راه بولدوزر صهیونیست ها از اسلو می گذرد

پیمان اسلو با نام رسمی 'بیانیه اعلام اصول اولویت‌های موقت تشكیلات خودگردان'، نخستین موافقتنامه رو در روی رژیم صهیونیستی و سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) بود كه در سال 1993 به امضای دو طرف رسید. پیمان اسلو تلاشی برای تعیین یك چارچوب مشخص بود كه به حل ‌و فصل كامل منازعه اسرائیل و فلسطین بینجامد.
مذاكراتی كه منجر به امضای این پیمان شد، به طور مخفیانه در اسلو پایتخت نروژ انجام شد، در 20 اوت 1993 به پایان رسید و به طور رسمی در 13 سپتامبر 93 در واشنگتن با حضور 'یاسر عرفات'، 'اسحاق رابین' و 'بیل كلینتون' به امضا رسید.
این پیمان تشكیل حكومت خودگردان فلسطین را به عنوان یك نهاد اداری موقت مقرر كرد. قرار بر این بود كه پیمان اسلو فقط برای یك دوره پنج ساله اعتبار داشته باشد و سپس جای خود را به یك توافق دائمی بدهد، اتفاقی كه هرگز واقعیت نیافت . بر اساس این پیمان، مسائلی مانند وضعیت قدس، آوارگان فلسطینی، شهرك‌های صهیونیستی، مسائل امنیتی و تعیین مرزها باید در توافق دائمی حل ‌و فصل می‌شدند، اما این اتفاق هم هرگز رخ داد، حتی در متمم اسلو موسوم به 'پیمان اسلو2 ' كه در 1995 به امضا رسید.
هفته پیش، مركز بررسی های راهبردی 'بگین – سادات' قدس میزبان كنفرانس سالانه سازمان صهیونیستی موسوم به 'طرح پیروزی اسرائیل' بود.
شبكه 7 تلویزیون رژیم صهیونیستی با پوشش این كنفرانس از زمینه سازی برای تعطیلی كامل پیمان اسلو و جستجوی فرمول های دیگر برای حل جدال تاریخی با فلسطینیان خبر داد.
'گدعون ساعر' وزیر پیشین وابسته به 'حزب لیكود' به ریاست 'بنیامین نتانیاهو' نخست وزیر رژیم صهیونیستی در این كنفرانس پرده را از طرح راستگرایان افراطی حاكم كنار زد و خطوط 'معامله قرن' را از دیدگاه صهیونیستها ترسیم كرد.
ساعر تصریح كرد: تنها راه صلح بین اسرائیلی ها و فلسطینیان، ربط دادن حكومت تشكیلات خودگردان فلسطینی در كرانه باختری با اردن است.
یاران ساعر در حزب لیكود، چاره سازش را شبیه فرآیند شهرك سازی های اسرائیلی می بینند، شیوه عبور بولدوزری از روی تشكیلات نیم بند خودگردان فلسطینی به عنوان تنها دستاورد توافق اسلو و الحاق كرانه باختری تحت نظارت این تشكیلات به اردن.
وزیر پیشین اسرائیلی به صراحت گفت كه 'توافق سیاسی اسرائیلی - فلسطینی در آینده ممكن است، اما باید پیروزی واضح و نهایی اسرائیل را ثبت كند و این پیروزی حاصل نمی شود مگر با ترك دوران پیمان اسلو... راه هر صلح و امنیتی از گذرگاه انحلال دو بخش بین اردن و دریای مدیترانه (اشاره به غزه و كرانه باختری) می گذرد و این یعنی ارتباط دادن هر گونه حكومت خودگردان آینده فلسطینیان با پادشاهی اردن.
به بیان دیگر، رژیم صهیونیستی تلاش می كند توپ تشكیلات خودگردان فلسطینی را در زمین اردن بیندازد و به عبارتی دیگر اردن را كشور آینده فلسطینیان بداند.
مساله به همین جا ختم نمی شود. قرار است اردن به عنوان بزرگترین مدعی تاریخی قدس، از تولیت اماكن مقدس این شهر چشم بپوشد. اردن، فلسطین مورد انتظار فلسطینیان شود و ارض موعود ادعایی اسرائیل هم، قدس را در خود ببلعد. هزینه را اردنی ها می پردازند و از اینجا به بعد باید با مصائب فلسطین جدید هم كنار بیایند، مصائبی مانند اضافه شدن 2.8 میلیون نفر فلسطینی ساكن كرانه باختری كه به جمع 5 میلیون فلسطینی تبار ساكن اردن می پیوندند كه همین حالا هم تقریبا نیمی از جمعیت این كشور را تشكیل می دهند. 1.5 میلیون عرب ساكن در محدوده 1948 را هم باید به این رقم افزود، زیرا قرار است دولت یهودی، صرفا یهودی باشد. تصور كنید پادشاهی اردن با تركیب جمعیتی و اكثریت قاطع فلسطینیان با چه سناریوهای جدیدی مواجه خواهد شد.
صهیونیست ها از تركیب جمعیتی قدس هم غافل نمانده اند.
وزیر پیشین صهیونیست گفته است: ساخت شهرك های یهودی نشین در قدس باید با سرعت چندین برابری به نسبت روند فعلی ادامه یابد، زیرا آینده این شهر را اكثریت دمگرافیك (جمعیت شناختی) آن تعیین می كند و چالش اكثریت، باید برای تصمیم سازان اسرائیلی، تبدیل به فرصت و امتیاز شود.
نباید فراموش كرد كه پیمان اسلو تصریح كرده بود، به خاطر وجود اختلافات بر سر قدس، طرفین این قرارداد باید مسائل و چالش های این شهر و تركیب جمعیت آن را تا زمان برگزاری مذاكرات تكمیلی به تعویق بیندازند و باید در عرض 5 سال به نتیجه می رسیدند، اما رژیم صهیونیستی بدون توجه به این توافق كه عملا قدس را تا زمان تعیین تكلیف، بلاتكلیف گذاشته بود، به صورت یكجانبه در این شهر قوانین خود را پیاده كرد و از آن زمان، این شهر با دیواری به ارتفاع 10 متر كه صهیونیست ها كشیدند، به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد، اقامت هزاران فلسطینی در این شهر لغو شد و حفاری صهیونیست ها در زیر این شهر برای یافتن معبد ادعایی 'هیكل سلیمان' دالان های هزارتو ایجاد كرد.
پیمان اسلو مقرراتی را برای حضور دائمی پلیس فلسطین در تمامی گذرگاه‌های مرزی وضع كرده بود، اما اسرائیل پس از سال 2000 این مقررات را زیر پا گذاشت و صدها نقطه بازرسی را ایجاد كرد كه تا به امروز پابرجا هستند. رژیم صهیونیستی بارها تعهد داد كه درباره نقاط بازرسی به وضعیت پیش از سال 2000 باز می گردد، اما تاكنون این تعهدات جامه عمل نپوشیده اند.
پیداست كه برنده پیمان اسلو صهیونیست ها بودند، اما ظاهرا این هم كافی نیست.
حالا صهیونیستها می گویند، كشور فلسطین موجود است، كرانه شرقی رود اردن (اردن كنونی) و برخی شهرهای كرانه باختری به جز قدس.
آمریكایی ها هم تا قبل از 'دونالد ترامپ' بدون توجه به مفاد پیمان اسلو می گفتند، با توجه به اینكه ادامه حیات برای كرانه باختری به عنوان كشور مستقل غیر ممكن است و عناصر تشكیل دهنده یك كشور را ندارد، لذا این طرح اسرائیلی (تشكیل كشور فلسطینی در اردن با الحاق كرانه باختری) توجیه دارد و قابل قبول است.
در مذاكرات سازش از عرفات تا 'محمود عباس'، اسرائیلی ها می گفتند، تشكیل كشور فلسطینی را قبول دارند، اما بدون قدس و سلاح و با شروط دیگری مانند پذیرش اسرائیل به عنوان سرزمینی یهودی و مهاجرت 1.5 میلیون عرب ساكن در محدوده مرزهای 1948 به كرانه باختری، جایی كه قرار بود دولت بدون سلاح فلسطینی تشكیل شود و تنها اتفاقی كه در ازای آن باید می افتاد این بود كه شهرك های كرانه باختری از یهودیان تخلیه شود. شهرك های صهیونیستی تنها انتقادی بود كه گاه و بیگاه از زبان مقامات آمریكایی و البته تحت فشارهای اروپایی به رژیم صهیونیستی وارد می شد و وضعیت قدس نیز به مذاكرات بیشتر ارجاع می شد.
ترامپ حتی این طرح را بر هم زد.
عباس رئیس تشكیلات خودگردان فلسطین اخیرا تاكید كرد كه آمریكا نمی تواند میانجی مذاكرات سازش باشد و توافق اسلو عملا مرده است، اما تشكیلات خودگردان فلسطین پس از بحران ناشی از تصمیم ترامپ رئیس جمهوری آمریكا مبنی بر معرفی قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی، از راهكار مذاكرات سازش دست بر نداشته و همكاری های امنیتی را به حالت تعلیق در نیاورده است؛ هر چند كه طرف اسرائیلی به تعهدات خود پایبند نیست.
عباس در گفتگوی تلفنی با 'زهاوا گالئون' رئیس حزب چپگرای صهیونیستی 'میرتس' تصریح كرد: ما آماده بازگشت بر سر میز مذاكرات هستیم و به هیچ وجه علاقه مند به عقب نشینی از این مذاكرات نیستیم، اما متاسفانه، هیچ كس پیشنهادی برای احیای آن نمی دهد، به ویژه آمریكا كه اكنون سعی در مجازات ما دارد.
پیمان اسلو از ابتدا زنگار بسته و مرده بود، موتور آن از همان اول كار نمی كرد و رخوت سران عرب در دفاع از قضیه فلسطین نیز وضع آنها را وخیم تر می كرد، در حالی كه بولدوزرهای اسرائیلی شبانه روز در حال فعالیت بودند.
گزارش از جواد ارشادی
خاورم**9241**1651