شهلا معظمی روز یکشنبه در نشست «شناخت زیست پنهان؛ ورای دیوارهای زندان زنان» که به همت اتحاد وکلای نور و با همکاری جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان برگزار شد، افزود: عمده جرایم زنان، حمل مواد مخدر، سرقت، جرایم مالی علیه اشخاص، جیب بری و سرقت‌های کوچک است
معاون مؤسسه تحقیقات جزا و جرم دانشگاه تهران ضمن بیان اینکه زندان به مدرسه آموزش جرم تبدیل شده و دارای آسیب‌های اجتماعی روانی و فرهنگی بسیاری است، اظهار داشت: زنانی که وارد زندان می‌شوند چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرند. شاهد مدعا، افزایش جرم و بزه در اثر کاهش محرک‌ها، ناکامی‌ها و رفتارهای سلبی در زندان‌ها است که موجب افزایش خشونت و درگیری و در بسیاری مواقع موجب مصرف مواد مخدر می‌شود.
وی ادامه داد: این شرایط باعث می‌شود توانایی انجام کنترل خشم در زندانیان کاهش پیدا کند که منجر به خود زنی می‌شود. گاه در اثر این موقعیت، به سمت اعمال بزه کارانه و کم شدن احساس عاطفی به خانواده پیش می‌آید.
معاون مؤسسه تحقیقات جزا و جرم دانشگاه تهران با بیان اینکه بر اساس آمار سال ۲۰۱۶ بیش از ۷۰۰ هزار زن در زندان حضور دارند، خاطرنشان کرد: علیرغم پایین بودن حضور زنان در زندان‌ها، شاهد تغییر در شرایط حبس زنان با مردان نیستیم و گاه شرایط زنان زندانی متفاوت و شدیدتر است و فقر مالی و نداشتن هیچ پشتیبانی باعث می‌شود این زنان برای خرید حداقل لوازم، از انجام هر کار جسمی و جنسی برای طبقات بالای زندان یا پیشکسوتان فروگذار نکنند.
معظمی افزود: تفاوت دیگر زندان مردان با زنان، نوع آموزش مهارت‌ها برای زندانیان است که مردان را با قدرت و مهارت بیش‌تری برای دوران پسازندان تربیت می‌کند. همچنین زمان و حق مرخصی هم در زنان محدود است در حالی که زنان مادر که در بند مادران به سر می‌برند اغلب نیاز به مرخصی بیش‌تری دارند و این دوری از محل زندگی و فرزندان، آسیب پذیری و شکنندگی آنان را افزایش می‌دهد.
وی راهکار رسیدن زنان زندانی به آرامش و امنیت را فرهنگ پذیری اجتماعی و اجرای برنامه‌های جامع و آموزشی، مشاوره و روانشناسی همراه با حمایت مالی از زنان زندانی عنوان کرد و گفت: از آنجا که مشکل جامعه در زندان و جامعه آزاد جهل و بی فرهنگی است ایجاد ساختارهای لازم در کاهش رفتارهای مجرمانه کمک می‌کند.
در نشست شناخت زیست پنهان، شهیندخت مولاوردی، دبیر کل جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان، شهلا معظمی معاون مؤسسه تحقیقات جزا و جرم دانشگاه تهران، عمادالدین باقی جامعه شناس و بنیانگذار کمیته دفاع از حقوق زندانیان و دیگر فعالان حقوقی و اجتماعی بودند که به ایراد سخنانی پرداخته و نقطه نظرات خود در مورد شرایط زندگی زنان زندانی و پیامدهای آن را عنوان کردند.