازان به فاصله یك ماه مانده به مهلت ارسال نسخه اولیه اثر، فیلمبرداری خود را آغاز كرده و برخی آثار همچنان در مرحله تولید قرار دارد كه از جمله این آثار می توان به فیلم سینمایی «اشباح» ساخته داریوش مهرجویی اشاره كرد.

ارائه نسخه ناقص از یك اثر سینمایی به دبیرخانه جشنواره فیلم فجر، هیات داوران را با مشكلات عدیده ای روبرو می كند.

قضاوت آثار سینمایی از روی راش هایی كه تدوین به اصطلاح سرهم بندی شده داشته و فاقد موسیقی هستند، رویه مناسبی برای تصمیم گیری درباره یك اثر نخواهد بود و پر بیراه نیست اگر بگوییم گاه هیات داوران بر اساس نام ها، فیلم ها را برای حضور در بخش مسابقه فیلم فجر انتخاب می كنند.

این مهم مربوط به یك یا دو دوره خاص نمی شود و سینمای ایران در سال های اخیر و بخصوص با ورود ابزار دیجیتالی تولید فیلم، بیشتر به این سمت وسو حركت كرده است.

به هر حال حضور یك فیلم در جشنواره فجر، علاوه بر دیده شدن آن از سوی منتقدان و داوران، به لحاظ تجاری نیز به فیلم كمك كرده و راه اكران آن را تسهیل می كند اما این امر در كنار تعجیل دست اندركاران تولید یك فیلم بمنظور بازگشت سرمایه اولیه و تضمین اكران، بر كیفیت فیلم اثر می گذارد.

حاصل این روند كه در سال های اخیر مشاهده شده، گاه سبب اكران فیلم های ناقص در كاخ جشنواره شده و گاه قضاوت نادرست درباره فیلم های سینمایی از سوی منتقدان و نویسندگان سینمایی را بدنبال داشته است.

به هر حال جشنواره فیلم فجر ویترین سینمای ایران است و قدم گذاشتن روی فرش قرمز آن، برای هر فیلمسازی می تواند ایده آل باشد اما گاه این رویای نچندان دور از دسترس، برای فیلمسازان به قربانی شدن فیلم های سینمایی منجر می شود.

نتیجه این روند، در اكران آثار سینمایی و نگاه مخاطبانی كه به هر حال پیگیر بازخورد و نگاه داوران به فیلم های حاضر در جشنواره فیلم فجر هستند، مشاهده خواهد شد.

بطور قطع شكست تجاری برخی فیلم های مهم سینمایی، محصول تعجیل برای حضور در جشنواره فیلم فجر است و این آسیب در نهایت به سود سینمای ایران نخواهد بود.

فراهنگ(5) ** 1983 ** 1071