به گزارش روز پنج شنبه خبرنگار فرهنگی ایرنا، نصرالله حدادی در نشست «یادی از صدای تهران؛ مرتضی احمدی» در خانه گفتمان شهر برگزار شد، گفت: مرتضی احمدی تمام ترانه های مردم را به دست آنها رساند و به واقع، زبان مردم تهران را جز او و جعفر شهری، فرد دیگری ثبت و ضبط نكرده است.
وی افزود: آنها نسلی بودند كه دیگر جایگزین ندارند و حالا از بین ما رفته اند. آنها با مردم زندگی كرده بودند و زبان آنها را در ذهن و ضمیر خود داشتند.
بابك چمن‌آرا ناشر موسیقی نیز در این نشست درباره تجربه ضبط آلبوم «صدای طهرون»، گفت: در سال 88 به مدت 6 ماه، هفته ای سه روز شنبه، دوشنبه و چهارشنبه از ساعت 2 تا 6 بعدازظهر و شاید هم دیرتر، صدای او را ضبط كردیم كه به 106 قطعه رسید.
وی افزود: او همیشه برای ضبط، انرژی و آمادگی داشت و مدام می گفت یكی دیگر هم ضبط كنیم، شاید من فردا نباشم. این 106 قطعه، صدای اوست و تنبك بیرون استودیو ضرب می زد.
این تهیه كننده موسیقی ادامه داد: محصول آن، چهار دوره آلبوم، «صدای طهرون» شد كه شماره یك آن تنها با تنبك بود و در دو سه و چهار، تار و كمانچه هم اضافه شد.
چمن آرا خبر داد: صدای طهرون 5 هم مجوز گرفته و امیدوار هستیم ششمی هم آماده شود چون مرتضی احمدی یك پرسپولیسیِ دوآتشه بود و البته در این مدت، خورش چاقاله بادام كه دستپخت خودش بود را هم تجربه كردم كه یكی از غذاهای اصیل تهران است و اتفاق جالبی بود.
وی افزود:به قول بهرام بیضایی ما را با كارهایمان می شناسند. یك سال پیش از درگذشت احمدی كه صدای طهرون 4 رونمایی شد، برنامه ای برگزار شد و در آنجا از خانه موزه مرتضی احمدی نام برده شد.
این فعال موسیقی ادامه داد: كسانی از شهرداری و میراث فرهنگی حاضر بودند و به شكل عجیبی هم اتفاق نظر داشتند. حتی عجیب تر آنكه كارهای مجوز آنقدر خوب و سریع پیش می رفت كه ما برای اتاق ها و راهروها و درهای آن خانه هم اسم گذاشته بودیم و چند گزینه هم در منطقه 12 در نظر گرفته شد.
چمن آرا گفت: اما ناگهان كار متوقف شد و نشد و افسوس كه اگر بود همه كارهای صوتی و تصویری و مكتوب درباره مرتضی احمدی در جایی جمع می شد و حتی می توانست مرجعی باشد با محوریت فرهنگ تهران. مرتضی احمدی با مرگ خود در شب یلدا، از خانه خود به خانه های همه مردم تهران و ایران آمد.
هادی آفریده نیز در این نشست از تجربه ساخت مستند «چنارستان» در كنار مرتضی احمدی یادی كرد و گفت: در فیلم های مستند، مهم ترین كار، پژوهش است و برترین فیلم های مستند جهان، پشتوانه پژوهشی دارند. وقتی با مرتضی احمدی صحبت كردم قرار بود او ما را راهنمایی كند اما هرچه جلو رفتیم متوجه شدم كه او می تواند بهترین منبع باشد و در نتیجه سكانس آغاز فیلم در میدان راه آهن و پایان فیلم در میدان تجریش، با حضور او بود و آن دو روز در كنار مرتضی احمدی چقدر فوق العاده بود.
وی افزود: در قهوه خانه آذری در میدان راه آهن نشستیم و او از خاطرات اِشغال ایران بدست متفقین گفت و عیان بود كه او دلش برای وطنش می تپید و دغدغه اش مردم بود. احمدی در كنار جعفر شهری، مونوگرافی‌نویسی (تك‌نگاری) را در دهه 40 و 50 انجام داد و از این جهت كار او، در حفظ فولكلور مردم تهران اهمیت دارد.
آفریده اضافه كرد: اگرچه ضربی‌خوانی های او، احساس شورانگیزی ایجاد می كند ولی زمانه سروده شدن آنها بسیار مهم است. او نمونه هنرمندان متعهد به مردم بود كه در لحظه واكنش نشان می داد و ظلم دولت ها به مردم را نقد می كرد.
وی گفت: كاری كه هنرمندان امروز ما نمی كنند و برای خود جایگاهی جدا و بالاتر از مردم در نظر می گیرند اما احمدی از نسل هنرمندان اصیل بود و مثلا اگر او امروز بود و توهین یك نماینده مجلس به مردم را می شنید چه واكنشی نشان می داد. ماهیت مرتضی احمدی و هنرمندان نسل او چیز دیگری بود.
مهدی یساولی سخنران پایانی این مراسم نیز گفت: مرتضی احمدی 30 آذر درگذشت و من آبان نزد او رفتم. كسالت داشت و روی تخت خوابیده بود و حتی 30 كیلو وزن كم كرده بود اما در همان حال، هنوز قصه می گفت. چون او ذاتا قصه گو بود و آن شب، حكایت جنگ مار و لك‌لك در حرم عبدالعظیم یا داستان جغد و آینه را روایت كرد.
وی افزود: مرتضی احمدی روایت گر زندگی مردم تهران بود و در خاطرات او با نام «من و زندگی» با تاریخ زندگی مردم تهران قدیم روبرو هستیم.
در پایان این مراسم بخش هایی از مستند «چنارستان» و دو قطعه از آلبوم «صدای طهرون1» با صدای مرتضی احمدی پخش شد.
**9211**1601**
تاریخ انتشار: ۲۹ آذر ۱۳۹۷ - ۱۲:۲۱
تهران - ایرنا- پژوهشگر و تهران‌شناس، گفت: مرتضی احمدی تمام ترانه های مردم را به دست آنها رساند و به واقع، زبان مردم تهران را جز او و جعفر شهری، فرد دیگری ثبت و ضبط نكرده است.