زهرا برناکی متولد ۱۳۶۹ تهران و ساکن شهر دامغان است که با توجه به معلولیت از ناحیه دست چپ، از سال ۹۱ فعالیت حرفه‌ای خود در رشته دو و میدانی را در هیأت جانبازان و معلولان دامغان آغاز کرده است.
وی از سال ۹۱ تاکنون در تمام دوره‌ها موفق به کسب هشت عنوان قهرمانی کشور در رشته پرش طول شده و به عضویت تیم ملی درآمده است.
کسب مقام چهارم مسابقات آسیایی امارات در سال ۲۰۱۷ و کسب مقام سوم در مسابقات آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ از دیگر عناوین بین المللی برناکی است.
کسب عناوین قهرمانی متعدد، پشتکار و دغدغه این بانو برای توسعه ورزش به ویژه ورزش بانوان و امید به آینده، خبرنگار ایرنا را به گفت و گوی ویژه با این قهرمان ملی ترغیب کرد.
مکان مصاحبه در فضایی صمیمی در سالن قهرمانی جانبازان و معلولان و محل تمرین خانم برناکی در استادیوم حمزه سیدالشهداء دامغان بود و او از دغدغه‌هایش برای ما گفت.
نکته قابل تأمل در محل تمرین خانم برناکی، حک شدن عدد ۲۰۲۰ به عنوان هدف و مقصد بر روی دیوار محل تمرین بود که با این انگیزه و تلاش بدون شک می‌توان پیش بینی کرد و امیدوار بود که این بانو بتواند یکی از ورزشکاران اعزامی به پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو در کشور ژاپن باشد.
علی اکبر فراتی همسر و مربی خانم برناکی و زهره حسنی، به نمایندگی از بانوان دامغان در اواخر این گفت و گو به جمع ما پیوسته و همراهی‌مان کردند.
معلولیت شما مادرزادی است؟
بله از کودکی دچار قطع عضو از ناحیه دست چپ بودم.
چه شد که به ورزش جانبازان و معلولان روی آوردید؟
مددکار بهزیستی که به طور مستقیم با من در ارتباط بود، با توجه به شور و نشاط جوانی که از من سراغ داشت، من را به سمت ورزش ترغیب کرد که در این راه تشویق‌های مادرم نیز، عاملی برای پذیرفتن این پیشنهاد شد.
چرا به سمت ورزش دو و میدانی آمدید؟
چون رشته ورزشی فعال آن زمان در دامغان، دو و میدانی بود.
اگر به گذشته برگردید باز هم سراغ ورزش می روید و آیا باز هم این ورزش را انتخاب می‌کنید؟
بدون شک اگر به گذشته برگردم خیلی زودتر وارد عرصه ورزش می‌شوم و حتماً انتخاب من رشته دو و میدانی خواهد بود.
حمایت‌های مسؤولان از فعالیت‌های ورزشی شما چگونه است؟
تا قبل از قهرمانی، حمایت‌ها معمولی بود اما وقتی به حدی رسیدم که من را باور کرده و از گرفتن مدال من اطمینان پیدا کردند، حمایت‌های آنها در بحث تجهیزات و پیگیری‌های مختلف افزایش یافت.
جامعه چه نگاهی به ورزش معلولان دارد؟
متأسفانه به دلیل کسب مدال‌های فراوان از طرف جانبازان و معلولان نسبت به دیگر افراد سالم در سطح کشور، مردم تصور می‌کنند سطح مسابقات پایین است، در حالی که سطح مسابقات با توجه به پشتکار و تمرین‌های فراوان دیگر رقیبان، بسیار بالا است.
چه چیزی شما را بیشتر از هر چیز آزار می‌دهد؟
ایجاد مکان‌های ویژه برای جانبازان و معلولان یکی از مهم‌ترین عوامل آزار دهنده برای افراد معلول است چرا که آنها دوست دارند با مناسب سازی تمام پارک‌ها، معابر و سالن‌های ورزشی، در بین مردم فعالیت‌های ورزشی و روزمره خود را انجام دهند و این جداسازی همچون بیماران خاص، درد مشترک تمام معلولان و عامل گوشه گیری آنها است.
امکانات ورزشی دامغان چگونه است؟
به لطف مسؤولان و پاسخ به مطالبات ما، به ویژه مدیر کل ورزش و جوانان استان سمنان، بسیاری از تجهیزات فرسوده از رده خارج و امکانات خوب و مناسب به سالن قهرمانی هیأت جانبازان و معلولان اضافه شده است.
تمام پاداش‌های وعده داده شده توسط مسؤولان محقق شده است؟
بله، تمام وعده‌ها و پاداش‌های لازم محقق شده است.
فضای تمرینی شما از وضعیت مناسب برخوردار است؟
شهر دامغان دارای یک پیست دو و میدانی غیر استاندارد و مشترک با زمین ورزشی فوتبال است.
در ۶ سال اخیر، ایجاد پیست تارتان حرفه‌ای و یا پیست معمولی با کمترین هزینه را پیشنهاد دادیم که امیدواریم این امر با حمایت مسئولان و تخصیص اعتبار لازم، محقق شود.
برنامه شما برای پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو چیست؟
توکیو برای من دیگر هدف نیست، بلکه آرزو و عقده‌ای است که سعی دارم تا با تلاش و پشتکار شبانه‌روزی به آن دست پیدا کنم.
پیشنهاد شما به دختران و زنان ایرانی چیست؟
ورزش را جدی بگیرند چرا که شادابی، نشاط، انگیزه و سلامتی انسان را تأمین می‌کند.
افراد معلول نیز با خارج شدن از تفکر محدودیت، به سمت ورزش حرکت کنند تا محدودیت‌های معلولیت را به فرصتی برای رشد و پیشرفت تبدیل کنند.
بزرگترین آرزوی شما چیست؟
راهیابی به مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ و کسب مقام از آرزوهای ورزشی من است. (خانم برناکی در ادامه گفت و گو در کنار آرزوی ورزشی خود با خنده به آرزوی داشتن یک سه قلوی دختر نیز اشاره کرد.)
استادیوم ورزشی شهرستان دامغان محیطی غنی و دارای زمین‌های فراوان است که می‌تواند با ورود بخش خصوصی و اعتبارهای دولتی به مجموعه‌ای غنی برای ورزش مردان و زنان در این شهرستان تبدیل شود.
بدون شک هزینه‌های صورت گرفته برای ورزش در سطح جامعه می‌تواند ضامن سلامتی بوده و هزینه‌های درمانی زندگی را کاهش دهد.
ورزشکاران جانباز و معلول کشورمان که همواره در آوردگاه‌های بزرگ جهانی چون پارالمپیک برای ایران افتخارآفرینی کرده‌اند خواستار کاهش فاصله حمایت‌ها بین خود و سایر ورزشکاران که محدودیت جسمی ندارند هستند و امید است با حمایت‌های بیشتر از زنان با انگیزه‌ای چون زهرا برناکی بتوانیم صحنه‌های غرورآفرینی از موفقیت‌های آنان در صحنه‌های ورزشی را شاهد باشیم.
گفت و گو: میثم اسماعیلی