به گزارش ایرنا، ورود مربی و بازیكن با سلام و صلوات به ایران و خروج بی سر و صدای آنان به رویه ای معمول در تاریخ لیگ برتر تبدیل شده است. رفتن بی سرو صدا و فسخ قرارداد یك جانبه قرارداد آنان از سوی باشگاه، در نهایت به محرومیت های سنگینی برای فوتبال ایران ختم می شود.
محرومیت سه باشگاه استقلال تهران، تراكتورسازی تبریز و پرسپولیس از پنجره نقل و انتقلات تنها مشتی از خروار تبعات استخدام چشم بسته بازیكنان خارجی است.
لیگ برتر ایران در هجده دوره گذشته از نام های عجیب و غریب خارجی كه كیفیتی پایین تر از بازیكنان داخلی داشتند، خالی نبوده است. اگر بازیكنانی خارجی مانند آرمناك پطروسیان، رافت قلی اف، عماد رضا، جانواریو، جی لوید ساموئل و ... نماد خارجی های با كیفیت لیگ برتر به شمار می روند، اما ظهور نام های مانند سامبا جوجی، كوئیكه، رینالدو، عادل شیحی، دی كارمو، ایسما، الحاجی گرو و نیومایر در تیم های ایرانی و شیوه ورود آنان به تركیب تیم های لیگ برتری به معادله ای چند مجهولی تبدیل شده است.
معادله ای كه برخی در آن پای دلال وسط می كشند و برخی دیگر علاقه مربیان به بازیكنان خارجی بدون توجه به كیفیت آنها را دلیل این كار می دانند. اما سوای تمام گمانه زنی ها، واقعیت ورود این افراد فراتر از دلال بازی و علاقه مربی است.
واقعیت خسارت ورود این بازیكنان به فوتبال ایران را باید در زمان تنظیم قرارداد جستجو كرد كه در برخی از مواقع بدون تست پزشكی و توجه به رزومه امضا خواهد شد.
برخی در تبین این محرومیت ها بحث مدیریت فوتبالی و غیر فوتبالی را پیش می كشند، مدیریت هایی كه ناآشنا به قوانین و مقررات بین المللی در تدوین قراردادهای فوتبالی هستند. آنان با تحمیل مدیریت تك صدایی در باشگاه، بدون توجه به معاونت های مختلف، زمینه را برای ورود بازیكن یا مربی سرشناس به كشور فراهم خواهند كرد.
این مدیران در حالی در زمان امضای قرارداد با مربیان و بازیكنان خارجی عكس یادگاری خواهند گرفت كه خارجی های مهمان لیگ برتر، با پشتوانه وكلا و مشاوران بین المللی خود در نهایت دقت قراردادها را تنظیم می كنند. اما مدیر تازه وارد یك تیم برای ثبت موفقیت در روزمه كاری خود، كمتر به بند و حاشیه های قرارداد توجه می كند و در نهایت پای برگه ای را امضا خواهد كرد كه «خسارت محض» لقب خواهد گرفت.
كمیته حقوقی باشگاه و فدراسیون فوتبال در تنظیم قراردادها چه نقشی دارند؟ این مهم علامت سوال ذهن بسیاری از كارشناسان و اهالی فوتبال است.
در حالی كه براساس قوانین فوتبال حرفه ای برای امضای نهایی قرارداد بازیكن یا مربی در هر سطح، باید زیر مجموعه های باشگاه اعم از حقوقی، پزشكی و كادر فنی نظر دهند، اما در ایران مشاهده می شود كه بازیكن یك روز پس از امضای قرارداد با مصدومیت طولانی مدت مواجه خواهد شد. چنین رویه ای نشان از آن دارد كه مدیریت باشگاه تحت تاثیر عوامل مختلف كه در برخی از مواقع دلالان و در مواقع دیگر تاكید و پافشاری مربی است، پای برگه ای را امضا می كند كه كمتر نسبت به آن علم دارد.
با این شرایط و شیوه تنظیم قراردادها، كنار گذاشتن بازیكن و مربی از تیم های فوتبالی ایران داستانی با پایان باز است كه تحولات ماه های بعد در دنیای فوتبال نتیجه آن را مشخص خواهد كرد؛ رای فیفا و محرومیت های سنگین یكی از مهمترین نتیجه های این داستان است.
صدور چند محكومیت از سوی فیفا برای ایران در كمتر از یك سال و ارسال پرونده های متعدد از سوی بازیكنان خارجی به این نهاد بین المللی موجب شده تا برخی از بی اعتباری فوتبال ایران در این نهاد بین المللی سخن به میان آورند.
هر چند در كه پرونده ای مانند ماجرای آلفا و شكایت آن از سرخآبی ها، در نهایت فوتبال ایران پیروزمندانه از فیفا خارج شد اما برخی شكست های پیاپی فوتبال ایران در این نهاد را ناشی از نبود كرسی های بین المللی تاثیر گذار می دانند. كرسی هایی كه نه در سطح جهان، بلكه در سطح آسیا نیز آنچنان كه باید در جهت منافع فوتبال ایران نیستند بلكه بیشتر این كرسی ها شخص محور به شمار می روند.
ورزشی**2052**9129
تاریخ انتشار: ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۸ - ۱۶:۲۷
تهران- ایرنا- امضای برخی از مدیران غیر ورزشی در پای قرارداد بازیكنان و مربیان خارجی لیگ برتر فوتبال، پیش از آنكه مهر تاییدی بر شایستگی این بازیكنان باشد، زمینه را برای قطعی شدن محكومیت های فیفا هموار خواهد كرد.