چهارم شعبان، میلاد علمدار عاشقی

دستانت را به من بسپار تا همسفر كوچه های عشق شویم و پای دل را روانه مدینه و كوچه های بنی هاشم كنیم و چشم هایمان را از دیدار مولود پر ز غیرت و شجاعت امیرمومنان، نوری دیگر ببخشیم.
گویی روز جمعه است و 26 سال از هجرت رسول الله (ص) می گذرد كه نو رسیده امیر دل ها، علی(ع)، رنگ ارغوانی و شبنم شادی را به همه شهرهای عالم هبه می كند.
كودكی در میان شور و هلهله و بر بال فرشتگان از میان پلی میان زمین و آسمان، قدم به خانه علی(ع) و ام البنین می گذارد و دستان مولای عالم جایگاه فرودش می شود و نام عباس را از سخاوت لبان علی(ع) می ستاند.
اذان و اقامه از صدای آسمانی پدر در وجود بی همتایش چنان طنین می اندازد كه رگ های ایمان و عشق در وجودش تا پای نیمه جان و لب های تشنه و تا سرزمین خشك كربلا می جوشد.
«ابوالفضل» مشهورترین كنیه اوست. بسیاری از فرهیختگان بهره مندی از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته اند؛ از سوی دیگر، پاره ای از محققان و اندیشمندان بهره مندی از نعمت وجود فرزندی به نام «فضل» را دلیل این كنیه شمرده اند.
ابوالقاسم، قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید، سقا، عبد صالح، سپهسالار، پرچمدار و علمدار، ابوقربه، عمید، سفیر، صابر، محتسب، مواسی، مستعجل از دیگر لقب های ابوالفضل است.

**ام البنین، مادری از قبیله شجاعت و پاكی
امیرمؤمنان(ع) برادرش عقیل را طلبید تا نگاهی به قبایل مختلف بیفكند، خانواده ای شجاع را انتخاب كند و انگشت اشاره بر بانویی پاك و عفیف نهد تا فرزندانی دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.
پس از مدتی تحقیق و ژرف نگری، عقیل، «فاطمه كلابیه» (ام البنین) را برگزید كه عباس فرزند شایسته این بانوی عفیف بود.

**دوران كودكی حضرت عباس(ع)
در روزهای كودكی عباس(ع) پدر گرانقدرشان چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و كمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تاثیر می نهاد. او از دانش و بینش علی(ع) بهره می برد. حضرت درباره تكامل و پویایی فرزندش فرمود: «اِنَّ وَلَدِی الْعَبّاسُ زَقَّ الْعِلْمَ زَقّا» همانا فرزندم عباس در كودكی علم آموخت و به سان نوزاد كبوتر، كه از مادرش آب و غذا می گیرد، از من معارف فرا گرفت.
فرزند پاكدل علی(ع) در مدت 14 سال و 47 روز، كه با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در كنار او حضور داشت.

** حضرت ابوالفضل(ع) یك الگوی كامل
تمام ویژگی ها و فضایل و كمالات حضرت عباس(ع) شعاعی از یك دایره است؛ دایره ای كه بایستی آن را «ولایت پذیری» و اطاعت بی چون و چرا از «ولایت» نام نهاد.
به عبارت دیگر، تمام ویژگی ها و كمالات ابوالفضل العباس(ع) در پرتو پیروی محض از ولی الله زمان خود یعنی برادرش امام حسین(ع) رنگ می گیرد. همین ولایت پذیری است كه شالوده اصلی دیگر فضایل و صفات آن بزرگوار را تشكیل می دهد. اگر این اطاعت پذیری از زندگی حضرت عباس(ع) حذف شود، دیگر فضایل حضرتش در بازار الهی قدر و بهایی نخواهند داشت.
در حقیقت، پذیرش ولایت حجت زمان و پیروی مطلق از حجت الهی، حركات حضرت عباس را نه تنها در روز عاشورا، بلكه قبل از آن جهت داد و كرامت های حضرتش به عنوان «باب الحوائج» در گشودن گره های كور زندگی متوسلان به آن حضرت، تنها گوشه ای از مزد دنیایی پروردگار به ایشان است و این اجر ولایت پذیری قمر بنی هاشم است.

**شهادت آخرین پرچمدار
ظهر عاشورا، لشگر دور حضرت عباس(ع) را گرفته به او حمله ور شدند و ایشان به تنهایي می جنگید.
چون به نزدیك نهر رسید، چهار هزار نامرد آن غریب مظلوم را در میان گرفتند و بدن شریفش را تیرباران كردند. آن شیر بیشه شجاعت خود را بر آن سپاه بي قیاس زد و 80 نفر از ایشان را بر زمین افكند و خود را به آب رسانید.
چون كفي از آب برگرفت كه بیاشامد، تشنگي آن امام مظلوم و اهل بیت او را به یاد آورد. آب را ریخت و مشك را پر كرد و بر دوش خود كشید و در حالی كه جنگ می كرد، متوجه خیمه هاي حرم شد. آن كافران بي حیا سر راه بر او گرفتند و بر دور او احاطه كردند و با ایشان محاربه مي كرد و راه مي پیمود.
ناگاه تیري بر مشك خورد و آب بر زمین ریخت و تیر دیگر بر سینه او فرود آمد و از اسب به پایین افتاد. پس ندا كرد كه : ای برادر مرا دریاب.
و چون عباس(ع) شهید شد حضرت امام حسین (ع) فرمودند: كمرم شكست و چاره ام اندك شد.
به پاس رشادت های علمدار كربلا و پاسداشت جانفشانی های جانبازان جان بر كف جمهوری اسلامی ایران، روز ولادت آن حضرت به عنوان روز جانباز در تقویم ایران نامگذاری شده است.
7342م/6103/7408