سازمان ملل برای حمایت از زنان و دخترانی که در مناطق جنگی قربانی خشونت جنسی می شوند، ۱۹ ژوئن برابر با ۲۹ خردادماه را روز جهانی «مبارزه با خشونت جنسی در مناقشات» نامگذاری کرده و امسال دهمین سالگرد این روز است.
بر اساس گزارش های منتشر شده، در یک قرن گذشته میلیون ها نفر در دنیا جان خود را در جنگ های مختلف از دست داده است اما در بررسی ها درمی یابیم با وجود اینکه در میانه این درگیری‌ها، زنان و مردان تجربه و آسیب‌های روحی مشابهی را پشت سر می‌گذارند و به اجبار خانه و محل زندگی را ترک می کنند یا زخمی می شوند، ولی نوع مردن آنان متفاوت است.
در حالی که بیشتر مردان در جنگ کشته یا زخمی می‌شوند، زنان اغلب، هدف خشونت‌های جنسی قرار می‌گیرند و جسم آنها به عمد به ویروس های کشنده ای همچون ایدز آلوده می‌شود یا ناگزیر می‌شوند جنینی را در رحم خود بپرورانند که حاصل تجاوز جنسی بوده است.
در این میان، زنان با از دست دادن بستگان یا بی‌خبر ماندن از وضعیت نزدیکانی که در جریان نزاع‌ها ناپدید شده‌اند، نوع دیگری از خشونت را نیز تجربه می‌کنند؛ آنان قاچاق می شوند تا به عنوان نیروی کار اجباری یا کارگران جنسی مشغول به کار شوند.
بررسی‌های نهادهای بین‌المللی نشان داده است که چنین خشونت‌هایی علیه زنان در بیشتر موارد افزون بر دوره جنگ، پس از پایان درگیری‌ها نیز ادامه می‌یابد.
خشونت جنسی در درگیری، تهدیدی علیه امنیت دسته جمعی و لکه ننگی بر انسانیت
«آنتونیو گوترش» دبیر کل سازمان ملل متحد در پیامی به مناسبت ۱۹ ژوئن -روز بین المللی امحای خشونت جنسی در درگیری- نوشت: خشونت جنسی در درگیری تهدیدی علیه امنیت دسته جمعی و لکه ننگی بر انسانیت مشترک ما است.
در ادامه پیام دبیر کل سازمان ملل عنوان شده است که خشونت جنسی به عنوان تاکتیک در جنگ استفاده می شود تا در مردم ایجاد وحشت و جوامع را بی ثبات کند. اثرات آن می تواند بین نسل ها از راه آسیب، انگ، فقر، مشکلات بلند مدت سلامتی و بارداری ناخواسته پژواک داشته باشد.
در این روز بین المللی امحای خشونت جنسی در درگیری باید به ندای بازماندگان گوش فرادهیم و نیازها و خواسته های آنان را به رسمیت بشناسیم.
بیشتر زنان و دختران، اما همچنین مردان و پسران خواستار حمایت ما در دسترسی به خدمات نجات دهنده زندگی، عدالت و دریافت غرامت هستند. امروز ما به آنانی ادای احترام می کنیم که در خطوط مقدم فعالیت می نمایند و مستقیماً به قربانیان برای بازپروری زندگیشان کمک می کنند.
واکنش جهانی ما باید شامل اقدام هماهنگ به منظور تضمین مسئولیت پذیری مرتکبین باشد و حل مشکل نابرابری جنسیتی که موجب تشدید این وحشیگری می شود.
با هم می توانیم و باید بی کیفرمانی را با عدالت و بی تفاوتی را با اقدام جایگزین کنیم.