"دیوید فرنچ" از خبرنگاران ارشد این نشریه آمریکایی در نوشتاری با عنوان " توییت ترامپ مخرب بود و سکوت جمهوریخواهان، پرسر و صدا " افزود: در سال ۲۰۱۶ "پل رایان" رئیس مجلس نمایندگان "دونالد ترامپ" را به دلیل حملات لفظی به قاضی "آلونزو کروئل" فراخواند. ترامپ این قاضی را یک مکزیکی خواند و ادعا کرد او به اندازه‌ای تعصب دارد که نمی‌تواند در مورد شرکت متعلق به ترامپ قضاوت کند. اما حالا ترامپ باردیگر چنین انتقادهایی را متوجه چند نماینده زن دموکرات کرده که گفته می‌شود منظور وی به وضوح "ایلهان عمر"، "الکساندریا اوکازیو کورتز" و "رشیده طلیب" بوده است.
متن کامل سخنان ترامپ اینچنین بود: "خیلی جالب است که ببینید زنان ترقی‌خواه دموکرات عضو کنگره، که خودشان در اصل از کشورهایی می‌آیند که دولتشان فاجعه تمام و کمال است، حالا با صدای بلند و به شکلی شرورانه به مردم آمریکا، یعنی عظیم‌ترین و قوی‌ترین ملت دنیا، می‌گویند دولت ما چطور باید اداره شود. چرا این‌ها برنمی‌گردند تا جاهای کاملاً ورشکسته و جرم‌زده‌ای را درست کنند که خودشان در اصل از آنجا می‌آیند. سپس بازگردند و به ما نشان دهند که چگونه باید این کار را کرد. این جاها به کمک شما نیاز شدیدی دارد، باید هر چه زودتر عازم شوید. من مطمئن هستم "نانسی پلوسی" بسیار خوشحال خواهد شد که به سرعت ترتیب یک سفر رایگان را بدهد".
در ادامه مطلب درج شده در این نشریه آمریکایی که از حامیان ترامپ در کارزار انتخابات ریاست جمهوری بود، می‌خوانیم: به استثنای عمر، دو نماینده دیگری که ترامپ آنها را خطاب قرار داده و گفت باید برگردند به همان جا که آمده اند، از ایالات متحده آمده اند. همه زنان کنگره و از جمله عمر، براساس قانون اساسی حق دارند به مردم آمریکا بگویند دولت باید چگونه اداره شود. لذا این حرف که آمریکایی‌های غیر سفید پوست باید این کشور را ترک کرده و به سرزمین آبا و اجدادی خود بروند بسیار زننده است.
از سوی دیگر، سکوت تقریباً تمامی رهبران جمهوریخواه عمیقاً دلسرد کننده است. آیا آنها پیامی را که رهبر حزبشان ارسال کرده نشنیدند؛ پیامی که به ویژه برای شهروندان رنگین پوست آمریکایی فرستاده شد؟ آیا آنها درک نمی‌کنند که کینه توزی نژادپرستانه به عنوان یک راهبرد سیاسی نه تنها به شکست حزبشان منجر می‌شود بلکه سبب تفرقه شدید می‌شود و زخم‌های عمیق سیاسی، فرهنگی، معنوی و برای آمریکا برجا می‌گذارد؟
اما مشکل تنها به واشنگتن ختم نمی‌شود. بسیاری از رهبران جمهوریخواه وجود دارند که به صراحت می‌دانند انتقاد آنها به سخنان نژادپرستانه رئیس جمهوری، حزبشان را به خطر می‌اندازد. آنها گمان می‌کنند وفاداری به رئیس جمهوری یا باید مطلق باشد یا در غیر این صورت چالش‌های اساسی ایجاد می‌کند. با این حال، رأی دهندگان فردی نیز در این قبال مسئول هستند و باید بدانند وفاداری بیش از اندازه به مردی با رفتارهای مخرب، اهانت به شهروندان کشورشان محسوب می‌شود.
بیایید ایده ترامپ را در مورد مهاجرانی که هدف قرار داده در نظر بگیریم و باور کنیم این افراد در انتقاد به وضعیت آمریکا باید لحن ملایم‌تری بکار گیرند. من اعتقاد دارم حضور رسمی ایلهان عمر در سیاست آمریکا "سمی" است. انتقادات او عمیقاً گمراه کننده است. اما او باید انتقاداتش را تلطیف کند نه به این دلیل که مهاجر است بلکه به خاطر آنکه اشتباه هستند.
نعمت‌های آزادی برای همه آمریکایی‌ها، از جمله مهاجران وجود دارد و در حالی که همه آمریکایی‌ها باید از آزادی‌ها و فرصت‌های موجود در ایالات متحده بهره ببرند، باید بسیار سپاسگزار باشند، این یک واقعیت ساده است. آنها اغلب به هزینه شخصی خود به اینجا مهاجرت کردند، زبانی جدید آموخته‌اند، زندگی جدید در سرزمینی جدید آغاز کرده‌اند، آزمونی را پشت سر گذرانده‌اند که بیشتر آمریکایی‌ها قادر به گذراندن آن نیستند و سپس سوگندی یاد کرده‌اند که بیشتر آمریکایی‌ها هرگز به آن سوگند نخورده‌اند.
به نظر می‌رسد قطبی شدن آمریکا به مرحله خطرناکی رسیده است. بر اساس دو حزب، انتقاد از رؤسای جمهوری و مخالفان سیاسی ما در حال افزایش است. من سالهای پیش از ۲۰۱۵ را به یاد آورد؛ زمانی که جمهوریخواهان از "باراک اوباما" (رئیس جمهوری رنگین پوست آمریکا) انزجار داشتند حتی زمان که حزب وی پیشرو بود. به یاد داشته باشید زمانی که "مایک هاکبی" (سیاستمدار آمریکایی) از مسیحیان آمریکایی خواست تا زمانی که اوباما رئیس جمهوری آمریکا است، به ارتش نپیوندند.
در نهایت باید خطرنشان کرد ترامپ از کینه توزی به عنوان یک راهبرد سیاسی استفاده می‌کند. اما چنین راهبردی نه تنها هوشمندانه نیست بلکه مخرب و نادرست است. اما متأسفانه حقیقت این است که تنها چند جمهوریخواه جرأت بیان این حقیقت آشکار و غم انگیزرا دارند و این نشان می‌دهد که فساد به فراتر از کاخ سفید رخنه کرده است.
"نشنال ریویو نشریه‌ای آمریکایی است که ماهی دوبار منتشر می‌شود و توسط ویلیام باکلی جونیر، در سال ۱۹۵۵ تأسیس شده و مقر آن در نیویورک است. این مجله خود را اثرگذارترین و پرخواننده ترین نشریه و تارنماهای آمریکایی در خصوص اخبار، نظرات و گزارش‌های محافظه‌کارانه در ایالات متحده توصیف می‌کند و از حامیان اصلی دونالد ترامپ در کارزار انتخاباتی وی بود".