به گزارش روزشنبه گروه علمي ايرنا ازستاد ويژه توسعه فناوري نانو، ژندرماني روشي است كه در آن ژن معيوب، اصلاح شده و به كمك يك حامل به درون سلول فرستاده ميشود، حاملهاي مورد استفاده براي انتقال ژنها، به دو دسته ويروسي و غيرويروسي تقسيمبندي ميشوند.
حاملهاي ويروسي بهرغم اينكه كارايي بالايي در انتقال دارند، به دليل سميت و زيست سازگاري پايين، كاربرد محدودي پيداكردهاند، در مقابل، حاملهاي غيرويروسي از جمله پليمرها و ليپيدهاي كاتيوني مورد استفاده گستردهاي قرار گرفتهاند. مهسا يوسف پورمرزبالي ازمحققان اين طرح با بيان اينكه كشف و معرفي حاملهاي ژن كارآمد و زيست سازگار يكي از زمينههاي مهم درحوزه ژندرماني محسوب ميشود گفت: در اين پژوهش، تلاش ما بر اين بوده است تا پليمري كه از خصوصيات برتري همچون سميت پايين و زيست سازگاري و زيست تخريب پذيري بالايي برخوردار باشد را بهعنوان يك حامل مناسب جهت انتقال ژن معرفي كنيم تا با انواع حاملهاي تجاري قابلرقابت باشد، براي اين منظور پليمر پلييورتان انتخاب و مورد بررسي قرار گرفت.
وي با تأكيد بر مصارف زيستي متفاوت پليمرهاي پلي يورتان به دليل خواص فيزيكي و شيميايي مناسب و زيست سازگاري بالاي آنها افزود: با بررسي خواص مشتقات پليمر پلي يورتان، انتظار ميرفت با اعمال تغييراتي در ساختار اين نوع پليمرها بتوان به بازده مطلوبي از انتقال ژن، كاهش سميت و افزايش زيست سازگاري حامل ژن دست يافت.
وي يادآورشد: اين پليمرهاي تغييريافته با احاطه كردن و فشردن مولكولهاي DNA، اندازه آنها را تا مقياسهاي نانومتري كوچك ميكنند، بازدهي بالاي انتقال ژن در سلولهاي سرطاني توسط اين نانوحاملها باعث شده اين پليمر تغييريافته بهعنوان يك رقيب جدي براي نانوحاملهاي تجاري مطرح شود.
وي افزود: با توجه به بار منفي مولكولهاي DNA، ماده حامل آنها بهمنظور برقراري ارتباط بهتر، بايد داراي بار مثبت باشد، ازاينرو، ذرات پليمري را تحت عملياتي موسوم به كواترنه كردن قرار ميدهند تا ذرات پليمري به ذرات با بار مثبت يا ذرات كاتيوني پليمري تبديل شود.
وي گفت: پايداري در محلولهاي فيزيولوژيكي، توانايي حمل مقادير بالاي DNA و امكان انطباق مشخصههاي ساختاري با DNA، از خواص منحصربهفرد اين ذرات پليمري كاتيوني به شمار ميروند.
نتايج اين تحقيق درمجله Chemico Biological Interactions به چاپ رسيده است.
علمي (1)** 9340**1440
تاریخ انتشار: ۱۵ اسفند ۱۳۹۴ - ۱۰:۱۰
تهران- ايرنا- پژوهشگران دانشگاه علوم پزشكي تبريزموفق به سنتز آزمايشگاهي نانوحاملهاي پليمري شدند كه از آنها ميتوان در ژندرماني سلولهاي سرطاني استفاده كرد، اين نانوحاملها در مقايسه با نمونههاي مشابه، از سميت كمتر و زيست سازگاري بالاتري برخوردارند.