در سال‌های اخیر فوتبال زنان از اهمیت ویژه‌ای برای جامعه برخوردار شده است. با توجه به پتانسیل بالا، جمعیت جوان و تغییر نگرش‌ها، به تدریج زنان این عرصه جایگاه خود را در اجتماع پیدا کردند.
زنان فوتبالیست از تمامی توان خود برای موفقیت در این عرصه با تمام محدودیت‌های فرهنگی، مالی و عقاید تبعیض آمیز بهره می‌برند.
اما باشگاه‌های بزرگی چوت استقلال و پرسپولیس به دلیل حواشی آن و سودآوری مالی وارد فوتبال زنان نمی‌شوند. همین عوامل می‌تواند مانع رشد فوتبال زنان و حتی ساختن لژیونر از فوتبالیست‌ها باشد. به عنوان نمونه در والیبال بازیکنان لژیونری چون مائده برهانی حضور دارند، چرا نباید چنین لژیونرهایی در فوتبال زنان وجود داشته باشد.
تیم ملی فوتسال زنان ایران، قهرمان آسیا است اما در فوتبال زنان چنین مقام آوری‌هایی مشاهده نمی‌شود و باید دلایل اصلی آن را در نوع آموزش سرمربیان به فوتبالیست‌ها و نبود سرمایه گذاری مناسب در رده سنی پایه و حمایت‌های کافی جست و جو کرد.
توقع پیشرفت از فوتبال زنان آن هم در هیأت رئیسه‌ای که تنها یک زن در آن حضور دارد و ۲ زن عضو مجمع ۷۴ نفره فدراسیون فوتبال هستند، بسیار است. گرچه از جمع این ۲ زن، تنها یک نماینده برای دفاع از حقوق زنان در هیأت رئیسه حضور دارد و «شهره موسوی» نیز به عنوان مدیرعامل باشگاه بادران در این جمع شرکت می‌کند. بنابراین لیلا صوفی زاده به تنهایی باید تمامی مشکلات زنان فوتبالیست را برطرف سازد و این موضوع ا یک ضرب المثل را به ذهن متبادر می‌سازد: یک دست صدا ندارد».
اما اکنون اوج انتقادها از جانب رسانه‌های مختلف نسبت به صوفی‌زاده سرازیر شده است. در حالی که او به عنوان تنها نماینده زنان فوتبالیست ایرانی در طول این سال‌ها برای رشد و توسعه زنان این عرصه بسیار کوشیده است. وی درخصوص انتخاب سرمربیگیری برای تیم فوتبال زنان زیر ۱۹ سال می‌گوید: برای «کتایون خسرویار» چه کسی مجوز سرمربیگری گرفت تا در رأس یک تیم پیش برود و دیده شود و بعد به عنوان یک مربی مطرح به آمریکا برود؟ جالب اینجاست که او خطاب به من عنوان می‌کرد؛ اینجا صفر تا صد کارها را خودم باید به تنهایی انجام بدهم حتی تدارکات و این در حالی بود که ما یک تیم کامل داشتیم با کادرهای فنی و مدیریتی کامل از جمله مشاورین فنی مرد، تدارکات روانشناس، مدیر، پزشک، فیزیوتراپ، بدنساز و سرپرست. ما همه این شرایط را داشتیم تا آب از آب تکان نخورد و به لحاظ عملکردی و مدیریتی تیم دلگرم باشد و حاشیه‌ای وجود نداشته باشد.
این تلاش‌ها به اینجا ختم نمی‌شود و وی در زمینه اعزام‌ها نیز تلاش بسیاری کرد. صوفی زاده اظهار داشت بازی تیم‌های فوتبال ایران - اردن، ایران - بلاروس در ورزشگاه آرارات و بازی فوتسال ایران - ایتالیا، ایران - روسیه و ایران - اوکراین با حضور خبرنگاران و عکاسان در دوره مدیریتی من رقم خورد. بیش از ۳۰ اعزام به مسابقات دوستانه آسیایی، تیم‌های اروپایی و حتی آمریکا و مسابقات رسمی آسیایی و المپیک و بیش از ۲۰ بازی تدارکاتی با میزبانی تهران در دوره مدیریتی من رقم خورد. برای هر اعزام و هر میزبانی چقدر باید برنامه ریزی، انرژی و وقت گذاشته شود تا کارها به درستی پیش رود.
تیم‌داری باشگاه‌ها یک موضوع مهم در لیگ برتر فوتبال زنان محسوب می‌شود که صوفی زاده نایب رئیس فدراسیون فوتبال در این زمینه می‌گوید: در حوزه حمایت مالی از باشگاه‌هایی که در لیگ برتر بانوان تیم‌داری می‌کنند نیز ۲ بار به ۸۰ درصد باشگاه‌ها کمک مالی شد هر چند ارقام بین ۲۵ تا ۷۰ میلیون می‌شد اما برای طی مسیر تنها کاری بود که از دستم برمی‌آمد.
صوفی زاده که این روزها در تلاش برای کسب جایگاه بین المللی است افزود: افسوس و صد افسوس که در این شرایطی که هر آن امکان کسب کرسی بین المللی در آسیا برای من امکان پذیر شده و بین گزینه‌ها رزومه مثبتی به لحاظ کار کردن در سیستم کلان مدیریتی کشورم دارم یعنی بیش از ۲۰ سال سابقه در مؤسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه ریزی ریاست جمهوری اینگونه باید مورد آماج ناسزاها و رکیک‌ترین فحاشی‌های خودی و بیگانه قرار بگیرم. من بسیاری از موارد دیگر را پیگیر بودم که در وصف نمی‌گنجد، آن هم با داشتن حداقل نیروی انسانی در کمیته زنان، یک دبیر، یک مسئول بین الملل و ۲ نفر مسئول برگزاری مسابقات که در سازمان لیگ فوتبال و فوتسال مستقر بودند.
همه این سخنان تنها به یک جایگاه بازمی گردد و منتقدان باید بدانند که یک زن به تنهایی نمی‌تواند از جمعیت زیاد فوتبال زنان ایران دفاع کند و باید دست‌های دیگری در کنار دستان او قرار بگیرد تا شاهد موج حمایت و رشد زنان این عرصه باشیم.