این تارنمای مستقر در آمریکا با اشاره به هشدار 16 ژوئیه(25 تیر) کره شمالی مبنی بر ازسرگیری آزمایش موشک های بالستیک قاره پیما در صورت برگزاری رزمایش مشترک آمریکا و کره جنوبی نوشت، نادیده گرفتن این هشدار خطر نابودی آنچه که به واقع یک معامله بزرگ برای آمریکاست را به دنبال دارد.
برگزاری یا تعلیق این رزمایش سود یا زیان اندکی برای واشنگتن و سئول دارد اما، فراهم آوردن آزمایش موشک های بالستیک قاره پیما موجب افزایش دائمی قدرت چانه زنی پیونگ یانک می شود و در نتیجه، طبق آنچه واشنگتن می گوید، تهدیدی بزرگتر برای امنیت ملی آمریکا رقم می زند.
کره شمالی که در سال 2017، موشک های بالستیک قاره پیمای خود را رونمایی کرد، در حال حاضر، به بردی دست یافته است که همه شهرهای آمریکا را می تواند در تیررس قرار دهد.
با درنظر گرفتن این موضوع که بودجه نظامی کره جنوبی، در زمره 10 کشور برتر جهان قرارد دارد و بسیار بیشتر از بودجه همسایه شمالی است، سوالی که باید پرسید این است رزمایش مشترک آمریکا و کره جنوبی با هدف تقویت نیروهای دو کشور برای جلوگیری از حمله کره شمالی تا چقدر برای سئول و واشنگتن فایده داشته و برایشان امنیت آورده است؟
البته، ممکن است هشدارهای کره شمالی بلوف باشد اما، آزمایش های موشکی اش نشان می دهد، این کشور موشک های بالستیک با قابلیت حمل تجهیزات هسته دارد که می تواند از سد سامانه های دفاع موشکی همسایه جنوبی اش بگذرد و اگر بخواهد شدیدتر اعتراض کند، به احتمال زیاد یک موشک بالستیک و یا بالستیک قاره پیمای قابل پرتاب از زیردریایی را انتخاب خواهد کرد.
کره شمالی این رزمایش مشترک را تمرین تحریک آمیز جنگ محسوب می کند و این چیزی نیست که از طریق کاهش سطح این رزمایش و یا تغییر نام آن قابل حل و فصل باشد.
این تارنما، از حمله آمریکا به عراق به عنوان یکی از مولفه های محاسبات کره شمالی در رابطه با ادعای تقویت بازدارندگی نیروهای کره جنوبی و آمریکایی یاد کرد و افزود، دولت "جرج بوش" با پشتوانه بازدارندگی و بر مبنای ادعاهایی که بعدها معلوم شد دروغ بود، به عراق حمله کرد.
نفوذ به نسبت محدود رسانه ها در کره شمالی به این معناست که این کشور نمی تواند در عرصه افکار عمومی جهان به طور موثر با سیاست پیشدستی و پیشگیری مقابله کند. توقف این مساله برای "کیم جونگ اون" حکم مرگ و زندگی دارد.
با توجه به شواهد موجود درباره طرح های اخیر، شامل به اصطلاح حملات گردن زدن، پیونگ یانک نمی تواند باور کند ماهیت رزمایش سئول و واشنگتن صرفا دفاعی باشد.
از سوی دیگر، رد نظام مند پذیرش پیشنهاد کره شمالی برای صلح از سوی واشنگتن باعث می شود پیونگ یانگ تصور کند هر گونه اقدام نظامی آمریکا دارای هدفی خصمانه است. امتناع از پذیرش پیشنهادهای کره شمالی به طور غیرمستقیم حاکی از محفوظ بودن حق استفاده از زور است.
البته، احتمال اینکه پیونگ یانگ بتواند در عمل آمریکا را وادار به امضای توافقنامه صلح بکند، اندک است. به نظر می رسد رویکرد به نوعی ناامیدانه کره شمالی تولید و توسعه برنامه تسلیحات هسته ای را ترجیح داده است که خطر ناشی از آن به اندازه ای است که واشنگتن را به این نتیجه برساند که صلح کردن بهتر است. از این فحوا، برگزاری رزمایش مشترک صرفا حامل این پیام است که آمریکا همچنان آماده استفاده از زور است. امضای توافقنامه صلح با کره شمالی احتمالا تنها راه ایجاد اعتماد و راه حل نهایی و بدون بازگشت باشد.
تضمین های امنیتی که آمریکا از آنها سخن می گوید، به لحاظ قانونی امنیت کمتری از توافقنامه صلح ایجاد می کند، غیر رسمی و بیشتر مبتنی بر اعتماد است و در رابطه با پایان وضعیت جنگی و احیای قانون زمان صلح درباره استفاده از زور، شفاف نیست. وقتی دو کشور از حالت جنگ در می آیند و صلح می کنند، طبق قانون تا زمانی که توجیهی قانع کننده درباره الزامات دشوار قانون زمان صلح درباره استفاده از زور پیدا نکنند، نمی توانند طبق علیه یکدیگر متوسل به زور شوند.
در عمل، تضمین امنیتی تقریبا به طور کامل به اعتماد کره شمالی به کشوری بستگی دارد که چندین دهه درگیر جنگ است. با این حال، آیا درست است این را تضمین بنامیم؟
برخلاف آنچه ترامپ و کیم در سنگاپور توافق کردند، کره شمالی در رزمایش مشترک آمریکا و کره جنوبی، آزمایش دفاع موشکی آمریکا برای مقابله با موشک های بالستیک قاره پیمای کره شمالی، توقیف کشتی باری کره شمالی و نامگذاری وزارت دفاع آمریکا از کره شمالی به عنوان کشور یاغی شاهد اقدامات مغایر روح این توافق از سوی آمریکاست.
آمریکا با واداشتن کره شمالی به اتکا به اعتماد، پیونگ یانگ را به هرگونه شاخص خصومت آمریکا حساس کرده است.
به هرحال، آنچه در نهایت می توان گفت این است که توقف رزمایش مشترک آمریکا و کره جنوبی به منظور توقف آزمایش موشک های بالستیک قاره پیمای کره شمالی، هزینه ای ناچیز به منظور خرید وقت برای یافتن راه حلی مسالمت آمیز است. اگر به مقوله هایی مانند برگزاری این رزمایش ها پایبند بمانیم، قطعا راه به جایی نخواهیم برد.