به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش‌های خبری ایرنا، دیروز سه شنبه یکم مردادماه بالاخره نتایج رقابت های درون حزب حاکم محافظه کار انگلیس برای تعیین رهبری این حزب و نخست وزیر جدید مشخص شد. در رقابت هایی که طی هفته های اخیر بین «بوریس جانسون» و «جرمی هانت» وزرای امور خارجه قبلی و کنونی انگلیس برای تصدی پست نخست وزیری و جانشینی «ترزا می» صورت گرفت در نهایت جانسون پیروز شد.
آنها در مناظره ها و برنامه های انتخاباتی خود تلاش کردند تا نظرات حدود ۲۰۰ هزار عضو حزب محافظه‌کار (توری) را به خود نزدیک کنند. دیروز پس از شمارش آرا مشخص شد که از بین بیش از ۱۶۰ هزار عضو حزب محافظه کار شرکت کننده در این انتخابات، جانسون با کسب بیش از ۹۲ هزار رای بر هانت با ۴۶ هزار رای پیروز شده است. هر چند انتظار پیروزی جانسون دور از ذهن نبود اما این اختلاف چشمگیر آرا، بسیاری از ناظران را متعجب ساخت.
جانسون در برهه ای به زمام امور انگلیس را به دست می گیرد که این کشور در داخل و خارج با بحران های متعددی مواجه است. در داخل، شکاف سیاسی از مدت ها پیش بر این کشور سایه افکنده است؛ شکاف بین احزاب مختلف و همچنین در درون حزب محافظه کار حاکم. تداوم همین بحران های سیاسی که باعث کناره گیری «دیوید کامرون» و متعاقب آن خانم می از قدرت شد.
بنابراین جانسون یکی از اولویت های خود را بر محور وحدت و یکپارچگی داخلی قرار داده است. وی روز سه شنبه در جریان سخنرانی برای هم حزبی های خود، بر ضرورت بازگرداندن وحدت به کشور تاکید کرد و اظهار داشت که «زمان رقابت های انتخاباتی به پایان رسیده و اکنون زمان کار کردن برای متحد کردن کشور و حزب آغاز شده است.»
به باور ناظران دستیابی به وحدت داخلی آن هم پس از سال ها تنش و چالش های داخلی امری دشوار به نظر می رسد. او ابتدا باید وحدت را به کابینه و هم حزبی های خود بازگرداند؛ حزبی که از درون چندپاره است.
پیشتر برخی از مقامات دولت هشدار داده بودند در صورت انتخاب جانسون از سمت خود کناره گیری خواهند کرد که «فیلیپ هاموند» وزیر خزانه‌داری و «دیوید گوک» وزیر دادگستری از آن جمله اند. ضمن اینکه برخی از اعضای میانه رو حزب محافظه کار نیز تهدید کرده اند که حزب حاکم را ترک و به لیبرال دموکرات ها خواهند پیوست.
در حوزه سیاست خارجی نیز دولت جانسون با چالش ها و بحران های سیاسی بزرگی مواجه است که اختلافات اخیر با ایران یکی از مهمترین چالش ها به شمار می رود. در هفته‌های اخیر تنش‌ها بین ایران و انگلیس بر سر نفتکش‌ها افزایش یافته است.
تازه‌ترین رخداد در این زمینه به روز جمعه ۲۸ تیرماه برمی گردد که نیروی دریایی سپاه پاسداران، بنا به درخواست سازمان بنادر و دریانوردی استان هرمزگان نفتکش انگلیسی را در تنگه هرمز توقیف کرد. این نفتکش با نام «استینا ایمپرو» از آن جهت توقیف شد که اصل «عبور بی ضرر» را نقض کرده بود. یکی از مصادیق اصل عبور بی ضرر، عدم خدشه به امنیت تردد کشتیرانی است؛ موضوعی که گفته می‌شود نفتکش انگلیسی نسبت به آن بی تفاوت بوده است.
پیش از آن نیز انگلیس دست به اقدامی مشابه اما غیرقانونی زده بود و نیروی دریایی این کشور به همراه دولت محلی جبل الطارق با تحریکات واشنگتن پنجشنبه ۱۳ تیرماه نفت کش «گریس ۱» حامل نفت ایران را در جبل الطارق توقیف کرد و مدعی شد که نفتکش مذکور حامل دو میلیون بشکه نفت ایران به مقصد سوریه بوده است.
اما یکی از بزرگترین چالش های پیش روی جانسون، برگزیت و جدایی انگلیس از پیکره اتحادیه است؛ موضوعی که تاکنون دو نخست وزیر قبلی این کشور را قربانی کرده است. تا به امروز تمامی طرح های خروج به بن بست رسیده و جانسون از جمله سیاستمدارانی است که به شدت از اجرای برگزیت حمایت می کند؛ اتفاقی که از نگاه او چه با توافق و چه بدون توافق تا ۳۱ اکتبر (نهم آبان ماه) باید انجام گیرد.
اظهارات او مبنی بر خروج بدون توافق انگلیس از اتحادیه اروپا باعث شده تا سران اتحادیه پس از پیروزی جانسون احساس خطر کنند به عنوان نمونه «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان به جانسون توصیه کرده که سیاستی مسوولانه در جهت منافع انگلیس را در پیش گیرد. همچنین «خواکیم لنگ» مدیر عامل انجمن صنایع آلمان نیز نسبت به تبعات زیانبار خروج انگلیس از اتحادیه هشدار داده است. به باور ناظران، افزون بر وعده مجدانه جانسون مبنی بر خروج بدون تعهد از اتحادیه، نزدیکی وی به ترامپ نیز این گمانه زنی مبنی بر تحقق برگزیت را در آینده ای نزدیک تقویت نموده است.
ترامپ که بعد از پیروزی جانسون از این رخداد استقبال کرده، حمایت بی چون و چرای او از جانسون قبل از انتخابات پارلمانی انگلیس نیز بر کسی پوشیده نبود. ترامپ چندی پیش در گفت وگو با نشریه «ساندی تایمز» به جانبداری از جانسون پرداخت و ضمن با استعداد خواندن او، اظهار کرد «من بازیگران مختلف را می‌شناسم. اما فکر می‌کنم بوریس کارش را خیلی خوب انجام خواهد داد. من معتقدم او برای این کار عالی است»؛ اظهاراتی که بسیاری از انگلیسی ها آن را به منزله مداخله آمریکا در امور کشور خود ارزیابی می کنند.