علي پورسليمان روز دوشنبه در گفت و گو با خبرنگار حوزه آموزش ايرنا اظهار كرد: مشاركت تشكيلاتي و قانون مند در ساختار قدرت در كنار حضور پررنگ در رسانه مي تواند فرمولي نوين براي پي گيري مطالبات فرهنگيان باشد و جامعه را بر اساس محور آموزش به توسعه پايدار نزديك كند.
وي اضافه كرد: لازمه منطقي ديده شدن الزاما ورود به خيابان ها نيست و صحن و راهروهاي مجلس بهترين، موثرترين و منطقي ترين راه براي به روز شدن مساله آموزش و پرورش است.
كارشناس حوزه آموزش و پرورش با اشاره به اينكه رييس جمهوري در سخناني به مناسبت هفته معلم حق اعتراض معلمان را به رسميت شناخت، افزود: از سوي ديگر و براي نخستين بار براي راهپيمايي كارگران مجوز صادر شد و كارگران مطابق قانون به بيان خواسته ها و مطالبات خود پرداختند.
پورسليمان اظهار كرد: با وجود به رسميت شناخته شدن حق اعتراض مسالمت آميز از سوي رييس جمهوري و برخلاف كارگران، براي تجمع و يا راهپيمايي معلمان مجوزي صادر نشد.
وي ادامه داد: اولين و مهم ترين دليل براي اين كار مي تواند حضور افرادي در مجلس شوراي اسلامي به نمايندگي از كارگران باشد كه در لابي و مذاكره با ساير مسوولان و تصميم گيران مي توانند نقش به سزايي داشته باشند.
اين كارشناس مسايل آموزش و پرورش با بيان اينكه در ارتباط با جامعه معلمان چنين چيزي وجود ندارد، توضيح داد: دو مركز كميسيون آموزش و تحقيقات مجلس و فراكسيون فرهنگيان وجود دارد كه معلمان ارتباط و تعامل خاص و سازمان دهي شده با اين دو ندارند و حتي عملكرد اين دو از سوي جامعه فرهنگيان و معلمان در موضوع آموزش و پرورش با سوء ظن و بدبيني رصد و نگريسته مي شود.
پورسليمان افزود: نگاهي بر عملكرد اين دو نهاد در موضوع استيضاح وزير آموزش و پرورش و نيز سكوت و انفعال آن ها در موضوعات آموزش و پرورش و حتي فقدان يك برنامه مشخص براي اختصاص نطق هاي مجلس به موضوعات مختلف آموزش و پرورش مي تواند اين بدبيني و فقدان اعتماد را به همراه داشته باشد.
وي يادآورشد: موضوع آموزش و پرورش بيشتر هنگام طرح و بحث بودجه و نيز نزديك شدن به انتخابات مجلس موضوعيت مي بايد و البته فقدان علاقه غالب نمايندگان مجلس در ابتداي تشكيل مجلس براي عضويت در كميسيون آموزش و تحقيقات و علاقه وافر آن ها براي عضويت در ساير كميسيون هاي سياسي و اقتصادي مي تواند قرينه اي بر اين مساله باشد كه آموزش و پرورش دغدغه مجلس و حتي مسوولان نيست.
مدير سايت سخن معلم افزود: با وجود اينكه حدود يك سوم نمايندگان مجلس در فراكسيون فرهنگيان عضويت دارند اما تاكنون موضع مهم و يا راهبردي از اين فراكسيون در مجلس مشاهده نشده است.
پورسليمان با اشاره به اينكه اين امر اختصاص به مجلس نهم نداشته و با درجاتي در همه مجالس موضوعيت داشته است، اظهار داشت: هر چند موضوع تشكيل فراكسيون صنفي معلمان خواسته فرهنگيان است اما برخي از معلمان بر اين باورند كه آزموده را آزمودن خطاست و در عين حال در مقابل، هيچ گونه پيشنهاد مشخص و يا عملياتي براي اين مساله ندارند و تنها راه براي ديده شدن و پي گيري مطالبات روش هايي مانند تجمع، تحصن و ساير راه هاي پرهزينه و فرسايشي مي دانند.
وي ادامه داد: نكته مهمي كه اين دسته از فرهنگيان فراموش كرده و آن را در تحليل هاي خود در نظر نمي گيرند آن است كه افرادي كه با عنوان معلم در اين دو مركز مجلس حضور و فعاليت دارند با راي سازمان دهي شده و تشكيلاتي معلمان به مجلس راه نيافته اند و از اين رهگذر و به صورت منطقي، تعهدي براي پي گيري خواسته ها و مطالبات معلمان از سوي آنان وجود ندارد.
كارشناس حوزه آموزش و پرورش با اشاره به اينكه نبايد از برخي موانع درون سازماني و نيز پارامترهاي روان شناختي و جامعه شناختي معلمان غافل بود، گفت: به نظر مي رسد اولين مانع ، حس تشكل ستيزي و تشكل گريزي معلمان است.
پورسليمان بيان كرد: از آن جا كه معلمان از ابتدا خود را در كلاس درس ديده و خود را حاكم بلامنازع آن مي پندارند و از شيوه هاي مرسوم يك سويه مانند سخنراني بهره مي جويند و شيوه هاي مشاركتي و تيمي در برنامه آنان راهي و جايي ندارد به همين دليل تمايل چنداني براي عضويت در تشكل ها و گروه ها ندارند.
وي اضافه كرد: اين وضعيت تك قطبي در نظام آموزشي، معلمان را به اين باور رسانده است كه آنان همه چيز را مي دانند و حتي نيازي به نقد ندارند و عضويت در تشكل ها و پيروي تشكيلاتي مي تواند اين مرجعيت و يا اقتدار سازماني را دچار نقصان و يا وقفه كند.
اين كارشناس مسايل آموزش و پرورش گفت: اين در حالي است كه ورود به مجلس نيازمند برنامه ريزي و پيروي از كارهاي گروهي است و دوران حركت هاي فردي و يا يك سويه گذشته است.
پورسليمان ادامه داد: معلمان غالبا سكوت كرده و علاقه اي براي كارهاي گروهي و عضويت در تشكل ها ندارند، اما زماني كه فضا آماده مي شود و آن ها تهديدي را در مورد ثبات و يا امنيت شغلي خود احساس نمي كنند، به بهانه فراخوان يك تشكل و يا گروه به خيابان ها آمده و اعتراض مي كنند.
وي اظهار كرد: اما همان تشكل و يا گروه هنگامي كه از معلمان مي خواهد تا به خانه هاي خود بازگردند تا فضا براي چانه زني و يا مذاكره آماده شود، معمولا چنين چيزي مورد قبول معلمان معترض قرار نمي گيرد و حتي نمايندگان تشكل ها و گروه ها به خيانت، سازشكاري و تساهل متهم مي شوند.
مدير سايت سخن معلم يادآور شد: اين در حالي است كه پي گيري مطالبات بايد تابع يك قاعده و مانيفست صنفي مشخص و نقشه راه باشد و ميدان مبارزات صنفي تابع فرمول برد و باخت نيست.
پورسليمان افزود: وجود افراد و نمايندگاني در مراكز رسمي و قانون گذاري مي تواند توان چانه زني و مذاكره نمايندگان معلمان را به صورت تصاعدي افزايش دهد و اين جاست كه حضور نمايندگاني از فراكسيون صنفي معلمان در مجلس احساس مي شود.
فراهنگ**1883**1027
تاریخ انتشار: ۲۸ اردیبهشت ۱۳۹۴ - ۱۲:۳۰
تهران - ايرنا - كارشناس مسايل آموزش و پرورش معتقد است كه جامعه معلمان براي ديده شدن، چاره اي جز قبول واقعيات و مشاركت سازمان دهي شده و نظام مند در ساختار قدرت ندارند.