گروهی از محققان ژاپنی از «مؤسسه کاولی» (Kavli Institute) ، «دانشگاه توهوکو» (Tohoku University)، «دانشگاه کنن» (Konan University)، «رصدخانه ملی نجوم ژاپن»، دانشکده علوم «دانشگاه توکیو» (University of Tokyo) و «دانشگاه کیوتو» (Kyoto University) در جریان یک مطالعه که شش ماه بi طول انجامید، موفق به کشف هزار و ۸۰۰ ابرنو اختر جدید شدند که پنج عدد از آنها فوق‌العاده درخشان و ۴۰۰ عدد از آنها ابرنواختر نوع Ia هستند؛ ۵۸ عدد از ابرنو اخترهای نوع Ia بیش از هشت میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند.
ابرنواخترهای نوع Ia در تمام کهکشان‌ها وجود دارند اما در بازوهای مارپیچی کهکشان‌های مارپیچی کمتر به چشم می‌خورند. این ابرنواخترها دارای عناصری مانند منیزیم، سیلیکون، گوگرد و کلسیم هستند که در زمان حداکثر نورانیت در طیف آشکار می‌شوند. تصور براین است که ابرنواخترهای نوع Ia ناشی از انفجار، به دلیل انتقال جرم بین ستاره‌ای پیر با عمر زیاد و یک کوتوله‌ی سفید در یک ستاره دوتایی بسیار نزدیک به هم باشند.
پژوهشگران تمام این داده‌ها را مدیون تلسکوپ پیشرفته "سوبارو" هستند چرا که ۱۰ سال طول کشید تا «تلسکوپ فضایی هابل» تنها یک ابرنواختر را کشف کند.
تلسکوپ «سوبارو» نام یکی از بزرگ‌ترین و قوی‌ترین تلسکوپ‌های نوری واقع در رصدخانه مونوکی است که در هاوایی قرار گرفته است. این تلسکوپ متشکل از یک آئینه مقعر است که قطر آن ۸ متر و ۲۰ سانتیمتر است؛ تعداد زیادی دانشگاه ژاپنی در استفاده از این تلسکوپ که در سال ۱۹۹۹ تأسیس شد شریک هستند. سنسورهای تصویر CCD ساخته شده توسط شرکت هاماماتسو در تلسکوپ سوبارو و رصد خانه ملی ستاره‌شناسی ژاپن به کار گرفته شده‌اند.
پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر(Supernova) به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد. نوترون سنگین‌ترین ذره در فضا است.
محققان یافته‌های این مطالعه را در مجله «Astronomical Society of Japan» منتشر کردند.
علمی **۲۰۳۸** ۱۰۵۵