به گزارش عصر پنج شنبه گروه فرهنگی ایرنا، در متن این پیام آمده است ، اكبر رادی فقط نمایشنامه نویسی مطرح و بزرگ در عرصه تئاتر معاصر كشورمان نیست؛ او همچنین در طول دوران زندگی پربار خود شاگردان شایسته‌ای را پروراند كه اینك در فقدان او، خود نمایش‌نامه‌نویسان بزرگ و صاحب‌نظرانی مطرح در تئاتر ایران هستند.
بر اساس گزارش روابط عمومی بنیاد اكبر رادی، اگر بپذیریم كه تئاتر از یك سو سرگرم می‌كند و از سوی دیگر می‌آگاهاند، آن‌گاه بی‌گمان باید پذیرفت كه آثار رادی، بخشی از آگاهی معاصرِ جامعه ایران است.
در ادامه این پیام با اشاره به اینكه نمایش‌نامه‌های رادی، دروازه‌ای است كه انسان ایرانی خود را از خلال آن می‌تواند مشاهده كند، آمده: انسان ایرانی می تواند هستی گذشته خود را در آن بازیابد و از ماورای آن به آینده پر تلألو خود بنگرد. بی‌گمان هر سخنی درباره تئاتر معاصر ایران، بدون ذكر نام رادی، ناتمام و ناقص است.
اكبر رادی به تاریخ ۱۰ مهر ۱۳۱۸ در شهر رشت زاده شد. و در سال 1386 دیده از جهان بست .
وی كه دانش آموخته رشته علوم اجتماعی از دانشگاه تهران بود، تحصیل در دوره كارشناسی ارشد این رشته را نیمه كاره گذاشت و پس از طی دوره تربیت معلم در سال ۱۳۴۱، به شغل معلمی روی آورد.
رادی معلمی را از كلاس سوم دبستان مدرسه بامشاد و سپس ششم دبستان مدرسه شهرام در جنوب شهر تهران آغاز می‌كند و طی سی و دو سال، به تدریس ادبیات در سال چهارم دبیرستان، ادبیات نمایشی انستیتو مربیان امور هنری، نمایشنامه نویسی مقطع كارشناسی دانشگاه تهران و نمایشنامه نویسی پیشرفته كارشناسی ارشد دانشگاه هنر می‌پردازد و در سال ۱۳۷۳ بازنشسته می‌شود. در سال ۱۳۴۱ نمایشنامه روزنه آبی را با هزینه شخصی و در سال ۱۳۴۳ نمایشنامه افول را با سرمایه گروه ادبی طرفه منتشر می‌كند.
از جمله آثار رادی می توان به نمایش نامه های ملودی شهر بارانی، آهنگ‌های شكلاتی، هاملت با سالاد فصل، شب روی سنگفرش خیس، لبخند باشكوه آقای گیل، ارثیه ایرانی، روزنه آبی، افول، پشت شیشه‌ها، صیادان، مرگ در پاییز (شامل سه تك پرده: محاق، مسافران، مرگ در پاییز)، آهسته با گل سرخ، در مه بخوان، پلكان، منجی در صبح نمناك، آمیز قلمدون، تانگوی تخم مرغ داغ اشاره كرد.
فراهنگ**3054**1027
تاریخ انتشار: ۴ دی ۱۳۹۳ - ۱۴:۲۳
تهران-ایرنا- هیات مدیره بنیاد اكبر رادی، به مناسبت هفتمین سالگرد درگذشت این هنرمند فقید در پیامی نوشت: نمایش‌نامه‌های رادی، دروازه‌ای است كه انسان ایرانی خود را از خلال آن مشاهده می كند.