روزگاری نه چندان دور ونزوئلا ثروتمندترین کشور آمریکای لاتین بود، اما فساد سازمان یافته و شکست پی در پی سیاست های دولت، اقصاد این کشور را به فروپاشی کشانده، موضوعی که باعث تخریب زیرساخت‌ها و فقیر شدن میلیون‌ها ونزوئلایی شده است.
صندوق بین‌المللی پول پیش بینی کرده که نرخ تورم در سال جاری میلادی در این کشور به ۱۰ میلیون درصد می رسد. در ماه نوامبر ۲۰۱۸ نرخ تورم در ونزوئلا یک میلیون و سیصد درصد بود.
بحران عمیق اقتصادی در این کشور باعث عدم اعتماد به دولت حاکم، کمبود مواد غذایی و دارو، قطعی برق و سیل عظیمی از مهاجرت شده است. نشریه نیویورک تایمز اخیراً بحران ونزوئلا را وخیم‌ترین بحرانی دانسته که در دوران خارج از جنگ، تا به حال اتفاق افتاده است.
بر اساس گزارش ها طی روز های گذشته هزاران نفر از مردم ونزوئلا برای تهیه آذوقه و دارو وارد کلمبیا شده اند. این مرز در ماه فوریه با دستور نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهوری بسته شده بود چرا که او می‌خواست مانع ورود کمک‌های آمریکا شود.
اکنون مرزهای ونزوئلا با برزیل و کلمبیا بروی هزاران نفر از مردم مناطق مرزی باز شده هر چند مقام‌های جزایر آروبا می‌گویند مرز این جزیره تحت سلطه هلند همچنان بسته است.
روز جمعه ۱۷ خرداد ۱۳۹۸ دو نهاد زیرمجموعه سازمان ملل متحد اعلام کرده اند که تعداد ونزوئلایی‌هایی که به دنبال بحران اقتصادی و سیاسی از خانه و کاشانه خود را رها کرده و از کشور گریخته اند، به بیش از چهار میلیون نفر رسیده است. سازمان بین‌المللی مهاجرت و آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد در بیانیه مشترک خود این آمار را نگران‌کننده توصیف کرده و بر ضرورت کمک‌های فوری به کشورهای میزبان ونزوئلایی‌های مهاجر تاکید کرده‌اند.
این دو نهاد بین المللی این مهاجرت را بزرگ‌ترین مهاجرت در تاریخ اخیر آمریکای لاتین و حوزه کارائیب نامیده و نوشته‌اند که سرعت این مهاجرت سرسام‌آور است. به گفته سازمان ملل متحد، تنها از نوامبر ۲۰۱۸ یعنی آبان و آذر سال ۱۳۹۷ یک میلیون نفر ونزوئلا را ترک کرده‌اند.
تعداد بسیار زیادی از این مهاجران به کلمبیا رفته اند، گفته می شود که یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر ونزوئلایی در کلمبیا و حدود ۷۶۸ هزار نفر در پرو به سر می برند.
سازمان ملل متحد از همه کشورها خواسته است که با توجه بحران سیاسی و اقتصادی در ونزوئلا پناهجویان ونزوئلایی را به کشور خود بازنگردانند. در گزارش پیشین آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد آمده بود که در هفته‌های اخیر آمار کسانی که از ونزوئلا می‌گریزند روزانه سه تا پنج هزار نفر است.
اقتصاد بحران زده ونزوئلا به فقر و فلاکت گسترده در این کشور منجر شده است. ونزوئلا زمانی یکی از قدرت‌های بزرگ اقتصادی آمریکای جنوبی محسوب می‌شد و اقتصادی که بر پایه درآمد های نفتی بنا شده بود.
هوگو چاوز که در سال ۱۹۹۸ میلادی به قدرت رسید، ونزوئلا به دلیل افزایش قیمت نفت در وضعیت مالی مناسبی بسر می‌برد، از حدود سال ۲۰۰۰ میلادی قیمت بالای نفت درآمد هایی بی سابقه روانه این کشور کرد، دولت چاوز با تکیه بر این درآمد هزینه ها را افزایش داد و همزمان بدهی خارجی این کشور افزایش یافت.
دولت چاوز تصمیم گرفت که این درآمد را برای بهبود شرایط اقتصادی و فرهنگی اقشار کم درآمد جامعه هزینه کند. اقداماتی مانند ساخت درمانگاه های رایگان و دادن یارانه های غذایی و مسکن از جمله این اقدامات بود اما پشتوانه اقدامات چاوز چیزی جز درآمد های نفتی نبود. با گذشت چند سال و کاهش قیمت نفت تورم افزایش یافت و از قدرت خرید شهروندان این کشور کاسته شد؛ همزمان کالاها در بازار کمیاب شدند.
اقتصاد ونزوئلا دچار یک ابر بحران است که به فقر و فلاکت گسترده در این کشور منجر شده است. آنچه در ونزوئلا اتفاق افتاده است بقیه کشورهایی را که صرفاً بر درآمدهای نفتی تکیه دارند را نیز تهدید می‌کند.
این کشور در عرصه سیاسی نیز شاهد رویارویی نیکلاس مادورو و مخالفان او است، خوان گوایدو، رهبر مخالفان و رئیس مجلس ملی ونزوئلا، از حمایت بسیاری از کشور های خارجی برخوردار است و خود را رئیس جمهوری موقت ونزوئلا اعلام کرده است، او نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر را مردود دانسته و گفته است که سوگند یادکردن نیکلاس مادورو به عنوان رئیس‌جمهور برای بار دوم غیرقانونی است. اما مادورو همچنان قدرت را در اختیار دارد.
۹۲۲۹