به گزارش نشریه آلمانی اشپیگل، تنها درصد کمی از آوارگان در جهان به اروپا می رسند. بسیاری از آوارگان حتی قاره کشور خود را هم ترک نمی کنند. برخی از فقیرترین کشورهای جهان از جمله اتیوپی میزبان میلیونها آواره هستند. در سرتاسر جهان حدود ۶۸.۵ میلیون آواره وجود دارد که بیش از هر زمان دیگری است. بیشتر آنها هرگز موفق نمی شوند خود را به اروپا یا مناطق باثبات دیگر برسانند.
این آورگان از کشورهایی مانند جیبوتی، اریتره، سومالی و سودان می آیند و برای بسیاری از آنان اتیوپی تنها یک توقفگاه به شمار می رود. آنها می خواهند به مسیر حرکت خود به سمت غرب و اروپا ادامه دهند و در نهایت اینکه چه تعداد از این افراد موفق شوند وارد سفر از مسیر مدیترانه شوند به این بستگی دارد که اتیوپی تا چه حد در جذب و ادغام آنها موفق باشد.
"موپنزی انکرا" یکی از این آورگان است که تمام زندگی خود را به عنوان آواره گذرانده است. او در زمان کودکی مجبور شد کشور خود کنگو را به هنگام جنگ داخلی ترک کند. او امروز ۲۴ سال دارد و در آدیس آبابا پایتخت اتیوپی زندگی می کند. این مکانی است که او اصلاً فکرش را هم نمی کرد سر از آنجا در آورد. وضع او خیلی هم بد نیست: یک آپارتمان کوچک دارد و به کار تعمیر تلویزیون مشغول است. او به آسانی می تواند اینجا بماند اما اگر به میل او باشد به سفرش ادامه خواهد داد. موپنزی به همراه برادرش از کشورش گریخت و ابتدا به اوگاندا و سپس کنیا رفت و در سال ۲۰۱۰ پس از چهار سال به اتیوپی رسید و وارد اردگاههای آوارگان شد.
در مجموع بیش از ۹۰۰ هزار آواره در این اردوگاهها در مناطق مرزی اتیوپی زندگی می کنند. آنها پس از هفت سال مجوز ترک اردوگاه را به دست آوردند و از آن زمان تا کنون در شهر آدیس آبابا زندگی کرده اند. او امیدوار است که روزی به اروپا و منطقه اسکاندیناوی برسد.
این رویای رسیدن به غرب بزرگترین مانع در راه ادغام آوارگان در جامعه اتیوپی است. این درحالی است که بیش از سه میلیون نفر از مردم اتیوپی نیز در کشور خود آواره شده اند و به علت مناقشه در مناطق خود مجبور به ترک خانه و کاشانه شده اند. ورود موج آوارگان از کشورهای همسایه می تواند وضعیت این آوارگان داخلی را وخیم تر سازد.