تهران- ایرنا- پژوهشگران ایرلندی موفق به ساخت جوهری مبتنی بر امزنز (MXenes) شدند كه از آن می‌توان برای چاپگر جوهرافشان استفاده كرد، این فناوری پتانسیل بالایی برای تولید قطعات ذخیره‌سازی انرژی دارد.

به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، جوهری حاوی مواد دو بعدی سرامیكی ساخته شده كه با استفاده از آن می‌توان قطعات الكترونیكی را با استفاده از چاپگر تولید كرد، این جوهر هدایت الكتریكی بالایی داشته و در فرآیند یك مرحله‌ای استفاده می‌شود.
امزنز به گروهی از ساختارهای سرامیكی گفته می‌شود كه حاوی مواد دوبُعدی است، این ساختار از ورق‌های مولكولی نیتریدی و كاربیدی ساخته شده كه دارای هدایت الكتریكی بالا بوده و با استفاده از آن می‌توان نسل جدیدی از ادوات ذخیره‌سازی انرژی را تولید كرد.
پیش‌بینی می‌شود طی سال‌های آتی جوهرهای رسانا رشد نمایی را تجربه كنند، اكنون نیز از آن‌ها می‌توان برای ساخت بورد در قطعات الكترونیكی همراه و برچسب‌های تشخیصی مبتنی بر رادیوفركانس استفاده كرد، این جوهرها را می‌توان برای ساخت آنتن‌های رادیویی به كار رفته در شیشه خودروها و همچنین برای یخ‌زدایی شیشه به كار برد.
هرچند از این مواد طی یك دهه گذشته به كررات استفاده شده اما باید رسانایی آن‌ها افزایش یابد و روی سطوح مختلف قابل استفاده باشند، پژوهشگران این پروژه معتقدند جوهری كه آن‌ها ساختند می‌تواند این ویژگی‌ها را داشته باشد.
گوگوتسی گفت: تاكنون پیشرفت‌های محدودی برای ساخت جوهرهای رسانا به‌دست آمده است، اما این یافته ما نشان داد كه جوهرهای مبتنی بر امزنز می‌تواند برای ساخت ابرخازن‌ها به كار گرفته شود به طوری كه قدرت تفكیك محصول به دست آمده بسیار بیشتر از ادوات ذخیره‌ساز انرژی است كه با جوهرهای رسانای دیگر ساخته شده است.
برخی جوهرهایی كه پیش از این ساخته شده را نمی‌توان در فرآیندهای یك مرحله‌ای به كار گرفت، برای بیشتر جوهرهای نانویی كه تاكنون ساخته شده نیاز به افزودنی است تا ذرات را كنار هم نگه‌ دارد و بتوان چاپ با كیفیت بالا انجام داد. بنابراین، بعد از چاپ باید یك مرحله اضافه نیز انجام داد، اما این جوهر جدید در آب یا یك حلال آبی قرارداده می‌شود و بعد از خشك شدن نیاز به مراحل اضافه ندارد.
یكی از مزایای این جوهر آن است كه غلظت جوهر و حلال آن قابل انطباق با انواع مختلف چاپگرهای تجاری است.
نتایج این پروژه در قالب مقاله‌ای توسط محققان دانشگاه دركسل و كالج ترینیتی در نشریه Nature Communications به چاپ رسیده است.
علمی ** 9340** 1055