محمود عزیزی روز جمعه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا با اشاره به آنکه تردیدی در این مساله وجود ندارد که سرچشمه، ریشه و آبشخور اصلی آیین های نمایشی ایران کاملا وابسته به حرکت ها و جنبش های مردمی بوده است، یادآور شد: مردم به عنوان طرف اول معادله همواره در مواجهه با نمایش‌های برخاسته از هویت و فرهنگ ملی ایران زمین در صف نخست استقبال از این آثار بودند. طرف دوم این معادله تنها بر عهده دستگاه‌ها، نهادها و سازمان‌های فرهنگی - هنری نیست و هنرمندان نیز در این میان بار مهمی را در زمینه تحقق این امر بر عهده دارند.
وی ادامه داد: در تاریخ تئاتر و پیشینه نمایشی هیچ کشوری نمی توان کشوری مانند ایران را پیدا کرد که در سیر پرفراز و فرود اشکال نمایشی و هویت بخش فرهنگ عمومی مردمانش، برای تمامی اعتقادات، اتفاقات و حوادث مربوط به زندگی انسان ها از هر دین، رنگ و نژادی اثری وجود داشته باشد. این مهمترین وجه ممیز نمایش های آیینی و سنتی ایران به شمار می رود.
کارگردان نمایش می خواهم می سیو را ملاقات کنم یادآور شد: کشور ایران در سده ها و هزاره های گذشته، وسعت جغرافیایی بسیار وسیعی داشته و به همین سبب مردمانی از هر دین، نژاد و مسلکی در آن زیست می کرده اند. به همین سبب است که در دامنه وسیع نمایش‌های آیینی و سنتی ایران زمین می توان از هر تفکر، اندیشه، رنگ، نژاد و قومی اثری را پیدا کرد. این در تمامی جهان هیچ گونه نمونه و مثالی ندارد.
وی ادامه داد: از سوی دیگر این مساله به اثبات رسیده است که در تمامی کشورهای جهان و از همه مهم‌تر ایران؛ ریشه و خاستگاه تولید نمایش های آیینی و سنتی گره خورده با خواست و نیاز عموم مردم بوده است. در این میان همین مردم بوده اند که بعد از گذشت قرن ها و هزاره ها، نمایش های آیینی - سنتی و داشته‌های فرهنگ ملی خود را حفظ کرده و نسل به نسل به آیندگان سپرده اند.
این پژوهشگر و عضو هیات علمی دانشگاه پردیس هنرهای زیبای تهران با تاکید بر آنکه امروز هم وقتی صحبت از حفظ و توسعه نمایش‌های ملی می شود نباید تحقق این مهم را تنها وظیفه مسئولان و متولیان فرهنگ در جامعه دانست یادآور شد: باید نقش بی‌بدیل جامعه هنرمندان که برآمده از اقشار مختلف جامعه هستند را در این مساله همواره مد نظر قرار داد.
وی ادامه داد: در اقوال و صحبت‌های تمامی هنرمندان همواره این مساله شنیده می‌شود که باید برای حفظ، توسعه و اشاعه نمایش‌های آیینی و سنتی و هویت تئاتر ملی ایران تلاش شود. اما وقتی پای عمل به میان می آید بسیاری از هنرمندان شانه خالی می کنند و وظیفه این مهم را بر عهده مسئولان می‌دانند. در حالی که همراهی مسئولان در حفظ و اشاعه فرهنگ و هویت ملی، آیینی و سنتی زمانی به بار می نشیند که همگامی و همراهی هنرمندان را نیز با خود به همراه داشته باشند. به زبان ساده تر این من و تو هنرمند هستیم که می‌توانیم برای داشته های فرهنگ ملی و هویت بخش کشورمان، یاریگر مسئولان و متولیان این امر باشیم.
بازیگر فیلم سینمایی لیلی با من است، حلقه مفقوده در مسیر تحقق آرمانی به نام ترویج نمایش های آیینی را در مساله پژوهش دانست و گفت: چه در بدنه دانشگاهی و چه میان عموم هنرمندان همواره کمترین بها به مساله پژوهش و تحقیق در مسیر تولید آثار تئاتری داده می شود. در حالی که پیشینه عمیق و چندین هزار ساله فرهنگ و تمدن ایرانی برای به شمایل درآمدن در قامت هنر نمایش نیازمند کار پژوهشی است و بدون کار پژوهش نمی‌توان برای حفظ سنت‌ها و آیین‌های نمایشی قدم از قدم برداشت.
عزیزی گفت: یکی از مهمترین انتقاداتی که به مسئولان و متولیان امور فرهنگی در کشور وارد است عدم راه‌اندازی موزه ای در حوزه تئاتر ملی و نمایش های آیینی و سنتی است، این در حالی است که در کوچکترین کشورهای صاحب تئاتر جهان نیز شاهد هستیم که بخشی به عنوان موزه ملی تئاتر برای آن کشور و مردمانش تعریف کرده اند. در حالی که در ایران با داشتن پیشینه ای چندین هزار ساله در هنر نمایش و همراهی بیش از ۱۵۰ سال با تئاتر به عنوان هنری وارداتی، هنوز موزه ای برای همراهی و معرفی داشته‌های این هنر به عموم مردم نداریم. این شاید یکی از مهمترین آسیب هایی باشد که عدم وجود آن را می‌توان به کوتاه آمدن مسئولان از وظایف خود نسبت داد.
نوزدهمین جشنواره نمایش های آیینی و سنتی از تاریخ 19تا 26 مردادماه حدفاصل دو عید قربان تا غدیر در تهران و کاشان برگزار می شود.