به گزارش ایرنا، بر اساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد 9 دسامبر 1975معلولین حق برخورداری از امكاناتی را دارند كه بطور مستقل قادر به حضور و زندگی در جامعه باشند.
موضوع مناسب سازی محیط شهری برای معلولان ، سالمندان و كودكان از سالها قبل در دستوركار شهرداری ها قرار گرفته است و اقداماتی هر چند كم و ناقص صورت گرفته اما به نظر می‌رسد این ضرورت در جامعه احساس شده و در ارگانهای مسئول مختلف در حال برنامه ریزی برای بهبود این شرایط هستند.
اما در نهایت كیفیت این خدمات و میزان محدودیت‌های آنها را باید از معلولان و كم توانان در محیط شهر پرسید و نه افراد سالم در جامعه.
معلولی جسمی حركتی كه خود را «مریم اسدی» معرفی می كند می گوید: در حال حاضر رمپ‌های ساخته شده در معابر شهری نه تنها با وضعیت فعلی مورد استفاده معلولان قرار نمی‌گیرد بلكه ممكن است منجر به آسیب كسی شود كه از سر خیرخواهی قصد كمك به معلول و جانبازان را دارند.
وی اضافه می كند: در طرحها و پروژه های عمرانی و ساختمانها، بایستی توجه جدی به وضعیت معلولان و افراد كم توان جسمی صورت پذیرد تا این بخش جامعه نیز بتوانند از فضاهای عمومی شهر حداكثر استفاده را داشته باشند.
وی با بیان اینكه شهر معلول است نه افراد می افزاید: وقتی یك معلول نمی تواند از پل هوایی استفاده كند، و یا نمی تواند وارد پارك شود به این معنی است كه شهر معلول است ، زیرا نمی تواند این امكانات را كه حق شهروندان است در اختیار آنها قرار دهد.
«فاطمه عباسی» یكی از معلولان شهر تهران اظهار كرد: درحال حاضر معلولان برای حضور در معابر و خیابان های سطح شهربا مشكل مواجه هستند كه نباید معلولان برای حضور در خیابان‌های موجود در سطح شهربا چاله، چوله‌ها و موانعی در این خیابان‌ها مواجه شود.
وی نخستین شرط حضور افراد معلول در جامعه را مناسب سازی محیط شهری دانست و افزود: درحال حاضر ورود افراد معلول برای انجام فعالیت های اداری در دستگاه های اجرایی غیرممكن است.
وی با بیان اینكه برخی مواقع برای عبور از یك پیاده رو باید شاهد نگاه ترحم آمیز دیگران باشم، گفت: انتظار ما از مسئولین این است كه ما را نیز به عنوان یك شهروند تلقی و حداقل امكانات رفاهی را برای ما فراهم كند.
عباسی با اشاره پله پل های هوایی ادامه داد: همین پله های دردسرساز باعث شده كه ما دل خوشی برای استفاده از پل های عابرپیاده نداشته باشیم و بیشتر ترجیح می دهیم خطر عبور از عرض خیابان یا بزرگراه را به جان بخریم.
وی با بیان اینكه هرچند در سال های اخیر شهرداری ها نسبت به تجهیز پل های عابر پیاده به پله برقی اقدام كرده گفت: اما تعداد این پل ها كم است و هنوز تعداد زیادی از پل های عابر به همان قدیمی ترین شكل خود یعنی بدون پله برقی و با تعداد پله های فراوان مانده و راه رفتن روی آنها با داشتن بیش از ده ها پله برای افراد معلول با مشقت همراه است.
معاون امور توانبخشی سازمان بهزیستی كشور گفت: تنها 24 درصد معابر شهری استان تهران برای عبورو مرورمعلولین مناسب سازی شده است بنابراین پایتخت شهری نامناسب برای تردد این قشر از جامعه محسوب می شود.
« یحیی سخنگویی » افزود: بر اساس آمار، گذرگاه های استان چهارمحال بختیاری با 11 درصد و آذربایجان شرقی با 39 درصد دارای كمترین و بیشترین آمار مناسب سازی در كشور است.
وی با بیان اینكه مناسب سازی یك وظیفه عمومی است و فقط بر عهده سازمان بهزیستی نیست اظهار داشت: باید همه اقشار جامعه از جمله نهادها، انجمن های معلولین، سازمان های غیردولتی و همچنین همه سازمان های دولتی در این خصوص همكاری های لازم را انجام دهند.
وی تاكید كرد معابر، علایم راهنمایی و رانندگی، مبلمان شهری، حمل و نقل زمینی، هوایی و ریلی از جمله مواردی است كه باید برای دسترسی آسان معلولین مناسب سازی شود.
كلام آخر با فراهم كردن امكان بهره مندی یكسان معلولان از خدمات شهری آنها خود را جزئی از شهروندان شهرشان خواهند دانست كه باور می كنند مسئولان شهری نسبت به نیازهایشان بی تفاوت نیستند و حق استفاده این قشر از كوچك ترین امكانات زندگی شهری را به رسمیت می شناسند.
گزارش از: فاطمه مهرعلی
اجتمام**9188 ** 1418
تاریخ انتشار: ۱۱ شهریور ۱۳۹۳ - ۱۲:۰۲
تهران- ایرنا- محیط شهری برای همه شهروندان است وعبورو مرور حق اصلی هر شهروند، بنابراین فضای پلكانی در پیاده راه، عدم تعبیه پله برقی و آسانسور برای وسایل حمل و نقل عمومی یا پل‌های عابرپیاده و هزاران مانع شهری دیگر حقی را از درصدی از شهروندان می گیرد و فرصت هایی را از این افراد دریغ می‌كند.