شفیعی كدكنی وتواضعی عاری از ریا

به گزارش گروه اطلاع رسانی ایرنا؛ برروی پله های سالن مولوی دانشكده ادبیات علوم انسانی دانشگاه تهران، دانشكده ای كه خود او سال هاست در آن درس علم و اخلاق و معرفت می دهد، در میان انبوهی از جمعیت چنان بی تكبر بر زمین نشسته بود تو گویی شاگردیست كه برای علم آموزی آمده است؛ استادی كه این بار به حرمت پیرمردی كه چشم و چراغ فرهنگ است در جمع مشتاقان حاضر شده بود تا ثابت كند بی خود نیست كه كردارِ نیك شفیعی كدكنی زبانزد خاص و عام است. كرداری كه تنها به این مورد خلاصه نمی شود و آنهایی كه با او ارتباط دارند به خصوص دانشجویان بسیار دیده اند كه چگونه محمدرضا شفیعی كدكنی با شور و شوق كلاس هایش را تشكیل می دهد و چگونه بی ادعا و با تواضع جلو دانشكده ادبیات در جمع آنها برروی زمین می نشیند تا ثابت كند كه به معنای واقعی كلمه استاد است.

شفیعی كدكنی به عنوان یك میراث پژوه عمرش را وقفِ حفظ و احیاء سنّت ادبی و عرفانی ایرانی - اسلامی كرده است اما یك سنّت پرست یا سنّت زده نیست. این امر وقتی ارزش مضاعف پیدا می كند و پی به شخصیت او می بریم بدانیم شفیعی كدكنی تقریباً تمام اعتبارِ علمی و جایگاهِ فرهنگی خود را به خاطر پیوندِ عمیق و نسبت وثیقِ خود با سنّت دارد؛ تا آنجا كه برای آشنایی ایرانِ امروز و به طور كلی دنیای امروز، با میراث فرهنگیِ ایرانی ـ اسلامی و بسیاری از مفاخر و جریان های قابل اعتنای آن، تلاش و كوشش های فراوانی كرده است. البته نباید از نظر دور داشت كه شفیعی كدكنی به درستی می‌داند هیچ گره فروبسته‌ای گشوده نخواهد شد مگر با اقتباس مبتكرانه و خلاقانه از یك سنّت، آن هم نه یك اقتباسِ انفعالی بلكه یك اقتباسِ انتقادی كه محدودیت ها و امكاناتِ یك سنّت را می‌بیند و می‌سنجد.

محمدرضا شفیعی كدكنی شخصیتی چند وجهی دارد. وی معلم، محقق، مفسر و مترجمی به شمار می رود كه جوانمردی و فتوت از خصوصیت های بارزش است. شفیعی كدكنی استاد ادبیات دانشگاه تهران، شاعر، پژوهشگر و مصحح متون عرفانی و ادبی، متولد 1318 خورشیدی در كدكن نیشابور و مؤلف آثاری همچون در «كوچه‌باغ‌های نشابور، هزاره دوم آهوی كوهی، صور خیال در شعر فارسی، موسیقی شعر، با چراغ و آینه، ادوار شعر فارسی، قلندریه در تاریخ و مجموعه آثار عطار نیشابوری» است. وی به مانند دیگر ادبای ایران قابل تقدیر است و چراغ راهی برای جوانان محسوب می شود.

پژوهشم9370**9131