مراودات اجتماعي، مفيد براي سلامت جسم و روان

به گزارش گروه علمي ايرنا از لايو ساينس، از روزي كه يك كودك اولين گام را در زمين بازي مي گذارد، دوستي به بخش مهمي از زندگي او بدل مي شود. با اين حال مطالعات جامعه شناسي از كمرنگ شدن اين خصيصه و سير صعودي انزواي اجتماعي افراد در دهه هاي اخير حكايت دارد.
'يانگ كلير يانگ' جامعه شناس در دانشگاه كاروليناي شمالي كه اثرات فيزيولوژيكي ارتباطات اجتماعي را بررسي كرده است، گفت: تاثير زندگي اجتماعي فراتر از دانسته هاي ما در مورد فوايد رژيم غذايي و ورزش كردن براي سلامت است.
به گفته يانگ، برقراري روابط دوستانه با افراد طول عمر را افزايش مي دهد و به واقع، افرادي كه روابط اجتماعي قوي دارند، احتمال مرگ زودهنگام در آنها كمتر از افراد منزوي است.
بر اساس مطالعه اي در سال 2010، اثر ارتباطات اجتماعي بر طول عمر دو برابر بيشتر از ورزش كردن و معادل با ترك سيگار است.
محققان همچنين سلامت كلي را از ديگر فوايد دوستي با همنوعان مي دانند.
يانگ و همكارانش در بررسي اين تاثير، آمار زيستي افراد منزوي را با افرادي كه دوستان زيادي در طول عمر خود داشته اند، مقايسه كردند.
محققان با استفاده از مطالعات بزرگي كه هر كدام صدها تا هزاران فرد 12 تا 91 ساله را در بر مي گرفت، علائم زيستي مانند فشار خون، شاخص جرم بدن ، محيط دور كمر و سطوح نشانگر التهاب پروتيين واكنشي C افراد را مقايسه كردند و متوجه شدند كه اين فاكتورها در افرادي كه ارتباطات اجتماعي ضعيف تري داشتند، بدتر بود.
براي مثال در ميان افراد مسن شركت كننده در اين مطالعه، خطر ابتلا به فشار خون بالا در افرادي كه روابط اجتماعي نداشتند، بيش از دو برابر ديگران بود و به 124 درصد مي رسيد. اين در حالي است كه در مقايسه، افراد در صورت ابتلا به بيماري ديابت تنها 70 درصد در معرض خطر پرفشاري خون قرار مي گيرند.
نتايج اين مطالعه در شماره ژانويه 2015 مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
مشاركت افراد در روابط دوستانه به هوشمندي و تيز ماندن ذهن هم كمك مي كند.
براساس مطالعه اي كه سال 2012 انجام شد، احساس انزوا و تنهايي خطر زوال عقلي را در ميان سالمندان افزايش مي دهد.
در اين مطالعه، بيش از دو هزار نفر از اهالي هلند كه 65 ساله و مسن تر بودند، در طول سه سال بررسي شدند.
هيچ يك از شركت كنندگان در ابتداي اين تحقيق زوال عقل نداشتند، اما 13.4 درصد از آنها كه در ابتدا احساس تنهايي مي كردند، به تدريج به زوال عقل مبتلا شدند كه اين رقم با 5.7 درصدي كه احساس تنهايي نمي كردند، قابل مقايسه بود.
به گفته محققان، اين واقعيت كه احساس تنهايي و نه «تنها بودن» آغازگر زوال عقل بود، تاثير فقدان ارتباطات اجتماعي را بر افزايش خطر زوال عقل نشان مي دهد. .
با اين وجود نتايج اين مطالعه كه در مجله Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry منتشر شد، تنها به وجود يك ارتباط ميان احساس تنهايي و زوال عقل اشاره دارد اما علت و معلولي آن را به يقين بيان نكرده است.
اثرپذيري اعم از مثبت و منفي هم از ديگر پيامدهاي مناسبات دوستانه است. براساس مطالعه اي در سال 2007 كه مجله New England Journal of Medicine منتشر كرد، اگر يكي از اعضاي يك گروه اجتماعي اضافه وزن پيدا كند، احتمال چاق شدن ديگران هم بيشتر مي شود، اما اثرگذاري لاغري و يا رو آوردن فرد به ورزش بر دوستانش به مراتب بيشتر است.
جيمز فلور استاد بهداشت عمومي جهاني در دانشگاه كاليفرنيا گفت: افراد از دوستان خود كه ورزش مي كنند و يا رژيم غذايي مناسبي براي كاهش وزن دارند، بيشتر الگو مي گيرند.
وي افزود: براين اساس، با كمك به كاهش وزن يك فرد، در حقيقت به افراد زيادي كمك كرده ايم و لازم است كه اين موضوع مد نظر تحليلگران و سياستگذاراني قرار گيرد كه به بهترين تدابير براي ساخت يك جامعه سالم تر مي انديشند.
افزون بر اين، بهترين دوستان در وضعيت هاي سخت به انسان كمك مي كنند و اين از ديگر فوايد بهره مندي از مناسبات اجتماعي است.
همه ما به افرادي كه بتوان به آنها تكيه كرد، نياز داريم. يك مطالعه روي بيماران سرطاني نشان مي دهد زماني كه شرايط زندگي سخت مي شود، خانواده و دوستان مي توانند به انسان كمك كنند.
مطالعه اي كه سال 1989 در مجله Lancet منتشر شد، نشان داد زنان مبتلا به سرطان سينه كه به طور تصادفي در گروه هاي پشتيباني با ساير بيماران سرطاني قرار گرفتند، نسبت به زناني كه در چنين گروه هاي قرار نگرفتند، كيفيت زندگي بهتري داشتند و طولاني تر زندگي كردند.
از سوي ديگر، دوستان به انسان در مقابله با طرد شدن كمك مي كنند.
متاسفانه همه روابط اجتماعي بدون مشكل نيست. اما زماني كه اين مشكلات پيش مي آيد، دوستان مي توانند به انسان در پشت سر گذاشتن اين مشكلات كمك كنند.
در يك مطالعه كه سال 2011 روي دانش آموزان مقطع دبستان انجام شد، محققان با بررسي بزاق اين كودكان، سطح كورتيزول يا هورمون استرس آنها را اندازه گرفتند و متوجه شدند كه طرد شدن توسط همسالان آنها، سطح هورمون كورتيزول آنها را افزايش داد كه اين افزايش احتمالا نشان دهنده تنش مزمن است.
محققان در اين مطالعه كه در مجله Child Development منتشر شده است، متذكر شدند كه در عين حال، ايراد گرفتن از كودكان موجب افزايش سطح هورمون كورتيزول آنها نشد و اين موضوع نشان مي دهد طرد شدن در قياس با ايراد گرفتن ديگران آسيب بيشتري مي زند.
علمي**2038**2017