مراسم رونمایی از آخرین آلبوم زنده‌یاد پیتر سلیمانی‌پور موسیقیدان صاحب‌نام سبک جز، گرافیست عصر دیروز (جمعه / ۲۱ تیر) در شهر کتاب دانشگاه بیشتر حال و هوای یادبود برای این هنرمند فقید داشت، با سخنرانی دوستان و همکاران پیتر سلیمانی‌پور، پخش کلیپ‌هایی از زندگی او و پخش قسمت‌هایی از فیلم ۲۴ فریم ساخته عباس کیارستمی به آهنگسازی سلیمانی‌پور و اجرای زنده موسیقی همراه بود.
یادبود برای هنرمندی مؤلف
در ابتدای این مراسم فرزاد آذری پور مدیر انتشارات هاشور که آخرین اثر پیتر سلیمانی پور را منتشر کرده گفت: دوستی من با پیتر به زمانی بازمی‌گردد که آثار هنری گرافیک و موسیقی بدون نرم افزارهای کامپیوتری ارائه می‌شد. پیتر فردی منظم و دقیق و در کارهایش بسیار تیزبین و ریزبین بود. همین خصوصیت او باعث شد این هنرمند در خلق موسیقی و آثار دیگر هنری خود امضای شخصی داشته باشد و او را باید هنرمندی مؤلف دانست. امروز ضمن اینکه از فقدان او بسیار متأسفم و جایش را در این مراسم خالی می‌بینم، خوشحالم موفق شدم آخرین اثر دوست قدیمی خود را منتشر کنم.
او زنده است؛ زیرا که می‌وزد
در ادامه این مراسم نیما جوان مدیر مرکز نشر و پخش جوان در سخنان کوتاهی ضمن ابراز خوشحالی از انتشار آخرین اثر پیتر سلیمانی پور گفت: در جمع شما سخن گفتن سخت است و گفتن از هنرمندی مانند پیتر سخت‌تر. بسیار خوشحالم موفق شدیم امروز از اثری رونمایی کنیم که خالقش یکی از چهره‌های تأثیرگذار در موسیقی معاصر ایران بود. خدا را شاکرم که در این حرکتی که پس از مرگ پیتر توسط دوستانش آغاز شد تا این آلبوم آماده رونمایی شود سهیم بوده ام.
جوان افزود: نام آخرین آلبوم این هنرمند فقید زیرا که می‌وزد است و چقدر جالب است که بگویم به اعتقاد من پیتر زنده است؛ زیرا که می‌وزد.
او معلم دیروز استادان امروز بود
علی بوستان نوازنده سه تار و گرافیست و از دوستان قدیمی پیتر سلیمانی‌پور دیگر سخنران این مراسم بود. بوستان در سخنان خود ضمن اشاره به خصوصیات منحصر به‌فرد پیتر سلیمانی پور گفت: ما به شیون و فغان در فقدان دوستان عزیزمان عادت کردیم اما به اعتقاد من پیتر همچنان در میان ماست هرچند از دیده ما پنهان است. دوستی ما به دوران دانشجویی باز می‌گردد و من از همان دوران از پیتر درس می‌گرفتم. او را مصداق بارز فردی می‌دانم که تکلیف خود را با خودش مشخص کرده و در زمان زنده بودنش به درستی فهمیده در کجای این این جهان ایستاده و به قول معروف به خوبی دریافته که با خودش چند چند است. بوستان ادامه داد: همین واقع بینی او در باره خودش باعث شد در تمام کارهایش بدون تعارف و تا حدی وسواسی و سخت گیر باشد. تا حدی بر خود سخت گیر بود که هر چیزی را نمی‌دید و هر موسیقی را نمی‌شنید. او یک هنرمند آوانگارد حقیقی بود و من و بسیاری از دوستانم که امروز در موسیقی معاصر و آوانگارد از چهره‌های صاحب نام موسیقی ایران هستند از طریق پیتر با موسیقی آوانگارد آشنا شدیم.
او تحصیلات آکادمیک خود را در رشته نقاشی نیمه‌کاره گذاشت تا به قول خودش «به کارهای مهم‌تری برسد» او در موسیقی یک استاد خودآموخته بود پیتر یک پزوهش گر و انسانی بسیار لطیف و دوست داشتنی و از همه مهمتر انسانی درستکاری بود و من هنوز نبودنش را باور ندارم.
او از دیده پنهان اما حاضر است
رضا عسگرزاده صدابردار با سابقه موسیقی و نوازنده دودوک سخنران بعدی این مراسم بود. او که سابقه دیرینه در دوستی و همکاری با پیتر سلیمانی‌پور داشته در سخنان کوتاهی گفت: «آمادگی حضور در این مراسم را به عنوان سخنران نداشتم اما بسیار خوشحالم که این کار منتشر شد. من اطمینان دارم پیتر در این لحظه پیش ماست اما حیف که نمی‌توانیم او را ببینیم.
خلاقیت، خصوصیت بارز پیتر سلیمانی‌پور بود
علیرضا ایرانی‌نژاد روزنامه نگار و از دوستان سلیمانی‌پور در سخنانی کوتاه ضمن اشاره به سابقه آشنایی با این هنرمند عرصه موسیقی گفت: نمی‌دانم چرا و از کجا این عادت بد در ما رسوخ کرده که در زمان حیات دوستان به بهانه‌های واهی مانند سختی زندگی و نبود وقت از هم غافل شده و پس از مرگ در سوگ هم در لابلای جملات زیبا پنهان می‌شویم. نمی‌دانم در چه زمانی این دور تسلسل باطل خواهد شد.
این روزنامه‌نگار افزود: اولین بار اواخر دهه هفتاد و در آلبوم جوانه‌ها صدای ساز او را شنیدم و دیدار اول ما مربوط به جلسات موسیقی منزل آقای علی فروردین در همان سال‌هاست. در این مدت مهم‌ترین خصیصه شخصیتی که در او یافتم غرور و اعتماد به نفسی بسیار زیبا و شیرین بود. غرور و اعتماد به نفسی که ناشی از شناخت عمیق او نسبت به خودش و جامعه اطرافش بود. او اگر بهترین نوازنده بین همنسلان خود نبود یقیناً یکی از خلاق‌ترین آنها بود. خلاقیتی که باید مهم‌ترین ویژگی شخصیتی او به عنوان یک هنرمند به حساب آید.
در عرصه رسانه کم نیستند هنرمندانی که با آنها مصاحبه کرده ایم؛ اما پیتر از معدود هنرمندانی بود که وارد گفت و گو شدن با او شهامت و اعتماد به نفس و مهمتر از همه معلومات هنری طلب می‌کرد. او هر سخنی را نمی‌پذیرفت و هر سخنی را به زبان نمی‌راند.
او هنرمندی همه فن حریف بود
سخنران بعدی این مراسم امیر بهاری رزنامه‌نگار و منتقد موسیقی بود. او ضمن اشاره به نکته سنجی و دقت نظر پیتر سلیمانی‌پور گفت: مصاحبه با سلیمانی‌پور بسیار دشوار بود؛ چون بلافاصله سخنان شما را ادیت (ویرایش) می‌کرد و با کلام شیوا در عین حال روانی صحبت می‌کرد. او یقیناً یکی از تاثیرگذارترین هنرمندان موسیقی آوانگارد ماست که آثارش و تفکراتش تا سال‌های زیاد می‌تواند چراغ راه هنرمندان در نسل‌های مختلف باشد. ایکاش نسخه تصویری اجراهای زنده او قابلیت انتشار بیابد تا همگان ببینند او در اجرای زنده تا چه میزان خلاق بود و چقدر زیبا می‌نواخت.
اکثر ما معتقدیم موسیقی جز قابلیت شرقی شدن ندارد؛ اما پیتر سلیمانی‌پور به واسطه شناخت عمیقی که نسبت به این موسیقی داشت و همینطور نگاه عمیق جامعه شناختی ثابت کرد که می‌توان موسیقی جز را هم شرقی کرد.
سیاوش روشن نوازنده عود و از دوستان نزدیک پیتر سلیمانی‌پور نیز در این مراسم سخنرانی کرد.
دقت نظر سلیمانی‌پور در نگارش آثارش همتای استاد پایور بود
این هنرمند خود ضمن ابراز تاسف عمیق از فقدان سلیمانی‌پور گفت: پس از درگذشت دوستمان من به همراه کسرا ابراهیمی مسئول جمع آوری آثار پیتر به صورت یک آرشیو بودیم. نسخه‌های دستنویس پیتر توسط من جمع آوری و مرتب شد، او بسیار زیبا و خوش خط موسیقی می‌نوشت و این خصیصه را شاید بتوان به غیر از پیتر در آثار به جای مانده از استاد پایور دید.
مهرداد پاکباز نوازنده گیتار و از دوستان پیتر سلیمانی‌پور در پایان این مراسم با اقتباس از یکی از آثار نوشته شده برای گیتار کلاسیک توسط پیتر سلیمانی‌پور دقایقی را به نوازندگی پرداخت.
پیتر سلیمانی‌پور (زاده ۱۳۴۷ – درگذشته ۱۸ شهریور ۱۳۹۷) آهنگساز، نویسنده، نوازنده چیره‌دست سازهای بادی و گرافیست ایرانی-روسی و از بهترین نوازندگان ساکسوفون و از موسیقی‌دانان مهم و تأثیرگذار جاز و موسیقی تلفیقی و «جاز ایرانی» بود.
پیتر سلیمانی‌پور از سنین نوجوانی با فراگیری پیانو نزد کارمن اوسوریو و پیرو آن نوازندگی گیتار و ساز کوبه‌ای به‌طور تجربی وارد دنیای موسیقی شد. وی در سال ۱۳۶۶ خورشیدی برای تحصیل در رشته نقاشی وارد پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد. همزمان به فراگیری فلوت نزد احسان سامعی روی آورد. او از ابتدای دهه ۱۳۷۰ ضمن آغاز فعالیت حرفه‌ای در رشته طراحی گرافیک، نوازندگی ساکسوفون را به صورت تجربی آغاز کرد.
سلیمانی‌پور از سال ۱۳۷۳ با حضور در صحنه و با نواختن سازهای درامز، گیتار بیس و ساکسوفون در فرهنگسرای بهمن، از این سازها در یک اجرای رسمی پس از انقلاب استفاده کرد. در همان سال گروه موسیقی «پرسیکو کوارتت» را با همراهی علی فروردین، مهراب مقدسیان و عین‌الله کیوان‌شکوه تشکیل داد. این گروه، ترانه‌های جاز سرشناس جهان را به صورت زیرزمینی اجرا می‌کردند.
وی به همراه علی فروردین، بابک ریاحی‌پور، همایون نصیری، کسرا ابراهیمی و نیما حمزه گروه موسیقی «پرسیکو هگزتت» را در سال ۱۳۷۶ تشکیل داد که صرفاً ساخته‌های سلیمانی‌پور را اجرا می‌کردند. آنسامبل پیتر سلیمانی‌پور در سال ۱۳۸۴، با همراهی افرادی چون ماهان میرعرب، پیتر آکوپ ملحمی، حبیب مفتاح بوشهری، آرش پژند مقدم، دارا دارایی، آیدا نصرت، امین طاهری و میثم مروستی تشکیل شد. اجراهای این گروه از ساخته‌های خود پیتر سلیمانی‌پور بودند.
پیتر سلیمانی پور آخرین بار حدود دو ماه پیش از مرگ در برنامه شب‌های جاز فرهنگسرای نیاوران روی صحنه رفت. او بعد از تحمل دوره طولانی بیماری سرطان در ۱۸ شهریور ۱۳۹۷ در سن ۵۰ سالگی درگذشت.
مراسم تشییع پیکر وی روز پنجشنبه ۲۲ شهریور در کلیسای ارتدوکس روس برگزار و در آرامستان ارامنه مسگرآباد (گورستان دولاب) به خاک سپرده شد.
در مراسم چهارمین «سال نوای موسیقی ایران» دوم آذر ۱۳۹۷ آیین یادبود پیتر سلیمانی‌پور در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد و تندیس «سال نوا» به همراه سال‌های پایانی زندگی او «آزاده بابایی فرد» / / اهدا شد.
آز آثار منتشر شده وی، می‌توان آلبوم‌های منظومه شخصی»، قشم، هشت روایت، همکاری با سهیل نفیسی در آلبوم چنگ و سرود و همکاری با بهزاد میرخانی در آلبوم جوانه‌ها را نام برد.