به گزارش روزنامه دیلی میل، سیستم غذایی ما عامل تولید ۲۵ الی ۳۰ درصد گازهای گلخانه‌ای است و با نیتروژن اضافی در حال مسدود کردن حیات از آبراه‌های تازه و ساحلی است.
در این گزارش آمده است که به منظور تغذیه ۹.۸ میلیارد نفری که پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۵۰ بر روی کره زمین وجود داشته باشند، جهان باید ۵۶ درصد غذای بیشتری در مقایسه با سال ۲۰۱۰ تولید کند.
درصورتی‌که سطح مصرف گوشت و لبنیات در خط فعلی عادات غذایی رشد کند، لازم است شش میلیون کیلومتر مربع (۲.۳ میلیون مایل مربع) از جنگل‌ها به زمین‌های کشاورزی تبدیل شود که این وسعت به اندازه دو برابر هند است.
بر اساس این گزارش که «ایجاد آینده‌ای با غذای پایدار» نام دارد، دو سوم این جنگل‌ها باید به اراضی چراگاهی تغییر کند و یک سوم آخر نیز باید برای کشت محصولات مورد استفاده قرار گیرد.
«یوهان راکستروم» مدیر سابق «انستیتوی تحقیقات تأثیر تغییرات اوضاع اقلیمی پوتسدام» (Potsdam)، گفت: برای اینکه فرصت تغذیه ده میلیارد نفر را در سال ۲۰۵۰ در مرزهای سیاره‌ای داشته باشیم، باید یک رژیم غذایی سالم و پایه گیاهی اتخاذ کنیم، ضایعات مواد غذایی را کاهش دهیم و بر فناوری‌هایی سرمایه‌گذاری کنیم که اثرات زیست محیطی را کاهش می‌دهند.
البته این تغییر عالی رویکرد غذایی که در گزارش مذکور پیشنهاد شده با سایر تدابیری که هدف آن‌ها مقابله با انتشار گازهای گلخانه ای است، مغایرت دارد.
اگر جهان به میلیون‌ها مایل مربع اضافی برای تولید غذا نیاز داشته باشد، این موضوع با تدابیر برنامه‌ریزی شده برای محدودکردن گرمایش زمین از جمله برنامه «انرژی زیست توده‌ای به همراه جذب و ذخیره کربن» (BECCS) در تضاد خواهد بود.
محدود کردن گرمایش زمین به ۱.۵ درجه سانتی گراد با اختصاص ۲.۹ میلیون مایل مربع به برنامه انرژی زیست توده‌ای به همراه جذب و ذخیره کربن» (BECCS) نیاز خواهد داشت. در گزارشی از هیات بین دولتی برای تغییرات آب و هوایی در سال ۲۰۱۸ هشدار داده شده است که جهان در حال نزدیک شدن به «نقطه اوجی» است که ممکن است هیچ راه بازگشتی از آن نداشته باشد.
«پاتریشیا اسپینوزا » رئیس اوضاع اقلیمی هوا در سازمان ملل طی نشستی در بن آلمان به نمایندگان دولت و مقامات سازمان ملل متحد گفت، آن‌ها از آنچه که لازم است برای کاهش ۴۵ درصدی تولید گازهای گلخانه‌ای تا سال ۲۰۳۰ به منظور کاهش گرمایش جهان انجام دهند، کوتاهی می‌کنند.