بندبازی برای رفتن به مدرسه/ روستایی كه معلوم نیست جزء كدام استان است

اوایل خرداد ماه سال جاری تصویری از دانش آموز دختری با لباس صورتی و كوله پشتی كه برای تحصیل ناگزیر بود از بالای رودخانه خروشانی آن هم با طناب و جره بگذرد در فضای مجازی منتشر شد.
در روزهای اول انتشار این تصویر تاسف‌بار و نگران كننده معلوم نبود این دانش آموز ساكن كدام منطقه و در كدام استان مشغول به تحصیل است.
بافت منطقه‌ای تاحدودی حوزه زاگرس را در ذهن بیننده متبادر می‌كرد و البته محل دقیق آن به دلیل نامعلوم بودن تصویر ناشناخته مانده بود.
پیگیری‌های رسانه‌ای شروع و بالاخره معلوم شد كه این دانش آموز حدود 10 ساله در مدرسه‌ای در بخش مركزی لردگان از استان چهارمحال و بختیاری مشغول به تحصیل است.
برخی نیز می‌گفتند كه این حوزه متعلق به استان كهگیلویه و بویراحمد كه بافتی نزدیك به استان چهارمحال بختیاری دارد است تا اینكه مدیركل آموزش و پرورش كهگیلویه و بویراحمد اعلام كرد كه این مدرسه متعلق به این استان نیست.
وی درهمان مصاحبه گفت كه با مدیركل آموزش و پرورش چهارمحال بختیاری برای رفع مشكلات این دانش آموزان صحبت كرده است.
البته مصاحبه مدیركل آموزش و پرورش استان كهگیلویه و بویراحمد از سوی رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال بختیاری بی پاسخ نماند و این بار، این رئیس بود كه تاكید كرد این دانش‌آموز مربوط به استان كهگیلویه و بویراحمد است نه چهارمحال بختیاری.
' حاتم خالدی' رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال بختیاری در گفت و گو با رسانه‌ها در روز شانزدهم خردادماه 1396 یعنی 180 روز پیش این چنین گفت: این روستا كه به لحاظ محدوده جغرافیایی جزو استان كهگیلویه و بویراحمد محسوب می‌شود دارای مدرسه نیست و دانش آموزانش مجبورند برای رفتن به مدرسه هر روز راه طولانی و سختی را تا روستای انجو طی كنند و چون میان این دو روستا رودخانه قرار دارد تنها راه عبور از آن استفاده از وسیله‌ای به نام جره است كه بربالای رودخانه قرار دارد.
وی افزود:‌ در مجاورت روستای انجو از توابع بخش مركزی شهرستان لردگان روستایی قرار دارد كه به لحاظ جغرافیایی متعلق به استان كهگیلویه وبویر احمد است و بیش از دو تا سه خانوار نیز در آن زندگی نمی‌كنند.
از آنجا كه تعداد دانش آموزان این روستا زیر پنج نفر است آموزش و پرورش استان نیز به لحاظ قانونی موظف به تشكیل مدرسه در این روستا نیست لذا دانش آموزان این روستا كه تعداد آنها 2 الی 3 نفر هستند مجبورند برای تحصیل به روستای انجو مراجعه كنند.
وی افزود: ارتباط این دو روستا به دلیل وجود رودخانه با وسیله‌ای به نام 'جره' امكان‌پذیر است زیرا پلی بر روی این رودخانه قرار ندارد و دانش آموزان مجبورند هر روز دو مرتبه برای رفت و برگشت به مدرسه از این وسیله استفاده كنند.
خالدی با اشاره به اینكه عبور از این رودخانه آن هم با این وسیله بسیار خطرساز است گفت: خوشبختانه تاكنون مشكلی برای این دانش آموزان پیش نیامده ولی باید جلوی خطر را گرفت لذا مسئولان ذیربط یا باید برای ساخت پل اقدام كنند و یا حداقل با صرف هزینه بسیار اندك در حد 10 الی 15 میلیون تومان این وسیله ارتباطی را ایمن سازی كنند.
وی در پاسخ به این پرسش كه چرا آموزش وپرورش استان چهارمحال و بختیاری در این خصوص اقدامی نمی‌كند، افزود: ایجاد یك راه ارتباطی مطمئن بر عهده آموزش وپرورش نیست و چنین بودجه‌ای را هم ندارد.
به گفته رئیس آموزش وپرورش عشایری چهارمحال وبختیاری، در سال تحصیلی جدید نیز امكان افزایش تعداد دانش آموزان این روستا وجود ندارد.
رئیس آموزش و پرورش عشایری استان كهگیلویه و بویراحمد با رد صحبت‌های رئیس آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال و بختیاری، تاكید كرد كه بر اساس مستندات موجود، این روستا از لحاظ جغرافیایی هیچ ربطی به استان كهگیلویه و بویراحمد نداشته و متعلق به استان چهارمحال و بختیاری است.
اسماعیل رضایی نیك گفت: همان وقت كه گزارش تردد این دانش آموزان در شرایطی بسیار سخت را دریافت كردم در كمترین زمان ممكن بررسی‌ها شروع و در نهایت مشخص شد كه این روستا متعلق به بخش مركزی لردگان استان چهارمحال و بختیاری است.
وی با بیان اینكه دیدن تصاویر عبور دانش آموزان دختر و پسر با سنین بسیار كم آن هم با طناب و جره از بالای رود خروشان دل هر انسانی را می‌آزارد، خاطرنشان كرد: كانكسی را برای استقرار دانش آموزان آماده و در زمانی كه خواستیم تحویل بدهیم به ما اعلام شد كه این دانش آموزان متعلق به استان چهارمحال و بختیاری بوده و شما نمی‌توانید كانكس را تحویل دهید.
رئیس آموزش و پرورش عشایری استان كهگیلویه و بویراحمد افزود: خود ما برای دیدن وضعیت دانش‌آموزان و بررسی‌های دقیق‌تر نیز به منطقه مورد نظر رفته و واقعاً از آن وضعیت نگران شدیم اما متاسفانه این روستا تحت پوشش و نظارت استان ما نبوده و همكاران استان چهارمحال و بختیاری باید زودتر از اینها بفكر رفع مشكلات این دانش آموزان می‌بودند.
رضایی نیك با تاكید بر اینكه هم اكنون نیز آمادگی خود و همكارانم را برای همكاری با آموزش و پرورش عشایری استان چهارمحال و بختیاری جهت رفع مشكلات این دانش آموزان اعلام می‌كنم.
وی خاطرنشان كرد: اسناد تحت پوشش نبودن این مدرسه در استان كهگیلویه و بویراحمد وجود دارد.
وی گفت:‌ بخشدار مركزی مارگون شهرستان بویراحمد در نامه كتبی به تاریخ چهارم مردادماه 1396 به ما اعلام نمود كه روستای ' نسه كوه ' حدفاصل رودخانه خرسان و دهستان زیلایی با كدروستایی 215117 مربوط به بخش مركزی لردگان استان چهارمحال و بختیاری بوده و این نامه اكنون در اختیار نهاد ریاست جمهوری، استانداری، اداره كل آموزش و پرورش استان كهگیلویه و بویراحمد و خود ما است.
رئیس آموزش و پرورش عشایری استان كهگیلویه و بویراحمد با تاكید براینكه ما نیز از وضعیت تردد این دانش آموزان بشدت نگران بوده و اگر تحت نظارت این استان بود تاكنون مشكل آنان حل شده بود، تصریح كرد: از مسئولان آموزش و پرورش استان چهارمحال و بختیاری صمیمانه خواهشمندیم برای رفع مشكلات این دانش آموزان چاره اندیشی كنند و اگر نیازی به كمك همكارانشان در این استان می‌توانند درخواست كمك نمایند.
آیا باید منتظر حادثه ماند و صدای ضجه‌های مادرانی را شنید كه فرزندان بی‌گناهشان در دهان رودخانه خروشان 'خرسان' فریاد 'كمك، كمك' سر می‌دهند و كاری از دست مادران برای نجات فرزندانشان برنمی آید بود؟
واقعاً استقرار یك كانكس یا ساخت پلی فلزی و كم هزینه از مرگ كودكی معصوم كه به عشق تحصیل هر صبح كوله پشتی كهنه‌اش را بر دوش می‌اندازد و با طناب به آن سوی رودخانه طغیان می‌رود، نیست؟
براستی گناه مادران و پدران این دانش آموزان چیست كه باید هر روز منتظر شنیدن اخبار مرگ فرزندان و غرق شدن دختران و پسران معصومشان در رودخانه خروشان باشند؟
دریافت كننده: فرزانه شریفی ** انتشاردهنده: سید ولی موسوی
8143/6110