فرار، سرنوشت محتوم اشغالگران آمریكایی

آمریكایی ها در طول تاریخ نقشه های زیادی را برای ملل مختلف جهان طراحی و اجرا كردند، سابقه طولانی از مداخله و اشغالگری نظامی در كشورهای دیگر را از خود بر جای گذاشتند، اما مرور تاریخ جنوب شرق آسیا ، بیانگر این واقعیت است كه اشغالگران ، سرانجام مجبور به خروج یا فرار از مهلكه ای شدند كه خود آن را ایجاد كرده اند.
تصمیم دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریكا برای خروج نیروهای نظامی آمریكایی از دو كشور خاورمیانه در این بخش از جهان تاریخ نه چندان دیرین اما مشترك در جنوب شرق آسیا را در این زمینه تداعی كرده است.
ترامپ خروج نیروهای نظامی آمریكا را از خاورمیانه در دوران انتخابات ریاست جمهوری اش به مردم این كشور وعده داده بود.
كارشناسان سیاسی منطقه می گویند،اما اقدام اخیر آمریكا برای برخی كشورهای حوزه آسیا - پاسفیك كه احتمالا تاریخ گذشته را به فراموشی سپرده اند و خود را متحد كامل واشنگتن می نامند، باید زنگ های هشدار و یادآوری تجارب تاریخی منطقه را به صدا درآورده باشد.
این كارشناسان می گویند برای بسیاری از كشورهای اروپایی و آسیایی اكنون در مورد محسوب كردن كردن واشنگتن به عنوان یك متحد قابل اعتماد سوال جدی ایجاد شده است.
علاوه براین دستكم در تاریخ 100 سال اخیر در جنوب شرق آسیا ،فرجام اشغالگری نظامی به طور كامل ثبت شده است.
برای كشورهایی كه آمریكا وعده تمام عیاری برای حمایت از آن ها در قبال اختلاف ارضی اش با پكن در دریای جنوبی چین داده و منجر به افزایش تنش ها دراین منطقه شده ،اكنون باید این سوال مطرح باشد كه آیا این روند می تواند با اعتماد به آمریكا تداوم یابد.
علاوه بر این كشورهای منطقه به ویژه ویتنام تجربه جنگی ظالمانه و خونین را با نظامیان آمریكایی در پشت سر خود داشته اند كه سرانجام همه آنها مشترك بوده است.
سربازان آمریكایی در دهه 1950 جنگ تمام عیاری را علیه این كشور با حضور مستقیم نظامی ایجاد كردند و در تمام طول جنگ این ادعا مطرح می شد كه برای شكست دشمن تا هرزمان كه لازم باشد نظامیان در ویتنام جنوبی می مانند اما ، مردم ویتنام هنوز به خوبی فیلم رسانه های جنوب شرق آسیا را در مورد خروج سربازان نیروی دریایی آمریكا با هلی كوپتر از پشت بام سفارت خود در سایگون در روز 29 آوریل 1975 به یاد دارند.
در كامبوج همسایه ویتنام نیز فرار نیروهای آمریكایی سابقه دیگری را رقم زده است. در روز 21 دسامبر 1965 دولت آمریكا كامبوج را به حمایت از ویت‌كنگ‌ها (مبارزان ویتنام شمالی) متهم كرد و نظامیان آمریكایی به این بهانه به خاك كامبوج حمله كردند.
نظامیان آمریكا در روز 29 آوریل 1970 كامبوج را اشغال كردند اما 5 سال بعد در 17 آوریل 1975 مجبور به خروج از این كشور شدند.
مستندات رسانه ای حاكی است بمب های فروریخته شده در جریان جنگ ویتنام بر سر لائوس همسایه این كشور توسط جنگنده های آمریكایی 50 سال پس از این جنگ همچنان دراین كشور جنوب شرق آسیا قربانی می گیرد.
كشور كوچك لائوس در همسایگی كامبوج و ویتنام نیز درجریان جنگ ویتنام شاهد فجایع بسیار زیاد ناشی از اشغالگری نظامیان آمریكایی بود كه تاكنون همچنان گریبانگیر مردم این كشور است.
نیروهای نظامی آمریكا در جریان جنگ ویتنام 2 میلیون تن بمب برسر مردم ویتنام و لائوس به عنوان كشور هم مرز با ویتنام فروریخت.
گزارش سازمان های مسئول در لائوس كشور كوچك همسایه ویتنام حاكی است كه نیم قرن پس از جنگ خونین ویتنام ، زندگی بی گناهان در این كشور به علت انفجار بمب های به جامانده از این جنگ گرفته می شود.
لائوس در جریان جنگ ویتنام موضع بی‌طرفی خود را اعلام كرد اما ویت‌كنگ‌ها از لائوس به عنوان خط تداركاتی در جنگ ویتنام استفاده كردند.
آمریكا بدون اعلام عمومی بی‌طرفی لائوس را نقض كرده و میلیون ها تن بمب را در ایالت های هم مرز این كشور با ویتنام فروریخت تا خط تأمین آذوقه ارتش ویتنام شمالی نابود شود.
دراوج جنگ ویتنام ، جنگنده های آمریكایی روزانه دهها تن بمب را نه تنها برفراز آسمان ویتنام فرو می ریختند بلكه شهرهای لائوس را هم به دلیل همسایگی با این كشور بمباران می كردند تا راههای حمایت ویت كنگ ها ( مبارزان ویتنامی) از مرزهای همسایه را تخریب كنند.
در واقع آمریكا درنوامبر سال 1968 جنگ علیه ویتنام شمالی را به لائوس گسترش داد.
'لیندون بی جانسون' رئیس جمهوری وقت آمریكا دستور داده بود تا تمام راهها و اقدامات احتمالی از لائوس نیز هدف حملات نظامیان این كشور قرار گیرد.
براساس دستور جانسون جنگنده های نیروی هوایی آمریكا هر 8 دقیقه در 24 ساعت بمب های خودرا بر سرلائوس فرو می ریختند كه این عملیات وحشیانه و ظالمانه به مدت 9 سال از سال 1968 ادامه یافت.
تارنمای پژوهشی ولتاری نت در گزارشی در مورد اقدامات خشونت بار آمریكا نوشته است: قریب به 20 تا 30 میلیون نفر از سال 1945 و همزمان با پایان جنگ جهانی تاكنون توسط آمریكا در جهان كشته شده اندكه بخشی از این قربانیان در جنوب شرق آسیا به ویژه در ویتنام و لائوس مرتبط با بمب های عمل نكرده یا مواد شیمیایی به جای مانده از جنگ ویتنام بوده است.
طبق گزارش رسانه های لائوس نیز اكنون حدود 80 میلیون بمب و موشك های خوشه ای منفجر نشده در شهرهای مختلف لائوس وجود دارد كه روزانه جان بسیاری از زنان ، كودكان و مردان این كشور را می گیرد.
نكته مهم این است كه در تاریخ مشترك این منطقه ثبت شده كه نظامیان آمریكایی پس از برافروختن جنگ های ظالمانه، با تحمل خسارات و تلفات بسیار سرانجام ناگزیر از خروج یا فرار منطقه شده اند.
دریكسال اخیر اختلاف ارضی میان چین و برخی از كشورهای جنوب شرق آسیا شامل ویتنام، مالزی، تایوان، برونئی و فیلیپین سبب شده تا واشنگتن با سوء استفاده از این اختلافات ،ناوگان نظامی دریایی و هوایی خود را در این پهنه آبی وارد كند.اقدامی كه با هدف افزایش تنش ها و با حمایت برخی از دولت های منطقه صورت گرفته و خطر بروز شعله های جنگ در این گذرگاه آبی همواره زنده نگه داشته است.
اكنون باید دید آیا با توجه به واقعیات تاریخی جنوب شرق آسیا و خاورمیانه، دولت های منطقه ، تاچد حد آمریكا را متحد نظامی خود در سال 2019 در این پهنه استراتژیك محسوب خواهند كرد؟
گزارش: مریم شفیعی
آساق**1599 **1663