نیویورك تایمز: گوانتانامو، نماد دوران ننگین تاریخ آمریكا است

این روزنامه آمریكایی نوشت: نزدیك به 14 سال است كه وجود یك اردوگاه زندانیان در خلیج «گوانتانامو» در «كوبا»، نه تنها آبهای دریای «كارائیب» را آلوده به ننگ كرد، بلكه لكه ننگی بر پیشانی تاریخ آمریكا و بر پیشانی قانون اساسی آمریكا است.
این زندان جایگاه آمریكا را به عنوان یك كشور قانونمدار لكه دار كرده است. این زندان به دنبال واقعه 11 سپتامبر 2001 به فرمان «جورج بوش» رئیس جمهوری وقت آمریكا دایر شد و منشا دسته بندی و اختلاف نظر شد.
نگهداری این زندان تاكنون بالای پنج میلیارد و 200 میلیون دلار هزینه بر دوش مالیات دهندگان آمریكایی تحمیل كرده است. پرده این نمایش مضحك می تواند و می بایست سال ها قبل پایین كشیده می شد. اما كنگره مانع شد. بعضی از آژانس های دولتی نیز پیشنهاد استفاده چند منظوره از این زندان را مطرح كردند و فرجام كار نیز همه گناه ها به پای رئیس جمهوری نوشته شد.
تعطیل كردن گوانتانامو یكی از وعده های محوری «باراك اوباما» در مبارزات انتخاباتی اش بود، اما هرگز به این وعده عمل نشد. ارزیابی های غلط تیم سیاسی اوباما، یكدندگی های لجوجانه كنگره و ناتوانی اوباما در استفاده از قدرت و اختیاراتش، همگی از عوامل تعلل در تعطیلی این زندان در این سال ها بوده است.
اوباما اكنون فقط یك سال فرصت دارد به وعده اش عمل كند. این كار پرمشقت و دلهره آوری است، اما ناممكن نیست.
قرار است به زودی كاخ سفید و پنتاگون طرحی را با شرح و جزییات برای تعطیلی این زندان تسلیم كنگره كنند. به حكم این طرح همه زندانیانی كه تبرئه شده اند، آزاد می شوند و مابقی زندانیان هم به زندان ها و بازداشتگاه های نظامی در سراسر خاك آمریكا منتقل می شوند.
این طرح غنای آن را دارد كه بن بست به وجود آمده سیاسی و اداری را كه تاكنون مانع از بسته شدن این زندان شده است را به زیبایی بشكند. در حال حاضر 115 زندانی در گوانتانامو نگهداری می شوند. تقریبا نیمی از این تعداد شامل 53 زندانی تبرئه شده اند و باید آزاد شوند. مابقی زندانیان شامل 10 زندانی در دادگاه های نظامی محاكمه شده و یا پرونده هایشان در این دادگاه ها مفتوح است و 52 زندانی نیز بدون آنكه جرمی بر آنها مترتب شده باشد، در گوانتانامو نگهداری می شوند، اما هیچ راهی برای آزادی آنها و یا طی مراحل قانونی برای آزادی شان وجود ندارد.
اوباما خود در سخنانی در این اردوگاه زندانیان در سال 2013 مطرح كرد، گفت: این وضعیت قابل تحمل نیست.
وی گفت: این نظریه كه ما باید همچنان برای همیشه گروهی از افراد را بدون محاكمه نگاه داریم، با شخصیت ما و مصالح ما تعارض دارد و باید هرچه سریعتر جلوی این رویه گرفته شود.
مقاله نویس نیویورك تایمز نوشت: تیمی متشكل از نمایندگانی از آژانس های دولتی شامل پنتاگون، وزارت امور خارجه و اداره مدیریت اطلاعات ملی كشور كه مسئول مطالعه موضوع گوانتانامو بود، در پی مطالعات و بررسی اوضاع نتیجه گیری كرد كه 53 نفر از زندانیان گوانتانامو باید آزاد شوند، مشروط بر آنكه كشورهایی پیدا شوند كه مایل به تحویل گرفتن این زندانیان باشند.
در بسیاری از موارد، سال ها قبل در مورد زندانیان تصمیم گیری شده است. در مورد زندانیانی كه بدون عذر موجه سال ها در این زندان نگهداری می شوند، دولت آمریكا دو بهانه مشكوك تراشیده است. یكی اینكه بیشتر از 80 درصد زندانیان تبرئه شده، یمنی هستند و به دلیل آنكه این كشور درگیر جنگ است، نمی توانند در امنیت كامل به كشورشان بازگردند. چندین كشوراز جمله یمن تقبل كرده اند كه زندانیان تبرئه شده را تحویل بگیرند.
بهانه دیگر دولت اوباما آن است كه شرط آزادی زندانیان این است كه «اشتون كارتر» وزیر دفاع آمریكا شخصا مشخص كند تهدیدی كه از جانب هریك از زندانیان آزاد شده احساس می شود، قابل مدیریت كردن است.
اگر یك زندانی بعد از آزاد شدن درگیر فعالیت های تروریستی شود، رئیس پنتاگون باید مسوولیت آن را به دوش بگیرد.
همین بهانه ها، انگیزه اصلی قانونگذاری در مورد تعیین تكلیف زندان گوانتانامو است.
اما این مشكل قانونی هرگز انفعال و تعلل وزیر دفاع و مقام سلف وی در مورد گوانتانامو را توجیه نمی كند. «كارتر»، گوانتانامو را فریاد تبلیغ برای صف آرایی در گروه های جهادی خوانده و ماه گذشته ادعا كرد كه به سرعت برای بستن این زندان اقدام خواهد كرد.
اما از ماه فوریه كه «اشتون كارتر» بر مسند وزارت دفاع آمریكا رسید، فقط هفت زندانی گوانتانامو آزاد شده اند. مقام سلف او «چاك هیگل» كه یكی از دلائل بركنار شدنش این بود كه كاخ سفید احساس كرد در حال عقب نشینی كردن از تعهد دولت در مورد گوانتانامو است، در عرض دو سال آزاد شدن 44 زندانی را تصویب كرد.
اینك این وظیفه بر دوش اوباما است تا به وزیر دفاع خود فشار وارد آورد، دست به یك ابتكار عمل در این عرصه بزند.
نیویورك تایمز نوشت: راه دیگری هم برای كاستن از آمار زندانیان گوانتانامو وجود دارد. بسیاری از زندانیان تبرئه شده علیه دولت آمریكا دادخواستی تنظیم كرده اند و تقاضا كرده اند دولت توضیح بدهد، چرا به رغم تبرئه شدن هنوز هم دولت آمریكا آنان را در زندان نگاه داشته است.
وزارت دادگستری به طور خودكار با این دادخواست ها مخالفت كرده است. اگر اوباما به این وزارتخانه دستور دهد، این مانع تراشی را متوقف كند، آنگاه یك قاضی فدرال می تواند به فوریت زندانیان را آزاد كرده و آنها را به هر كشوری كه علاقمند به پذیرفتن آنها باشد، منتقل كند، بدون آنكه این روند نیاز به امضای وزیر دفاع داشته باشد.
مابقی زندانیان شامل 52 زندانی نیز كه «زندانیان جاودانه» لقب گرفته اند، محبوس یك دوزخ قانونی هستند. این مفلوكین نه متهم به جرمی هستند و نه تبرئه شده اند تا آزاد شوند. برخی از آنها از سال 2002 در گوانتانامو محبوس هستند.
تیم دولت مشغول بررسی پرونده های این زندانیان است و در تازه ترین حكم صادر شده در مورد آنان در ماه اوت «عمر خالف محمد» تبعه لیبیایی را كه از سال 2002 در گوانتانامو زندانی است، تبرئه كرد.
اما این روند بسیار به كندی جریان دارد. اگر قرار باشد گوانتانامو سال آینده تعطیل شود، این موضوع ایجاب می كند كه كار رسیدگی به پرونده های همه زندانیان آن با شتابی هرچه تمامتر انجام شود.
از میان زندانیان گوانتانامو تعداد 12 زندانی آماده اعتراف به گناه خود در دادگاه فدرال به جرائمی مانند توطئه و یا حمایت ابزاری از تروریسم هستند. تعداد محدودی نیز از زندانیان هیچ اتهامی متوجه آنها نیست، اما دولت آمریكا آنان را «فوق العاده خطرناك» تشخیص داده است و بر همین مبنا امكان آزادی آنها وجود ندارد. دولت تصمیم دارد این زندانیان را به طور نامحدود به عنوان «جنگجویان دشمن» نگاهداری كند. كنگره در جریان جنگ های عراق و افغانستان در این زمینه قانونگذاری كرد.
نیویورك تایمز نوشت: برای كشوری مانند آمریكا كه غالبا در خطابه هایش برخی كشورهای جهان را به زندانی كردن شهروندان بدون طی مراحل قانونی متهم می كند، این رویه در گوانتانامو هرگز قابل قبول نیست. اگر دولت حاضر به محاكمه این زندانیان نیست، باید آنها را آزاد كند.
از تعداد 780 زندانی كه از سال 2002 در گوانتانامو نگهداری می شوند، فقط هشت زندانی در كمیسیون های نظامی محاكمه شدند و فقط چهار نفر آنها از جرائم منتسب به خود تبرئه شده اند.
در حال حاضر هفت زندانی به دست كمیسیون های نظامی در دست محاكمه قرار دارند كه «خالد شیخ محمد» مغز متفكر حمله 11 سپتامبر از جمله آنها است. اما این محاكمه ها سال ها است كه ادامه دارد و هیچ نشانی از مختومه اعلام شدن روند دادرسی این پرونده ها به چشم نمی خورد.
كمیسیون های نظامی، یك پرده نمایش مضحك از اجرای قانون است. اگر دولت واقعا خواهان محاكمه زندانیان است، یك سیستم خوب در این عرصه وجود دارد و آن دادگاه های فدرال است.
خلاف روند سست و بی مایه حاكم بر كمیسیون های نظامی، دادستانی های فدرال از زمان وقوع واقعه 11 سپتامبر تاكنون 200 پرونده تروریستی را رسیدگی و راجع به آنها حكم صادر كرده اند.
این روزنامه نوشت: از سال 2010 تاكنون جمهوریخواهان مقابل طرح دولت بری بستن گوانتانامو ایستادگی كرده اند و با قانونگذاری مانع از آن شده اند كه دولت، زندانیان گوانتانامو را به داخل خاك آمریكا منتقل كند. آنها اهدافشان در این زمینه را با ایجاد وحشت در افكار عمومی پیاده می كنند.
وانگهی نگهداری زندانیان در گوانتانامو هزینه بری بیشتری نسبت به زندان های فدرال داخل خاك آمریكا دارد. هزینه نگهداری هر زندانی در گوانتانامو سالانه سه میلیون و 300 هزار دلار دلار است.
سناتور «جان مك كین» رئیس كمیته نیروهای مسلح سنا اعلام كرده است كه اگر كنگره یك طرح جامع از دولت در مورد تعیین تكلیف گوانتانامو دریافت كند و سیاستی كلی در مورد مظنونین به تروریسم كه دولت امكان دارد در آینده آنها را بازداشت كند، عرضه شود، به دولت در تعطیل كردن گوانتانامو كمك خواهد كرد.
مخالفت صریح با طرح تعطیلی گوانتانامو از جانب مجلس نمایندگان مطرح است كه بسیاری از نمایندگان جمهوریخواه آن معتقدند آمریكا باید دارای این توانایی باشد كه بازداشت شدگان تحت عنوان «ترویست» را به طور نامحدود نگهداری كند.
پنتاگون مشغول مطالعه در مورد نگهداری از زندانیان گونانتانامو داخل خاك آمریكا است، اما سیاستمداران محلی به این پدیده معترض هستند و معتقدند كه حضور این زندانیان در ایالت های آنها امنیت عمومی را برهم می زند.
نیویورك تایمز نوشت: دیگر زمان طرح این استدلال های پوچ و بی معنا گذشته است. «گوانتانامو» قوی ترین تجلی دوران ننگین تاریخ آمریكا است. دستان بسیاری از افراد در راه اندازی این زندان آلوده است و بسیاری نیز مسوول تداوم دایر بودن آن هستند، اما فقط یك فرد قدرت آن را دارد كه برای پایان دادن به كار این منظره كریه قانونی و اخلاقی، پویایی لازم را ایجاد كند.
«محمدو اولد صلاحی» برادر یكی از زندانیان گوانتانامو در نامه ای كه روز جمعه برای اوباما ارسال كرد، نوشت:‌ اینكه نمی دانی بالاخره مدت زمان زندانی ماندن ناعادلانه ات كی تمام می شود، به نوبه خود یك نوع شكنجه است.
آساق**1591**1545