اسمِ مسلماني هست؛ رسمِ مسلماني نيست

جواد سيفي در اين يادداشت آورده است: كافي است بنشينيد در يك جمع علمي ، دوستانه و خانوادگي و مثلا باب گفتگو را درباره ي نظم وانضباط ، وجدان ، حقوق و آداب اجتماعي ، فرهنگ ... باز بفرماييد تا انبوه سخنان و نصايح دُرَربارِ آميخته و آراسته با كلام بزرگان غربي و شرقي از اسپئوسيپوس گرفته تا خورخه لوئيس بورخس و اشعار مطنطن سپيد و نيمايي و غزل و قصيده دوبيتي و چارپاره ... از اثيرالدين اخسيكتي گرفته تا مرحوم حسين پناهي و ايضا مورد عجيبِ ! وصايايِ كوروش بشنويد.
بمانَد كه بعضي مواقع روح آن مرحومان و غير مرحومان ! (زنده مراد است) از چنين جملات منسوبي دچار كهير ! مي شود

بعد از افاضه ي فضل حضار ، اَبرَكي بالاي سرتان شكل مي گيرد ! كه اين سوال در آن نقش بسته: با اينهمه انسان فهيم و فاضل كه در همه ي اجتماعات مي بينيم و اخيرا از فضاي شبكه هاي اجتماعي نيز حظ وافر برده و از انبوه و رگبارِ ! نصايح اجتماعي و فرهنگي و اقتصاديِ ... هر روزه ، اعم از توصيه ي به لبخند صبحگاهي ، زيبايي و آراستگي همراه با اميدواري به بهره منديِ خروارها آرزوي زيبا و لاكچري ! ، احترام به همنوعان و نوعدوستي و حتي سگ دوستي ( سگ فحش نيست) ، محيط زيست دوستي ، انضباط ، تقوا و ... در قالب استيكر ، عكس ، ويدئو ، هشتگ و ساير آلات و ابزار دنياي مجازي و ايضا برپايي كمپين يا همان پويش فرهنگستاني ؛ بهره مندمان مي سازند ؛ چرا در دنياي حقيقي با انبوه حسادت و فريب و خدعه در محيط خانوادگي ، دوستانه و شغلي ؛ مردمي عبوس و گرفته و عصباني در صبحگاهان ؛بي نظمي در تمام وجوه و در خيابان و معابر ، نماي ساختمانها ، از نماي ظاهري تا بالكن هاي كمد آقاي ووپي طور ؛ چيدمان جلوي مغازه ها ؛ صفوف مترو ، فرهنگ رانندگي و تعاملات مترقّيانه هنگام تصادف ! و دعاها و آرزوهاي خوشي كه هر روزه رانندگان خودروها به اندك بهانه اي به هم و خانواده هاي محترم نثار مي كنند ! ، وضعيت پاكيزگي شهر و اموال و مكانهاي عمومي از كوه و جنگل و دريا گرفته تا ميراث فرهنگي و بوستانها و سرويسهاي بهداشتي عمومي ، خصوصا از نوع ستودني و روياييِ بين راهيَش !و .... (ببخشيد اَبرَك براي ما بقي جا نداشت و پاره شد ) مواجهيم !؟
آري در حرف و تئوري قهاريم اما در عمل ... ؛ خود قضاوت بفرماييد كه :

ايرانيها ! آيا رفتار و كردار ما موجب آبروي قوم آريايي با آن سابقه ي تمدني است
شيعيان ! آيا رفتار و كردار ما مطابق 'كونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَكونُوا عَلَيْنا شَيْناً.' است

از آيت‌الله حائري شيرازي خاطره اي شنيدني در اين باب نقل شده ، كه گفتند :
«زبان عمل، زباني است كه همه مي‌فهمند. آقاي لَنسِر رهبر شيعيان اتريش به ايران آمده بود، بچه‌ها او را به جبهه بردند. برخي از رزمنده‌ها پرتقال مي خوردند و پوستش را از توي دريچه در صحرا يا اين فضاهاي بيرون مي‌انداختند. ايشان به آنها گفت كه شما به زباني كه هيچ كسي نمي‌فهمد مي‌گوييد: «نظافت جزء اسلام است» و به زباني كه همه مي فهمند مي‌گوييد «نظافت جزء اسلام نيست».

خيلي حرف عميقي زد؛ زباني كه همه مي‌فهمند زبان عمل است. داعش با زبان عمل مي‌گويد: اسلام دين رحم و مروت و انصاف نيست بلكه دين خشونت است.»

آري ! بي ترديد اين عمل ماست كه به نحو مقتضي دلالت كننده ، ترغيب كننده ، دعوت كننده و سرايت كننده است

خدا رحمت كند دكتر شريعتي را كه گفته :
'بد' و 'خوب' ، 'ايمان' و 'كفر' و 'شيعه بودن' و 'شيعه نبودن'، بعد از عمل است كه تحقق مي‌يابد.

حال به جايِ يا حداقل در كنارِ سخنراني و نصيحت گويي
خود واقعيمان را ببينيم ،
كردارمان را به قضاوت بنشينيم
'زنبور بي عسل نباشيم'
و از خودمان شروع كنيم
⚜ امام صادق عليه السلام :
كونوا دُعاهً لِلنّاسِ بِغَيْرِ اَ لْسِنَتِكُمْ، لِيَرَوا مِنْكُمُ الْوَرَعَ وَ الاِْجْتِهادَ وَ الصَّلاهَ وَ الْخَيْرَ، فَاِنَّ ذلِكَ داعيَهٌ؛
مردم را به غير زبان خود دعوت كنيد، تا پرهيزكاري و كوشش در عبادت و نماز و خوبي را از شما ببينند؛ زيرا اينها خود دعوت كننده است.
كافي، ج ۲، ص ۷۸، ح ۱۴٫

و مَخلَص كلام ، سروده ي حكيم طوس كه بر اثر كثرت استعمال !! تبديل به مَثَل شده است كه :
دو صد گفته چون نيم كردار نيست::

تابناك/26مهر96
اول*عليرضافرجي