نام مناطق روستایی و عشایری با محدودیت های رفاهی و خدمات اجتماعی عجین شده و تعریف این محیط ها براساس کار و تولید در بخش کشاورزی و دامداری است. تعریفی که بدون شک بخش بزرگی از جمعیت و ظرفیت های روستا را نادیده خواهد گرفت و در نهایت آنان در در شرایطی قرار می دهد که نسل کنونی و جوان آن برای رقابت در بخش های مختلف به ویژه رقابت های ورزشی با سایر گروه ها امیدی نداشته باشند.
هر چند که دولت‌های نهم و دهم با ارائه برخی تسهیلات زود بازده سعی بر آن داشت تا با درگیر کردن این جامعه به اشتغال در بخش های سنتی، زمینه را برای پیشگیری از مهاجرت روستاییان به کلان شهرها فراهم کند اما این طرح آنچنان که انتظار می‌رفت کارساز نشد زیرا این سیاست بر مبنای توسعه تمامیت گرا روستا نبود؛ توسعه ای که سطح آموزش، رفاه و خدمات ورزشی را نیز در بر بگیرد.
با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید سیاست پول پخش کردن و سرگرم کردن روستاییان به وام های اشتغال زایی جای خود را به توسعه همجانبه داد تا جایی که در این توسعه، بخش ورزش روستا نیز در اولویت قرار گرفت. هر چند که از گذشته های دور و با تاسیس فدراسیون ورزش روستایی و بازی های بومی محلی توجه به احیای بازی های بومی محلی افزایش پیدا کرد اما این احیا تنها به بخش بازی های سنتی منتهی شد. در دوره جدید، ورزش روستایی توسعه ای متوازن با بازی های بومی محلی پیدا کرد و تاسیس خانه های روستایی برای نخبه پروری به یکی از اولویت های فدراسیون تبدیل شد.
«غلامرضا جعفری» رییس فدراسیون بومی محلی در گفت وگو با خبرنگار ایرنا در این زمینه اظهار داشت: یکی از وظایف فدراسیون مدیریت کردن ورزش روستایی بود برای این کار نخست باید یک تشکیلات ورزشی در حوزه روستایی راه اندازی کند تا به عنوان پل ارتباطی با فدراسیون باشد. دوم اینکه با توجه به گستردگی مناطق روستایی بتوانیم برای تمام روستاهای کشور که بالغ بر ۵۳ هزار روستا است زیر ساخت ورزشی تدارک ببینیم که هزینه و بودجه‌های فراوانی لازم دارد.
وی ادامه داد: برای تکمیل این زیرساخت کلان فدراسیون تنها نبود بلکه مجموعه دولت با همکاری نهادی مانند ستاد مبارزه با مواد مخدر در راستای تعدیل آسیب‌های اجتماعی در مناطق روستایی، همکاری ویژه ای با فدراسیون داشت. همچنین وزارت ورزش و جوانان با محوریت فدراسیون بومی و محلی کمک‌های فراوانی به این طرح داشته است و این فدراسیون از این کمک‌ها در کنار مشارکت‌های مردمی برای تجهیز خانه‌های روستایی استفاده می‌کند.
رییس فدراسیون ورزش روستایی و بازی های بومی محلی تصریح کرد: راه اندازی خانه های ورزش روستایی، خدمتی دیگر در جهت توسعه ورزش و ایجاد عدالت در روستاهاست، طرحی که با استفاده از فضای های بلا استفاده موجود در روستاها و تجهیز آنها به امکانات ورزشی، می کوشد نیاز های جوانان روستایی را به بهره گیری از امکانات ورزشی برآورده کند.
جعفری گفت: در این طرح ساختمان و ابنیه ای ساخته نمی شود و با بهره گیری از اماکن غیر فعال و بدون استفاده و پس از مرمت نسبی، این اماکن به شورای اسلامی روستا ها و دهیاری ها تحویل می‌شوند تا براساس مسئولیت خود، اداره خانه های ورزش را به عهده بگیرند و خدمات ورزشی لازم را، برای جوانان و نوجوانان روستا مهیا کنند.
همچنین «محمد رسول کلهر» مسوول دپارتمان بازی های بومی و محلی در زمینه توسعه ورزش روستایی معتقد است: تجهیز روستا ها به امکانات ورزشی علاوه بر ارتقاء سلامت جامعه روستایی، می تواند به ترویج و رونق بازی های بومی و محلی نیز کمک می کند. خانه های ورزش بعد از احداث به حال خود رها نمی شوند و مسوولانی دارند که وظیفه اداره آنها را بر عهده دارند. فلسفه ایجاد خانه‌های ورزش روستایی و ارائه خدمات ورزشی به علاقمندان در روستاها راهبرد وزارت ورزش است که با استعدادیابی، نخبگان ورزشی، آنها را به تیم های حرفه ای معرفی می کند.
کلهر می گوید: بازی های بومی محلی هر منطقه ای باید در فعالیت های ورزشی روستا ها گنجانده شود و از طرفی نیز باید در کنار ورزش مردان به بخش بانوان نیز توجه شود، چراکه بانوان و دختران روستایی هم دچار فقر حرکتی هستند، بنابراین باید به هر دو بخش توجه یکسان شود.
طرح احداث خانه های روستایی به عنوان یک دستورالعمل عظیم در کشور در کوتاه مدت مثمر ثمر شد و در تابستان جاری نخستین المپیاد روستایی عشایری کشور با نام خوشه چین برای جمعیت ورزشکار روستایی برگزار شد. طرحی که با همکاری وزارت ورزش و تحت نظارت هیات های بازی بومی و محلی استان ها انجام می شود.
بدون شک برگزاری نخستین المپیاد خوشه چین در بین روستایان کشور می تواند مقدمه ای برای شناخت نخبگان ورزشی بیش از ۲۵ درصد جامعه باشد نخبگانی که در سایه برخی از محدودیت های رفاهی، ناشناخته مانده اند. اگر در این طرح مساله آمایش رشته ای در مناطق مختلف کشور مورد توجه قرار گیرد بدون شک آنچه برون داد آن خواهد بود شمار عظیمی قهرمان ملی است. در طرح آمایش باید ظرفیت های هر استان یا منطقه جغرافیایی کشور در رشته های مختلف مورد توجه قرار گیرد و پس از شناخت این ظرفیت‌های برنامه‌ریزی بر مبنای توسعه آن رشته در منطقه باشد.