شاید زمانی که در شهرستان «اشنویه» کودکی با پاهای معلول دیده به جهان گشود کمتر کسی تصور می‌کرد که وی در آینده می‌تواند از نامداران ورزش جهان و المپیک به شمار رود زیرا در نگاه نخست معلولیت محدودیت است و اگر این محدودیت در یکی از شهرهای مرزی باشد بیش از پیش به چشم خواهد آمد.
معلولیت از نخستین روزهای زندگی موجب می شود تا کودک با نگاه سوگیرانه تصور دیگری از خود داشته باشد. این تصور در نهایت حاشیه انزوا را برای فرد در مراحل مختلف زندگی ایجاد می کند. اما این قانون همیشه ثابت نیست بلکه در برخی از مواقع اراده فردی بر تمام حواشی غلبه خواهد کرد و یک فرد معلول که در ابتدا تصور می‌شد مشکلات زیادی را در مسیر زندگی برای او و خانواده ایجاد خواهد شد به قهرمانی نامدار تبدیل می‌شود که که بدون شک می شود او را الگو خطاب کرد.
«سیامند رحمان» قوی‌ترین وزنه بردار پارالمپیکی جهان از آن دسته افرادی است که نگاه سو گیرانه وی را از اجتماع به انزوا سوق نداد، بلکه ابزار ورزش برای این شهروند اشنویه‌ای به یکی از مهمترین راهکارها برای برون رفت از مشکلات مادرزادی تبدیل شد.
وی هر چند در نخستین سال‌های زندگی با مشکلات معلولیت دست و پنجه نرم کرد اما آشنایی با ورزش برای سیامند دریچه‌ای به جهان نوین بود، جهانی که در آن دیگر وی را معلول خطاب نمی‌کردند بلکه در نخستین سال حضورش در رقابت‌های داخلی از او قهرمانی ملی ساخت.
قهرمانی که در کمترین زمان آوازه‌ای جهانی پیدا کرد و با زدن رکورد ۲۸۷ کیلوگرم زمینه را برای خداحافظی دوست سابقش (رضوی) از دنیای وزنه برداری فراهم کرد. او درخشید و ستاره شد ستاره‌ای دوست داشتنی که آوازه‌اش روز به روز فراتر از مرزهای سیاسی ایران رفت و در نهایت تبدیل به چهره‌ای شد که حرکات و قدرت نمایی او در بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک سوژه رسانه‌های جهان است.
سیامند پله‌های ترقی را سریع‌تر از حرکت کند ویلچر خود طی کرد و برای رسیدن به بالاترین قله افتخار وزنه برداری دنیا چند سالی بیشتر منتظر نماند او در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانژو چین با مهار وزنه ۲۹۱ کیلوگرمی رکوردار جهان شد و ۲ سال بعد در بازی های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن نیز گردن آویز طلا را از آن خود کرد.
سیامند هر چند که در فاصله ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ تمامی مدال‌های طلای رقابت‌های آسیایی و جهانی را درو کرد اما هنرنمایی جوان اشنویه‌ای در بازی های پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ بود؛ جایی که چهار بار سنگین ترین وزنه ها تسلیم بازوهای قدرتمند او شدند. وی در نهایت با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی تاریخ سازی کرد.
رحمان دوست داشتنی که بسیاری از شهروندان ایرانی وی را همچنان با نام سیامند خطاب می‌کنند دیگر آن کودک دهه ۷۰ و تنیده در پیله محدودیت‌های نگاه مردمی به معلولیت نیست، بلکه قهرمان و الگویی به شمار می‌رود که رفتار و گفتار او جهت دهنده است.