به گزارش ایرنا، كشتار وحشیانه صبرا و شتیلا در روزهایی به وقوع پیوست كه ارتش رژیم صهیونیستی در بحبوحه جنگ داخلی لبنان، با هجوم به این كشور، نیمه جنوبی آن را به اشغال خود در آورده و بیروت زیر چكمه های نظامیان تا دندان مسلح اسرائیل قرار داشت.
«بشیر الجمیل» رئیس جمهوری وقت لبنان كه از نظر بسیاری از گروه ها، سرسپردگی او به رژیم صهیونیستی علنی شده بود، ترور شد. پس از آن شبه نظامیان «نیروهای لبنانی» كه در آن وقت، شاخه نظامی حزب «الكتائب» بود، گروه های فلسطینی را متهم به قتل رهبر خود كردند و برای انتقام با حمایت صهیونیست ها، به اردوگاه صبرا و شتیلا حمله ور شدند تا مبارزان فلسطینی عامل ترور را كه به گفته آنان میان آوارگان پنهان شده بودند، بیابند.
در شرایطی كه ارتش مزدور «لبنان جنوبی» با هماهنگی ارتش رژیم صهیونیستی در روزهای 16 تا 18 ماه سپتامبر 1982 میلادی (25 تا 27 شهریور 1361)، این اردوگاه ها را محاصره كرده بودند، نیروهای لبنانی وابسته به رژیم صهیونیستی، طی سه روز بیش از چهار هزار نفر را با خونسردی كشتند؛ برخی را سلاخی كردند، برخی را به رگبار بستند و برخی را در كنار استادیوم ورزشی بیروت زنده زنده در گور دسته جمعی دفن كردند.
صهیونیست ها، پس از مرگ الجمیل، بیروت و حومه آن را به شدت بمباران كردند و نیروی زمینی شان با ده ها تانك و نفربر وارد شهر شدند. بدین ترتیب، توافق آتش بس «فیلیپ حبیب» فرستاده ویژه «رونالد ریگان» رئیس جمهور وقت آمریكا كه میان نیروهای اشغالگر صهیونیست با سازمان آزادیبخش فلسطین در روز 21 ژوئیه همان سال بسته شده بود را نادیده گرفتند. توافقی كه عقب نشینی مبارزان فلسطینی را منوط به عدم ورود ارتش رژیم صهیونیستی به بیروت كرده بود.
روزنامه «نیویورك تایمز» در سال 2012 اسناد محرمانه‌ای از جلسه «آریل شارون» با فرستاده ویژه رئیس جمهوری آمریكا به منطقه را فاش كرد كه نشان می داد طرف‌های آمریكایی، با اینكه از كشتار صبرا و شتیلا مطلع بودند، اما برای جلوگیری از وقوع آن هیچ اقدامی نكردند.
امروز هم آمریكا طرحی را در دست دارد تا برای همیشه به مساله فلسطین پایان دهد. طرحی كه به «معامله قرن» معروف شده است.
خبرنگار ایرنا در بیروت به اردوگاه صبرا رفته تا پس از 36 سال، ضمن یادآوری خاطرات برخی شاهدان، نظر فلسطینی ها را درباره وضعیت امروزشان و شرایط حساس فلسطین را جویا شود.
**اسرائیل هم مثل رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی فرو می پاشد
«قیس» پدر نسبتا جوان یك خانواده فلسطینی است كه به زحمت می توانست با كمك های آژانس امداد رسانی و كاریابی آوارگان فلسطینی (آنروا)روزگار بگذارند، اما چندی است این كمك ها به شدت كاهش یافته و دو سه هفته پیش هم آمریكا اعلام كرد كه كمك های خود را به این سازمان قطع می كند.
خانه قیس در كوچه پس كوچه های اردوگاه صبرا بود. باید از خیابان اصلی و قبرستانی كه در آن بسیاری از كشته شدگان جنایت 36 سال پیش دفن شده بودند، هفت هشت دقیقه ای پای پیاده راه بروی و از كوچه هایی كه به دلیل نبود سامانه فاضلاب، همیشه خیس است، عبور كنی و تقریبا 30پله را در تاریكی راه پله تنگ بالا بروی، تا به خانه او برسی. سركوچه شان هم یكی از گروه های فلسطینی، عكس بزرگی از «یاسر عرفات» رئیس پیشین تشكیلات خودگردان فلسطین را آویزان كرده بودند.
قیس به خبرنگار ایرنا می گوید كه در سال 1948 كه فلسطینی ها به زور سرنیزه گروه های تروریستی صهیونیست آواره شدند، پدربزرگش 12ساله بود و خودش و پدر و مادرش بعدها در همین اردوگاه متولد شدند. در كشتار صبرا و شتیلا كه او خردسال بوده، خانواده عمه اش همگی كشته شدند.
از نظر این مرد فلسطینی و دیگر پناهجویان فلسطینی قطع كمك های آمریكا به آنروا با هدف به تعطیلی كشاندن این نهاد و فشار بر آوارگان، و در آخر تحمیل طرح كشور جایگزین، و پایمال كردن حق بازگشت فلسطینیان صورت گرفته است.
قیس گفت: از روزی كه «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری آمریكا اعلام كرد كه قدس را به عنوان پایتخت اسرائیل می شناسد و دستور انتقال سفارت كشورش از تل آویو به قدس اشغالی را داد، برای همه ما فلسطینی ها روشن بود كه او می خواهد چه كار كند و حالا با اقدامات گام به گام او مثل قطع كمك ها و قبل از آن تصویب قانون «كشور خلق یهود» توسط پارلمان اسرائیل، مثل روز برای ما روشن است كه شبكه صهیونیست جهانی نه تنها نمی گذارد ما به كشورمان بازگردیم، بلكه قصد دارد، بقیه اعرابی را هم كه در سرزمین های اشغالی زندگی می كنند، آواره كند؛ مثل همین تخریب روستای «خان الاحمر» و آواره كردن اهالی آن.
این مرد فلسطینی خاطر نشان كرد: شاید سخت باشد با كل جهان رو در رو باشیم، اما شك نداریم كه بالاخره رژیم صهیونیستی مثل رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی فروپاشیده خواهد شد، و به سرزمین مان باز می گردیم.
**زندگی در اردوگاه، بدتر از جهنم
«ام ایمان» یكی از زنان فلسطینی ساكن این اردوگاه می گوید كه در سال 1948 زمانی كه اشغالگری اسرائیلی ها شروع شد، مادرش 2ساله بود و پدرش 4 ساله كه از خانه شان در «ناصره» آواره شدند.
او زندگی در اردوگاه را به مرگی تشبیه كرد كه از جهنم هم بدتر است. او به خبرنگار ایرنا می گوید: گرچه رویا به نظر می آید اما دوست دارم به سرزمین مان برگردیم و اگر می خواهیم سخت زندگی كنیم حداقل در كشور خود باشیم.
ام ایمان، اظهارداشت: وقتی در كشوری كار برای پسر جوانت و شوهرت ممنوع باشد، و آمریكایی ها كه خودشان در كنار انگلیس، اسرائیل را درست كردند، كمكی را كه با منت به آوارگان می دادند، قطع كردند، چه لزومی دارد حالا كه قرار است سختی بكشیم در كشور بیگانه باشیم، بگذارند به فلسطین بازگردیم.
این زن فلسطینی كه با خانواده اش از كشتار صبرا و شتیلا جان سالم به در برده است، گفت: آمریكا قصد پایمال كردن مساله فلسطین را دارد، و ترامپ می خواهد از جیب مردم فلسطین به صهیونیست ها خوش خدمتی كند، اما مردم ما مثل جوانان در غزه ایستاده اند، و اگر پایش بیفتد، پسر جوانم را برای نبرد با آنها خواهم فرستاد.
**معامله قرن، پایان اسرائیل است نه فلسطین
«ابوعلی» یكی از بازماندگان جنایت هولناك شهریور ماه سال 61 است. پنج تن از اعضای خانواده او در این كشتار خونین به شهادت رسیده اند، و خواهرش نیز از همان روز بر اثر هجوم مزدوران لبنانی ارتش اسرائیل دچار معلولیت شده است.
این مرد فلسطینی درباره چگونگی حمله به خانه شان گفت كه نیروهای لبنانی به دنبال مبارزان فلسطینی به خانه ها هجوم می بردند، و چهار برادرم و پدرم و مرد و زن همسایه را با خونسردی به گلوله بستند.
ابوعلی، با بیان اینكه عاملان آن جنایت كسانی هستند كه داعش و تكفیری های دیگر را برای تفرقه افكنی ساختند، یادآور شد كه فلسطینی ها هر چقدر هم در فشار و سختی باشند، دست از صبر و مقاومت نمی كشند، و پای سرزمین خود ایستاده اند.
وی تاكید كرد: نه ترامپ، و نه هیچ یك از رژیم های مرتجع عرب، نمی توانند بر سر بازگشت آوارگان و پناهجویان فلسطینی معامله كنند، و معامله قرن، نه پایان فلسطین و قدس، بلكه پایان كار دولت جعلی اسرائیل خواهد بود.
خاورم**م.ا**2054*1859
تاریخ انتشار: ۲۵ شهریور ۱۳۹۷ - ۱۹:۰۹
بیروت – ایرنا – سی و ششمین سالگرد كشتار اردوگاه های «صبرا» و «شتیلا» در جنوب بیروت، در حالی فرا رسیده است كه امسال بیش از پیش مساله فلسطین و حق بازگشت آوارگان برجسته شده و فلسطینیان خود را در حساس ترین روزهای تاریخ هفتاد سال گذشته می بینند.