تداوم نابرابری زنان و مردان در بازار كار 178 كشور جهان

به گزارش ایرنا، سازمان بین المللی كار یكی از موسسه های تخصصی سازمان ملل متحد است كه به امور مربوط به كار و كارگران می‌پردازد.
این سازمان در سال ۱۹۱۹ میلادی و در نتیجه بحث های نشست صلح پاریس تاسیس شد.
دفتر مركزی این سازمان در ژنو قرار دارد.
سازمان بین‌المللی كار در گزارش ماه مارس (یازدهم اسفند 1394 تا دوازدهم فروردین امسال) با نام «زنان در محل كار؛ رویه‌های سال 2016» اطلاعاتی از پیشرفت زنان در 20 سال گذشته می دهد و شكاف جنسیتی در محل كار را از نظر مادی یا حقوقی و همچنین به لحاظ سطح كیفی شغل تحلیل می كند.
به گزارش اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و كشاورزی تهران، «گای رایدر» رییس‌كل سازمان بین‌المللی كار، اعلام كرد: گزارش جدید سازمان به طور ویژه روی چالش‌های زنان برای دستیابی به یك شغل خوب و نگه داشتنِ آن، تمركز كرده‌است.
به گفته او، بر پایه اهداف سال میلادی 2030 میلادی (1409 خورشیدی) باید سیاست های دوسویه‌ای برای ایجاد برابری جنسیتی داشت.
بر پایه گزارش این سازمان، در دو دهه گذشته زنان تلاش‌های بسیاری برای پر كردن شكاف اطلاعاتی خود از طریق بالا بردن سطح تحصیلات داشتند اما باز هم افزایش سطح تحصیلات آنها به بهبود یا تغییر موقعیت شغلی‌شان كمكی نكرده‌است.
برپایه گزارش سازمان بین المللی كار، نرخ شغل در برابر جمعیت در سال 2015 میلادی برای زنان 46 درصد و برای مردان 72 درصد بود.
همچنین در سال 2015 نزدیك 586 میلیون نفر زن به عنوان كارگر خویش فرما و سرپرست خانوار در شغلی كسب درآمد می كردند.
در 20 سال گذشته شمار زنانی كه برای خرج خانواده مشغول به كار بوده‌اند، نزدیك 17 درصد كاهش یافت‌ كه این رقم چشمگیری بوده است.
بر پایه این گزارش، سهم مردان شاغل برای تامین مخارج خانواده به مقدار 8.1 درصد كاهش داشت. بنابراین در زمینه تامین كنندگان مخارج خانواده، شكاف جنسیتی حدود 11 درصد كم شد.
سازمان بین‌المللی كار در این گزارش اعلام كرد 52.1 درصد زنان و 51.2 درصد مردان در بازار كار دستمزد و حقوق می گیرند كه در ذات این جریان برای كیفیت بالای شغلی هیچ ضمانتی وجود ندارد.
همچنین 38 درصد زنان و 36 درصد مردانی كه در سطح جهان كارگرانِ روزمزد محسوب می شوند، از مراقبت‌های اجتماعی هیچ سهمی ندارند. در كشورهای آفریقایی سهم زنان در این زمینه 63.2 درصد است.
در شرق آسیا كه بیشتر افراد شغل های غیررسمی دارند، نزدیك به 74.2 درصد زنان هیچ بهره‌ای از مراقبت‌های اجتماعی نمی‌برند.

** ساعت كاری زنان بیشتر است
یكی از مهم‌ترین مباحث در نابرابری جنسیتی شغلی به ساعت كاریِ كارگران مربوط می‌شود و بر پایه گزارش سازمان بین المللی كار، زنان در مشاغل بهره مند از پرداخت حقوق یا فاقد آن، ساعت های كاری بیشتری دارند.
زنان در كشورهای پردرآمد و كم‌درآمد، دستكم 2.5 برابر بیشتر از مردان با فقدان پرداخت دستمزد یا نبود مراقبت‌های حینِ كار روبرویند.
در كشورهای توسعه‌یافته، زنانِ شاغل (در شغل‌های مستقل یا مشاغل استخدامی) به طور متوسط هشت ساعت و 9 دقیقه با پرداخت یا بدون پرداخت دستمزد كار می‌كنند اما مردان هفت ساعت و 36 دقیقه مشغول به كارند.
گزارش‌های سازمان بین‌المللی كار نشان می‌دهد در اقتصادهای توسعه‌یافته، زنان روزانه دستكم 9 ساعت و 20 دقیقه از زمان خود را در محل كار سپری می‌كنند، خواه حقوقی دریافت كنند و خواه دریافتی نداشته باشند. مردان برای همین كارها هشت ساعت و هفت دقیقه زمان صرف می‌كنند.
بیش از یك‌سوم مردان شاغل (35.5 درصد) و بیش از یك‌چهارمِ زنان شاغل (25.7درصد) بیش از 48 ساعت در طول هفته كار می‌كنند و این مساله روی توزیع نامتقارن و نابرابری كارگرانِ بدون پرداخت حقوق در میان مردان و زنان نیز اثر می‌گذارد.
زنان در زمینه حقوق بازنشستگی نسبت به مردان دریافتیِ كمتری دارند و در نتیجه با شكاف بزرگی در حمایت‌ها و مراقبت‌های اجتماعی روبرو می‌شوند.
شمار زنانی كه بالای سن بازنشستگی قرار دارند و حقوق دریافت می‌كنند در سطح جهان 10.6 درصد كمتر از مردان است.
اكنون نزدیك 65 درصد زنان جهان بالای سن بازنشستگی (65-60 سال) قرار دارند و حقوق منظمی دریافت نمی‌كنند و این به تعبیر سازمان بین‌المللی كار یعنی 200 میلیون نفر از زنان در سن پیری از سر ناچاری به دلیل بهره مند نبودن از حقوق منظم مشغول به كار می شوند، در حالی‌كه سهم مردان 115 میلیون نفر است.

** شكل های مختلف تبعیض جنسیتی
تبعیض‌های جنسیتی فقط به مواردی مانند ساعت كاری یا حتی حقوق بازنشستگی محدود نمی‌شود، بلكه همزمان با پیشرفت فناوری و افزایش مهارت‌های لازم برای یك شغل، در كشورهای توسعه ‌یافته و حتی در اقتصادهای نوظهور نیز تبعیض هایی در این زمینه وجود داشته‌است.
سازمان بین‌المللی كار در گزارش خود آورده است: در فاصله سال‌های 1995 تا 2015 میلادی میزان استخدام‌‌ها در اقتصادهای نوظهور افزایش یافت اما این میزان در مردان دو برابر بیشتر از زنان بود (382 میلیون نفر در برابر 191 میلیون نفر)؛ این تبعیض از مهارت‌های شغلی ناشی می شود كه از سوی گروه‌های مختلف برای استخدام افراد تعیین می‌شود.
همچنین زنان در كشورهای توسعه‌یافته به طور متوسط چهار ساعت و 20 دقیقه از وقت خود را صرف كارهای مراقبتی می‌كنند كه پولی در ازای آن دریافت نمی‌كنند، در حالی‌كه مردان دو ساعت و 16 دقیقه به این كارها می پردازند.
در كشورهای در حال ‌توسعه زنان چهار ساعت و 30 دقیقه از وقت خود را به این كارها مشغولند، در حالی‌كه سهم مردان یك ساعت و 20 دقیقه است.
گزارش ماه مارس سازمان بین‌المللی كار نشان می‌دهد دریافتی شغلی زنان همچنان 77 درصد درآمدِ مردان است.
بر اساس این گزارش، شكاف در زمینه دستمزدها را نمی‌توان فقط با تفاوت در سطح تحصیلات یا سن‌ و سال توجیه كرد و بخش مهمی از این شكاف به دست‌كم گرفتن كار زنان مربوط می‌شود. همچنین صاحبان مشاغل روی مهارت‌هایی تاكید می‌كنند كه زنان از آنها برخوردار نیستند.
برآوردهای سازمان بین‌المللی كار نشان می‌دهد دستكم 70 سال زمان لازم است تا شكاف میان زنان و مردان در زمینه مرخصی‌ها پر شود.

** دستیابی به برابری تا سال 2030
سازمان بین‌المللی كار هدفی را برای بهبود وضع شغلی زنان با عنوان «دستیابی به برابری تا سال 2030؛ آینده اكنون است» در نظر گرفته كه در چارچوب اهداف توسعه پایدار 2030 سازمان ملل متحد است.
فعالان این سازمان امید دارند به كمك این گزارش ها و مطالعه ها به فضای برابر شغلی میان زنان و مردان دست پیدا كنند.
اقتصام ** 1559**1961