به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، محققان دانشگاه آلاباما بیرمنگام (UAB)، دانشگاه ویسکانسین و آزمایشگاه ملی آرگون که سرگرم فعالیت بر روی این رویه جدید هستند، می‌گویند: این ایزوتوپ‌ها بسیار ناپایدار بوده و عمر کوتاهی دارند و باید در عرض چهار ساعت از زمان تولید مصرف شوند، بنابراین این فرایند باید با سرعت بالا و به شیوه‌ای موثر اجرا شود. استفاده از ایزوتوپ‌های رادیواکتیو در دنیای پزشکی پدیده جدیدی نیست. این کار به کشف رادیوم بر می‌گردد و از زمان آغاز عصر اتم، دانشمندان این شیوه را به اندازه زیادی پیشرفته‌تر و تصحیح کرده‌اند. با این وجود این موضوع همچنان حوزه‌ای است که چالش‌های عجیب و خاص خود را نیز دارد.
یکی از موضوعات نویدبخش این تحقیق، استفاده از ایزوتوپ‌های رادیواکتیو اسکاندیم - به طور خاص، ۴۳Sc و ۴۷Sc است. این ایزوتوپ‌ها در مدت زمان بسیار کوتاهی میزان بالایی تشعشعات را در محیط منتشر می‌کنند که به گفته پزشکان می‌توان از آنها برای تشخیص و درمان سرطان استفاده کرد. به این صورت که دو ایزوتوپ رادیواکتیو از یکی از آنها برای تشخیص بیماری و از دیگری در همان زمان برای درمان آن استفاده می‌شود.
در مورد اسکاندیم، ۴۳Sc پوزیترون‌هایی تولید می‌کند که هنگام برخورد با اتم‌های دیگر، پرتوهای گاما تولید می‌کنند که توسط اسکنرهای PET قابل شناسایی و اندازه‌گیری است. در همین حال، ۴۷Sc پرتوهای بتا منتشر می‌کند که تومورهای جامد سرطانی را از بین می‌برد. با اتصال این ایزوتوپ‌ها به یک پپتید هدفمند که جستجوی تومور می‌پردازد و به آن می‌چسبد، آنها می‌توانند تیم قدرتمندی در تشخیص و درمان سرطان باشند.
این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.