بحران پناهندگان افغان، سند شكست غرب در افغانستان

این روزنامه آمریكایی در مقاله ای به قلم 'می جئونگ' به عنوان خبرنگار آزاد در كابل افزود:
' پل سوخته' در غرب كابل پایتخت افغانستان كه بر روی بستر رودخانه ای خشكیده ساخته شده، سالهاست كانون تجمع غیر رسمی معتادان است.
اما این مكان اخیرا پذیرای طیف دیگری از جوانان افغان است، كه همه زندگی خود را فروخته اند و به امید زندگی بهتر راهی خارج شده اند، اما بخت یارشان نبود و بناچار به كشور بازگشته اند.
اكنون زیر این پل به مجمع این جوانان تبدیل شده است. آنها در این مكان به خود مواد مخدر تزریق می كنند و دله دزدی و گدایی می كنند.
طبق اعلام 'عبدالغفور' رئیس 'سازمان توصیه و حمایت از مهاجران افغان'، استقرار مجدد افغانهای مهاجر در كشور آنقدر دشوار است كه اكثریت افغانهای بازگردانده شده دو سال بعد دوباره كشور را ترك می كنند.
یكی از این مهاجران بازگشته به میهن 'احمد' است كه 10 سال پیش راهی لندن شد به امید آنكه كار پیدا كند و درآمدش را به خانواده اش در وطن بفرستد و ضمن آن تحصیل كند. او كه یك خیاط بود 1500 دلار خرج این سفر كرد و راهی یونان شد اما در آنجا توسط پلیس مرزی متوقف شد و به افغانستان بازگردانده شد.
احمد از پا نایستاد و دوباره كشور را ترك كرد و مجددا بازگشت و دگرباره كشور را ترك كرد و بازگشت. هر بار كه او به وطن بازمی گشت، مجبور بود 16 ساعت در روز كار كند تا پول جمع آوری كند و آن را تماما تقدیم قاچاقچیان انسان كند اما هر بار هم به كشور مسترد می شد.
اینجا زیر این پل در تلی از زباله یك دفتر كار زیرزمینی وجود دارد و رئیس آن كه خود را 'همایون' معرفی می كند، 25 سال است به كار قاچاق انسان اشتغال دارد و می گوید كه در عرض این 25 سال هرگز كارش تا این حد سكه نبوده است .
شبكه تحت امر او مشتمل بر 70 مرد است كه هر یك سالانه 100 هزار دلار درآمد دارند. این شبكه قاچاق انسان هر ماهه 150 افغان را راهی اروپا می كند.
همایون می گوید كه 50 حلقه دیگر از شبكه های مشابه هم در كشور فعالیت دارند.
'كمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل' (UNHCR) اعلام كرده است كه در سال 2001 تعداد بیش از 8/3 میلیون مهاجر افغان در جهان وجود داشت اما این آمار تا نیمه های دهه 2000 روند نزولی طی كرد و امید آن رفت كه با حضور نیروهای 'ناتو' در افغانستان , این آمار همچنان روند نزولی طی كند.
اما با حضور نیروهای 'ناتو' در افغانستان, اوضاع امنیتی این كشور رو به وخامت رفت و آمار مهاجران افغان دوباره سیر صعودی پیدا كرد و تا پایان سال 2015 به
2.6 میلیون نفر رسید.
اكثر مهاجران افغان راه كشورهای همسایه از جمله پاكستان و ایران را در پیش می گیرند و جمع كثیری هم روانه غرب می شوند .
در سال 2015 بیش از 178 هزار افغان تقاضای مهاجرت به كشورهای اروپایی را كرده اند كه این آمار تقریبا چهار برابر آمار مشابه در سال ماقبل بوده است.
از سال 2002 به این سو در لوای برنامه 'كمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل' برای بازگرداندن مهاجران افغان به وطن, قریب به 5.8 میلیون مهاجر افغان داوطلبانه به كشورشان بازگشتند كه البته اكثرا به زور وادار به بازگشت شده اند.
پارسال نزدیك به 260 هزار نفر افغان فاقد اوراق هویت فقط از دو كشور پاكستان و ایران به وطن مسترد شده اند.
در ماه سپتامبر اتحادیه اروپا اعلام كرد كه فقط مهاجران اریتره ای، عراقی و سوری را پذیرش می كند. اوائل امسال دولت انگلیس اعلام كرد كه شروع كرده است تمام پناهجویان افغانی كه تقاضای پناهندگی شان رد شده است را به افغانستان باز می گرداند .
طبق مقررات جدید اتحادیه اروپا، تمام راههای مواصلاتی به بالكان از استان 'نیمروز' افغانستان گرفته تا ایتالیا كه با عبور از مرزهای ایران، تركیه و یونان به مقصد می رسد، بسته می شود. همین مقررات باعث شده است تا مهاجران افغان از مسیرهایی فوق العاده خطرناك راه سفر به غرب را در پیش بگیرند.
اوضاع افغانستان امروز هم جنگی است .
تفاوتی نمی كند مهاجران در مرز كشورهای غربی، مهاجر تلقی شوند یا پناهنده. تمام مردان و زنانی كه خاك كشور افغانستان را ترك می كنند همه از ناامنی كشور كه سالهاست گلوی مردم رنج دیده این كشور را می فشرد، می گریزند.
'اشرف غنی' رئیس جمهوری افغانستان برای لوث كردن قضیه وعده پیروزی به مردم می دهد. او در یك كنفرانس منطقه ای در ماه دسامبر گفت كه نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان نه تنها در كنار هم و منسجمند، بلكه دارند بسرعت آموزش می بینند.
اما طبیعی است. غنی برای موجه جلوه دادن كار خود و دولتش ناچار است مردم را در حالت بیم و امید نگاه دارد تا وانمود كند كه دولت پرایراد و اشكالش موفق عمل كرده است. دولتهای غربی نیز كه میلیونها دلار در افغانستان هزینه كرده اند، باید همین شیوه را دنبال كنند.
سال 2015 مرگبار ترین سال برای مردم افغانستان از سال 2006 به این سو بوده است. 2006 سالی بود كه سازمان ملل دست به كار شد وقایع افغانستان را بطور مستند ثبت كند.
طبق اعلام 'كمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل' در چهار ماه اول سال 2016 بازگشت داوطلبانه به كشور در پایینترین سطح خود بود كه یكی از عوامل آن وخیمتر شدن اوضاع امنیتی افغانستان بوده است.
' حسین علیمی بلخی' وزیر مهاجرت افغانستان و یكی از معدود مسوولان كشور كه از اشرف غنی فاصله گرفته است، در باره اوضاع امنیتی كشور شرح می دهد 'شهر «قندوز» در شمال سقوط كرد و امكان دارد باز هم سقوط كند. «داعش» در «جلال آباد» دارد سر می برد. جلال آباد در شرق كابل تنها دو ساعت با رانندگی با كابل فاصله دارد. «هلمند» هم شاهد درگیری است و در «اوروزگان» هم منازعات ادامه دارد'.
با این حساب سزاوار است به افغان ها حق داد كه همه چیز را پشت سرشان رها كنند و كشور را ترك كنند.
اما اشرف غنی و دولت او و دولتهای غربی نمی توانند این اجازه را به افغان ها بدهند. افغانها امروز از هر زمان دیگری مفلوكتر و درمانده تر و ناگزیر به ترك كشورند .
با این تفاسیر به جاست اعتراف كنیم، غرب در افغانستان شكست خورده است.
اروپام**1591**1479
http://www.nytimes.com/2016/05/31/opinion/afghans-the-refugees-refugees.html