تاریخ انتشار: ۱۹ آذر ۱۳۹۷ - ۱۰:۳۳

تهران- ایرنا- ناشنوایان هنگام مراجعه به دانشگاه، دادگاه، مخابرات یا هر دستگاه دیگری به ویژه بیمارستان ها برای برقراری ارتباط با دیگران با مشكلاتی روبرو هستند؛ مردم با زبان اشاره آشنا نیستند و مترجمی هم برای آنها در اینگونه مراكز پیش بینی نشده است.

مترجم یا رابط ناشنوا شخصی است كه ارتباط زبانی بین ناشنوا و فرد شنوا برقرار می كند. رابط ناشنوا در حقیقت شخصی است كه می تواند زبان اشاره ویژه ناشنوایان را برای افراد شنوا ترجمه كرده و منظور ناشنوا را به روشنی بیان كند و گفته های افراد شنوا را نیز برای افراد ناشنوا به زبان اشاره نمایش دهد.
مترجم یا رابط ناشنوا، اسمش هر چه كه باشد لازم است به ویژه برای موارد اضطراری در ادارات و بیمارستان ها و دیگر دستگاه های اجرایی كشور حضور باشد اما این امر با چالش های فراوانی روبه رو است. همچنین تربیت مترجم براساس زبان اشاره واحد نیز نیاز است كه متاسفانه هنوز در كشور وجود ندارد و از طرف دیگر این امر به اعتبار نیازمند است.
این در حالی است كه بسیاری از مسئولان انتظار دارند مترجمی ناشنوایان از سوی افراد داوطلب و به رایگان انجام شود كه جای تامل دارد چراكه فعالیت های خیرخواهانه و داوطلبانه در این زمینه پاسخگوی نیاز فراوان ناشنوایان به مترجم و رابط ناشنوا نیست.
مترجمان ناشنوایان مانند مترجمان زبان های دیگر حق دارند از حقوق مادی و معنوی برخوردار شوند؛ از سوی دیگر برخی افراد نیز انتظار دارند والدین ناشنوایی كه دارای فرزند شنوا هستند، فرزندشان نقش مترجم آنها را برعهده گیرد. البته این امر اكنون نیز انجام می شود اما آیا قرار است فرزندان تمام عمر نقش زبان والدین را بازی كنند.
نبود دسترسی به مترجم به عنوان یكی از چالش های اصلی ناشنوایان كه كمتر به آن پرداخته شده است. چند نفر از ناشنوایان در گفت و گو با خبرنگار ایرنا از این چالش سخن گفته اند.

* نبود مترجم ناشنوا حتی یك خانواده را درگیر می كند
كیخسرو رنگرز یكی از افراد ناشنوا در این باره به خبرنگار ایرنا می گوید: یكی از دغدغه های اغلب مادر و پدرها ناشنوا، فرزند شنوا است، این فرزند در آینده زبان آنها می شود اما از نظر روحی و روانی آسیب می بیند. برای فرزند نیز واقعا سخت است.
وی كه گوینده اخبار ناشنوایان نیز هست، می افزاید: نكته جالب این است كه از این فرزندان خواسته می شود به صورت رایگان نقش مترجم افراد ناشنوا را برعهده بگیرند. در حالی كه هنگامی كه ثمینه باغچه بان (فرزند جبار باغچه بان بنیانگذار آموزشگاه ناشنوایان در ایران) در ایران زندگی می كرد، خواستار درنظرگرفتن حقوق برای اینگونه مترجم ها بود.
رنگرز تصریح می كند: پدر و مادر من هم ناشنوا هستند و هر زمان بیمارستان، بانك، بیمه یا اماكن دیگر برای كار اداری یا اخذ خدمت می خواهند بروند باید برادرم همراه آنها باشد.
وی اظهار امیدواری كرد كه شبكه مترجمین ایران برای ناشنوایان راه اندازی شود تا افراد ناشنوا هرگاه هركجا خواستند بروند بتوانند با بهره گیری از این مترجمین به كارهای روزمره خود برسند اما اكنون آنان متاسفانه مجبور هستند برای رفتن به یك اداره یا اماكن عمومی، یك خانواده را درگیر كنند.

* نبود مترجم و رد شدن در مصاحبه شغلی
ضرورت مترجم برای ناشنوایان تا جایی است كه نبود آن می تواند موجب نپذیرفته شدن آنان در مصاحبه های شغلی شود. امین یارمحمدی دارای ناشنوایی مطلق است و كار عكاسی می كند و در این باره معتقد است بزرگ ترین مشكل ناشنوایان در حوزه اشتغال عدم برقراری ارتباط بین افراد شنوا و ناشنوا و همچنین اعتماد به نفس پایین در افراد ناشنوا است.

* نبود مترجم و مشكل برقراری ارتباط ناشنوایان
ملیحه ایروانی كه نیمه شنوا و مترجم ناشنوایان است، می گوید: نشنیدن افراد ناشنوا باعث شده تا دیده نشوند. تا زمانی كه آواها ابزار ارتباط نشده‌اند هیچ فرقی با دیگران ندارند، اما تا كلام به میان می‌آید، پاسخ آنها تنها «سكوت» است و اینجا همان سرآغاز مشكلات «ناشنوایان» است.
وی می افزاید: این كلمات وصف حال ناشنوایان و كم شنواهای كشور است كه گفته می شود هم اكنون حدود یك میلیون ناشنوا و كم شنوا در كشور وجود دارند، این افراد مانند دیگر معلولان جامعه با مشكلات زیادی دست و پنجه نرم می‌كنند، اما ناتوانی آنها برخلاف دیگر معلولان سبب شده در برقراری ارتباط با سایر افراد جامعه با مشكلات بیشتری رو به رو باشند، چون ناشنوایان در دنیای ساكت‌شان هر روز تنهاتر می‌شوند و موانع بیشتری بر سر راهشان قرار می گیرد.
وی تاكید می كند: این روزها ناشنوایان برای رفع نیازهای ابتدایی خود مانند ارتباط با همنوع، اشتغال و تحصیل مشكل دارند.
در سازمان بهزیستی و سازمان آموزش و پرورش استثنایی رابطی به عنوان رابط ناشنوایان نداریم، البته در سازمان بهزیستی یك نفر به عنوان كارشناس ناشنوایان وجود دارد اما عملا فردی به عنوان رابط ناشنوایان در این سازمان تخصصی وجود ندارد كه بخواهد به این افراد ارائه خدمت كند.

* سرگردانی ناشنوایان در نبود مترجم
رئیس انجمن ناشنوایان ایران با اشاره به جمعیت یك میلیون نفری افراد دارای معلولیت شنوایی (كم شنوا و ناشنوا) می گوید: مشكل اصلی جامعه ناشنوایان عدم ارتباط با ادارات، سازمان ها و دستگاه های دولتی و غیردولتی است كه افراد را در بلاتكلیفی و سرگردانی نگاه می دارد.
حامد عابدین زاده در گفت و گو با خبرنگار ایرنا می افزاید: مترجمین و فعالیت آنها نقش بسزایی در ارائه خدمات به جامعه ناشنوایان دارند كه با وجود آموزش افراد داوطلب به علت عدم تامین نیازها و عدم بودجه كافی جهت ارائه خدمات به جامعه ناشنوایان، مترجمین بعد از آموزش همكاری لازم را نمی كنند و همچنان این قشر با كمبود مترجمین مواجه می شوند.
وی ادامه می دهد: هر چند كه سازمان بهزیستی و سازمان آموزش و پرورش استثنایی كشور آموزش زبان اشاره ویژه مسئولان و كارشناسان را برگزار كردند ولی هنوز تا رسیدن به مقصود راه طولانی در پیش است.
عابدین زاده اضافه می كند: امید است با توجه به نیاز وافر این قشر آسیب پذیر، جامعه راهكار مفیدی جهت تربیت مترجمین برای ارائه خدمت به جامعه ناشنوایان بیندیشد.
اجتمام**9185*1834